รู้สึกอะไร (4)
1159 Words
"แล้วนี่ไอ้ภีมมันไปรับแอรีสถึงไหนวะ จนป่านนี้ยังไม่มาอีก" กัปตันหันไปพูดกับวอร์ที่กำลังนั่งพิมพ์งานอยู่ใต้ตึกที่ทำงาน ถึงทั้งสองคนจะรู้สึกว่า ภีมกับแอรีสเคยเป็นอะไรกันมาก่อน แต่ด้วยความที่ทั้งสี่คนสนิทกันมานานแล้วทำให้จำเป็นต้องมองข้ามอดีตที่เจ็บปวดไป
"เออว่าก็ว่าเหอะนะ มึงว่ามันสองคนยังรักกันมั้ย"
"ก็ไม่รู้ดิ แต่ไอ้ภีมมันก็ไม่เคยมีใครเลยนะเว้ย ตั้งแต่เลิกกับแอรีสไป จะพูดก็พูดเหอะแอรีสแม่งก็บีบใจเกิ๊นนน! ตอนนั้นยอมรับว่า กูก็อยู่ข้างไอ้ภีมเหมือนกันแหละว่ะ" กัปตันตอบออกไป พลางนั่งชะเง้อมองปากทางเข้า ไม่ใช่ตัวเขาไม่อยากให้ทั้งสองกลับมาคบกันหรอกนะ แต่ก็ไม่รู้ว่า ถ้ากลับมาคบกันแล้วต้องเลิกกันอีก มิตรภาพที่ตอนนี้ยังมีให้กันอยู่ ตอนนั้นจะยังมีมั้ย
"เออน่า มึงเลิกมองมันเหอะ เดี๋ยวถ้ามาถึง มึงก็เห็นเองแหละ มาดูนี่กับกูก่อนดีกว่า" วอร์หันจิ๊ปากอย่างหงุดหงิดเพราะกัปตันเอาแต่นั่งชะเง้อมองเป็นหมารอที่รอเจ้าของเลย
"เบื่อมึงจริงๆ เลย ไหน!"
"เบื่อกูมากๆ ระวังไม่มีกูแล้วมึงจะเหงาเหอะ" กัปตันส่ายหน้าไปมาอย่างเอือมระอาก่อนที่จะดึงโน๊ตบุ๊คของวอร์ไปดู
.
Peempart
"นี่นาย จะกลับได้หรือยัง นายกะจะให้ฉันนั่งอยู่ที่บริษัทตลอดไปหรือไง" ผมนั่งฟังแอรีสที่นั่งบ่นตลอดเวลา มาเป็นชั่วโมงแล้ว พร้อมกับกองแก้วชานมไข่มุกที่เกลื่อนเต็มโต๊ะที่เธอนั่งอยู่ไปหมด ให้มานั่งๆ นอนๆ ดูทีวีเฉยๆ ยังจะบ่นอีก ยัยนี้ขี้เกียจไม่เปลี่ยนจริงๆ
"ถ้าเธอมีตา เธอก็น่าจะเห็นว่าฉันทำงานอยู่"
"ก็ฉันเบื่อแล้วอ่า บอกให้กัปตันมารับก็ได้มั้ย นายจะให้ฉันมานั่งกลิ้งนอนกลิ้งแบบนี้อีกนานแค่ไหน อีกอย่างถ้ามีใครเข้ามาเห็นจะว่ายังไง ไม่ทราบ?" ปากพูดไปก็ดูดแก้วชานมไป หยิบขนมกินไป ผมก็ไม่รู้เธอเบื่อแบบไหน
"ก็ไม่เห็นต้องทำยังไง ถ้าอายเธอก็แค่เลิกนอนกลิ้งไปกลิ้งมาก็แค่นั้นเอง แล้วพอเขาออกไปแล้วก็กลิ้งต่อ ไม่เห็นจะยากเลย" เธอพลิกตัวจากหันมามองหน้าผมด้วยสายตาไม่ได้สะทกสะเทือนอะไรก่อนจะหันกลับไปดูทีวีเหมือนเดิม
"ห้องนายเป็นสาธารณะขนาดนั้นเลยหรือไง ถึงใครนึกจะเข้ามาก็ได้หน่ะ ชิ๊!"
"เงียบๆ ไปเหอะน่า รอก่อนฉันทำงานอยู่"
"เออ จะว่าไปนะนาย ถามจริง เลขาหน้าห้องนายอ่ะ เป็นแฟนนายป่ะ" เธอนอนท้าวคางมองผมก่อนจะถามคำถามแปลกๆ ออกมา
"ถามทำไม" ผมเอียงถามเธอกลับ ผมเห็นเธอถามผมตั้งแต่บนรถแล้วว่า ผมมีแฟนมั้ย
"ฉันเป็นห่วงไง ถ้านายจะมีแฟนใหม่ทั้งที ในฐานะเพื่อนสนิทฉันก็ต้องสแกนให้ป่ะว่า ดีมั้ย ทีนายยังถามฉันเลยว่า ฉันมีแฟนมั้ยตอนอยู่ที่นั้น ไม่ใช่หรือไง" ผมยกยิ้มปากก่อนจะพยักหน้ารับเบาๆ แล้วก็ก้มลงอ่านเอกสารตรงหน้าต่อ
"เอ้า! คำตอบฉันล่ะ" แอรีสโวยวายออกดัง
"คำตอบอะไร"
"นายจงใจกวนประสาทฉัน" เธอทำท่าฮึดอัดก่อนจะพลิกตัวกลับไปดูทีวีเหมือนเดิม เอาแต่ใจไม่เปลี่ยนเลยจริงๆ จะเอาอะไรต้องเอาให้ได้ อยากรู้อะไรก็ต้องรู้ให้ได้ เห้อออ! ต้องโดนแกล้งให้เข็ด
ตื้ดดดดดด! ตื้ดดดดดดดด!
"ฮาโล กัปตัน ว่ายังไง"
(นี่! ไม่ทราบว่า คุณภีรภาคเขาไปรับมึงอเมริกาหรือไงครับ ไม่เห็นมาสักที)
"ป่าว เขาก็นั่งอยู่นี่ แต่ทำงานอยู่ ก็เลยให้รอที่บริษัท"
(ห้ะ! หรือว่ามึง...สองคน....)
"จิ๊! จะบ้าหรือไง ไม่ใช่! อีกสักพักนึงล่ะมั้ง"
(เออๆ /ไอ้กัปตันมาช่วยดูนี่ มึงทำเหี้ยไรอยู่วะ/ เอออๆ รู้แล้ว กูไปก่อนนะ)
ผมเหลือบสายตาไปเห็นเธอกำลังนั่งยิ้มอยู่กับโทรศัพท์ คงจะเป็นไอ้กัปตันโทรมาถามสินะ ไอ้นี่ผมก็ไม่รู้ว่า มันไม่ว่างจริงๆ หรือมันจงใจแกล้งผมกันแน่ แม่งโทรมาซะเช้าเลยว่า ไม่ว่าง ช่วยไปรับแอรีสให้หน่อย แต่ผมแค่เหม่อไปแปปเดียวเอง หันมาอีกทีเห็นแอรีส
กำลังนั่งดูทีวีเหมือนจะร้องไห้
"เธอเป็นอะไรอ่ะ"
"นาย เรื่องนี้มันเศร้ามากเลยอ่ะ ฉันไม่สามารถที่จะทนได้อีกต่อไป อรั้ยยยย!" ผมชะเง้อหน้าไปมองดูหน้าจอทีวีของเธอแบบงงๆ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ยัยนี้จิตใจอ่อนไหวตั้งแต่ไหนแต่ไรล่ะ
"ฉันไม่เข้าใจเลยว่า เขาจะเลิกกันทำไมก็ไม่รู้"
"มันก็คงมีเหตุผลล่ะมั้ง เธอจะอินไปทำไมเนี้ย เดี๋ยวเขาก็กลับมารักกัน เธอเชื่อฉันสิ" พอสิ้นเสียงของผมแบบนั้น เธอก็รีบหันมาถลึงตาใส่ผมทันที ก็มันจริงอ่ะ
"ไม่ช่ายยย ฉันไม่ได้สปอยเธอ ฉันยังไม่ได้ดูเลยเนี้ย หนังอะไรของเธอก็ไม่รู้"
"หรอ แน่นะ ถ้านายสปอยนะ ฉันโกรธนายจริงๆ ด้วย"
.
' มีพี่อยู่จะกลัวอะไร '
' ไม่ได้กลัวอะไร ฉันอยู่ได้ ต่อให้ไม่มีพี่ฉันก็อยู่ได้ '
.
เสียงหนังจากทีวีที่แอรีสดูอยู่ มันทำให้ผมย้อนเวลากลับไปเมื่อ 2 ปีก่อน ที่เราทะเลาะกันเรื่องที่เธอจะไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ ผมไม่รู้ทำไมตอนนั้นผมถึงพูดออกไปแบบนั้น ทั้งที่ผมไม่เคยจะขัดใจเธอเลย คงเป็นเพราะก่อนหน้านั้นผมไม่ได้คิดว่า ชีวิตจะไม่มีเธออยู่ข้างๆ ล่ะมั้ง
"โอ๊ยยย! เจ็บอ่ะ ทำไมนางเอกพูดแบบนี้เนี้ย"
"ฉันเข้าใจความรู้สึกพระเอกนะ คงจะเจ็บน่าดูแหละ"
"นายจะไปเข้าใจอะไร เคยดูกับเขาหรือไง ซีรีส์อะ" เธอหันมาพูดกับผม
"ไม่เคย แต่ที่เข้าใจเพราะฉันเคยโดนแบบนั้นมาก่อน ไอ้คนที่พูดว่า ' มีพี่อยู่จะกลัวอะไร ' มันแทบไม่คิดถึงช่วงเวลาที่มันจะไม่มีเขาหรอก ไม่ใช่สิ.....มันไม่เคยคาดการณ์ถึงความเสี่ยงนั้นเลยต่างหาก มันเจ็บปวดนะที่เห็นว่า จริงๆเขาน่ะอยู่ได้สบาย มีแต่ตัวเราเองนี้แหละที่ไม่เคยทิ้งเขาให้อยู่คนเดียวเลยต่างหาก...ที่จะอยู่ไม่ได้"
- Writer
