ตราบเมื่อผู้คนยังคงหวั่นกลัวในปีศาจอสูร ยำเกรงต่อทวยเทพ ประพฤติตนอยู่ในศีลธรรม เกรงกลัวต่อบาป ทั้งผู้ปกครองและชนชั้นผู้ถูกปกครองก็จะสงบสุข
“หวังว่าคงไม่มีผู้ใดมาพบเข้า...” นางหายใจหอบสั่น ใต้แผงอกกว้างกำยำเปลือยเปล่า อาภรณ์สีหวานของนางถูกปลดเปลื้องตอนไหนไม่อาจรู้ได้
ดวงตาคู่สวยฉ่ำปรือเฝ้ามองเรือนร่างอันสมบูรณ์แบบ ด้วยหัวใจสั่นระรัว ใบหน้าคมคายปานหยกสลัก เส้นผมดำขลับนุ่มสลวยราวเรือนผมของอิสตรี ที่ลู่ลงข้างแก้มแดงซ่านของนาง พาอารมณ์รุ่มร้อนหวามไหวอย่างน่าประหลาด
“ก็จะเป็นอะไรไป ภริยาข้า เทพปีศาจพร้อมมอบพรให้พวกเขาเป็นการปิดปาก หรือจะเป็นพรของเทพแห่งสายน้ำ ในเมื่อข้าเป็นผู้มีเมตตา...”
“ท่านลอกเลียนคำพูดข้า...”
“ข้ารักเจ้า... เป่าเป้ยของข้า” คำบอกรักนั้นคลุมเครือ ไม่ชัดเจน นางจึงส่ายหน้ามองไปทางหน้าต่าง ก่อนจะถูกดึงให้หันกลับมาด้วยอุ้งมือหนา เทพปีศาจก็ให้คำตอบนาง
“เราจะเป็นคนเดียวกัน พู
