หญิงสาวมองเงาตัวเองในกระจก เพชรที่ประดับอยู่บนสร้อยคอเป็นเพชรรูปหยดน้ำช่างละม้ายคล้ายน้ำตาเหลือเกิน เหมือนเคยได้ยินคนพูดถึง ‘น้ำตาจันทรา’ แต่เธอก็ไม่เคยเอ่ยถามลุงเสียทีว่าหมายถึงอะไร หรือเพราะเป็นเพชรเม็ดนี้เจียระไนเป็นรูปหยดน้ำ หรือเพราะมีความเศร้าซ่อนอยู่ในเพชรเม็ดนี้
“ได้เวลาแล้วครับ”
“ค่ะ”
ติชิลาเอ่ยรับแล้วสูดลมหายใจเต็มปอด หลังเวทียังมีบอดี้การ์ดคุ้มกันเกือบสิบคนคงไม่มีอะไรให้น่าเป็นห่วง หญิงสาวก้าวออกไปหน้าเวทีแสงไฟที่ส่องมาที่ตัวเธอทำให้เธอมองไม่เห็นสีหน้าของผู้ชมที่อยู่ด้านล่างเธอได้ยินเสียงครางฮือฮา รู้ดีว่าเสียงเหล่านั้นเป็นเพราะเพชรที่อยู่บนลำคอของเธอ แต่กระนั้นเธอรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นสินค้าที่กำลังถูกตีราคา ความรู้สึกเครียดและกดดันบอกเธอว่านี่จะเป็นการเดินแบบครั้งแรกและครั้งสุดท้ายในชีวิตเธอ ติชิลาเดินมาหยุดยืนด้านหน้าสุดและโพสท่าให้บรรดาช่างภาพได้ลั่นชัตเตอร์
