อยากกลืนกินความยิ่งใหญ่ให้สุดลำ

1117 Words

อา.. อยากรู้เหลือเกินว่าเวลาที่มันเข้ามาอยู่ในระหว่างกลางหว่างขาของฉัน มันจะรู้สึกดีแค่ไหนหนอ “ ปริม ” ดินมันเรียกฉันอีกที เลยปลุกให้ตื่นจากภวังค์บ้า ๆ บอ ๆ ของตัวเอง ฉันเลยรีบลุกขึ้นทันที หน้าร้อนวูบวาบแดงจัดเพราะความเขินอายและอารมณ์อย่างอื่นที่มันมีขึ้นปัจจุบันทันด่วน ให้ตายเหอะ หว่างขาฉันมันร้อบวูบ ๆ แถมมันยังเต้นตุบ ๆ ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่า ไอ้ตรงนั้นมันเต้นได้ด้วย มันเต้น.. เพราะมันได้สัมผัสความเป็นชายของดิน มันอยาก.. อยากกลืนกินความยิ่งใหญ่ให้สุดลำ “ ปริม เราขอโทษ ” ดินตีความอาการที่ฉันรีบเดินหนีว่า ฉันโกรธเขา ฉันไม่รู้จะทำตัวอย่างไรเลยรีบเดินเข้าห้องน้ำ “ ปริม ” ดินส่งเสียงเรียก “ อย่ากวน เราจะอึ ” “ อย่าโกรธเราเลยนะ ก็ปริมถามเราเอง เราเลยต้องอธิบาย ” “ แล้วมันจำเป็นต้องพูดออกมาขนาดนั้นไหมล่ะ ” เสียงมันหัวเราะหึ ๆ ฉันยิ่งอาย “ เราขอโทษนะปริม ” ฉันยังเงียบ ไม่รู้จะพูดอะไร “ งั้นเรากลับห้องก่อนก็ได้ ” มันพูดก่อนที่ฉันจะได้ยินเสียงประตูห้องปิดลง ฉันถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก หัวใจที่เต้นระส่ำ เริ่มเบาลง ฉันพึ่งจะรู้ว่า ความบ้าคลั่งของอารมณ์ทางเพศมันรุนแรงขนาดไหนก็วันนี้ วันที่ฉันต้องการดินเป็นบ้า... ไม่ควรเลย พาร์ทของดิน ผมเดินกลับมาจากห้องปริมด้วยใจเต้นระส่ำ รีบไขประตูแล้วเข้าไปในห้องอย่างด่วนจี๋ เพราะกลัวคนที่เขาเดินผ่านมาจะหาว่าผมเป็นโรคจิต ก็ไอ้น้องชายเจ้ากรรมของผมที่มันแข็งนูนตุงกางเกงบอลขึ้นมาอย่างปัจจุบันทันด่วนน่ะสิ ผมทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างหงุดหงิด บ้าชิบ นี่ผมกำลังคิดอกุศลกับไอ้ปริม กับเพื่อนผู้แสนดีมาตั้งแต่เด็กอย่างนั้นเหรอ “ เวรเอ๊ย นอนลงไป ” ผมใช้หลังมือกดลำใหญ่ของตัวเองให้สงบ แต่คิดเหรอว่ามันจะเชื่อฟังง่าย ๆ ผมหลับตาพยายามข่มความคิดบ้า ๆ บอ ๆ แต่ภาพและความรู้สึกนั้นดันเสือกชัดเจนขึ้นมาอีก กลิ่นแป้งเด็กบนผิวกายผิว มันติดปลายจมูกผมอยู่ หน้าอกอวบที่เบียดบดอยู่บนแผ่นอกผม โหนกนูนเบื้องล่างที่เสียดสีขึ้นลงซ้ายขวากับท่อนลำของผมมันทั้งใหญ่ทั้งนูน จังหวะที่ผมรัดเอวปริมไว้ไม่ให้ดิ้น มือผมก็อดไม่ได้ที่จะเลื่อนจากเอวคอดไปสัมผัสกับสะโพกสะบึมแน่นอันนั้น ไอ้ตายเหอะ ทำไมปริมมันน่าฟัดแบบนั้นวะ ผมอยากจะลองลิ้มเลียมันให้หมดทุกสัดส่วน ก่อนจะสอดเสือกความเป็นชายของผมเข้าไปในกุหลาบอูม แล้วควบขับให้มันดังตั้บ ๆ จนน้ำแตก อาาา.. ไม่ไหวแล้ว ข้อมือแข็งแรงเอื้อมล้วงลงไปในขอบกางเกงบอล กอบกุมความยิ่งใหญ่ของตนไว้เต็มอุ้งมือแล้วสาวขึ้นสาวลงอย่างรวดเร็ว ปริมเดินเข้ามาผมพร้อมกับผ้าเช็ดตัวผืนน้อยแบบเมื่อเช้า เธอวาดขาคร่อมเอวผมอย่างไม่รีรอ จับท่อนลำแข็งขึง ตั้งโด่แล้วอ้ากลีบดูดกลืนมันเข้าไปทีละนิด ๆ ผมกระชากผ้าเช็ดตัวเธอออกก่อนยื่นมือไปขยำสองเต้ามหึมาที่มันล้นมือแล้วบีบคลึง ส่วนล่างของเธอกินผมเข้าไปทั้งลำแล้วค่อย ๆ ขยับขึ้นลงช้า ๆ ความเปียกแฉะที่เกสรอูมมันเคลือบความเป็นชายของผมจนมันวาวสุดลำโคน เธอเริ่มเร่งจังหวะเร็วขึ้น ๆ สองเต้าก็เขย่าไปตามจังหวะ แม่ง ทำไมปริมมันเซ็กซี่ขนาดนี้วะ ผมทนไม่ไหวแล้ว ข้อมือจึงเร่งจังหวะกระตุกอีกไม่กี่ครั้ง สายน้ำแห่งกามาก็ทะลักทลายเต็มหว่างขา เปรอะเปื้อนไปจนถึงกางเกงบอล ผมลืมตาขึ้นเมื่อเสร็จสมอารมณ์ทางเพศ สติเริ่มกลับคืนมา นี่ผมเป็นบ้าอะไรเนี่ย คิดอกุศลกับเพื่อนรักทั้งที่เธอดีกับผม คอยช่วยเหลือผมมาตลอด แต่ผมกลับเอาเธอมาจินตนาการ เพื่อนอนชักว่าวเนี่ยนะ ไอ้เวรตะไลดินเอ๊ย ความรู้สึกผิดเข้ามาแทนที่ ก่อนนึกตำหนิตัวเอง ผู้หญิงเป็นร้อยที่พร้อมจะวิ่งเข้ามาขย่มผม พร้อมที่จะให้ผมสนุกเต็มที่ ถึงไหนถึงกัน อย่าดึงปริม ปริมที่เหมือนผ้าขาว ลงมาสู่โลกของมึงเลยดิน ผมบอกตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า... วันนั้นทั้งวัน ผมจึงตัดสินใจที่จะไม่อยู่ห้อง ออกไปหาอะไรกินกับเพื่อนฝูง ตบท้ายด้วยลานเบียร์ กลับเข้ามาห้องก็ราวห้าทุ่ม สายตาอดไม่ได้ที่จะตวัดไปห้องข้าง ๆ ห้องปริมยังเปิดไฟสว่างอยู่ คงจะนั่งทบทวนวิชาเรียน นี่อีกไม่ถึงเดือนก็จะสอบกลางภาค ปริมเป็นแบบนี้เสมอ ขยัน ไม่เคยประมาท ส่วนผมน่ะเหรอ โน่น ไปอ่านเอาวันก่อนสอบทีเดียว ผมไขกุญแจเข้าห้อง เปิดไฟ คว้าผ้าเช็ดตัวพาดบ่าแล้วเดินเข้าห้องน้ำ แค่เห็นผ้าเช็ดตัว ภาพร่างอวบ ๆ ของปริม เมื่อตอนเช้าที่นุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวก็แว้บเข้ามาในหัวผม ปริมไม่ใช่คนผอมบาง แต่อวบอั๋นมีน้ำมีนวล มีสัดมีส่วน คงจะเต็มไม้เต็มมือน่าดู ! ผมได้แต่คิดแล้วกลืนน้ำลาย บอกตัวเองให้ลืม ๆๆ แต่ไอ้น้องชายกลางหว่างขามันไม่เห็นด้วย แม่งเสือกพองตัวขึ้นมาเรื่อย ๆ จนใหญ่เต็มที่ ผงกหัวหงึก ๆ ประท้วงผมอยู่ ผมแม่งเกลียดมันจริง ๆ ผมยืนนิ่ง ๆ อยู่ในห้องน้ำ พยายามสงบสติอารมณ์ แต่หูของผมกลับได้ยินอะไรบางอย่าง อื๊อ.. อ้า... มันดังมาจากข้างห้อง... ปริม งั้นเหรอ คนโชกโชนเรื่องเพศอย่างผมทำไมจะไม่รู้ว่าเสียงนั้นมันคือเสียงครางเพราะกิจกรรมอย่างว่า ใจผมตกไปที่ตาตุ่ม หรือว่าปริมจะเอาผู้ชายมานอนที่ห้อง หัวใจผมเจ็บแปลบหนึ่ง เป็นไปไม่ได้ ปริมเป็นเด็กดีมาตลอด ปริมต้องไม่ทำอย่างนั้น ในใจผมโต้แย้งกันไปมา แต่สุดท้ายก็แพ้ความอยากรู้อยากเห็น ทำให้ผมทำในสิ่งที่เหมือนโรคจิต คือ ปิดไฟแล้วเดินไปที่ระเบียงหลังห้อง ชะโงกหน้าไปห้องปริมที่มันติดกัน แล้วมึงจะเจ็บทำไมไอ้แผ่นดิน ทีมึงยังเอาผู้หญิงมานอนไม่ซ้ำหน้า แล้วปริมก็เป็นแค่เพื่อน ไม่ได้เป็นคนรักมึงสักหน่อย...

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more