9 เมียเก่า

1873 Words

เหมือนใครกำลังพูดคุยกันอยู่ ในขณะที่ตัวฉันเมายับ รู้สึกเปลือกตาหนัก อยากลืมตาแต่มันลืมไม่ขึ้น แว่วมาว่าได้ยินคนคุยกัน จับใจความได้บ้างไม่ได้บ้าง และเริ่มรู้สึกรำคาญเพราะมันรบกวนการนอนของฉัน “ทำไมมึงทำแบบนั้นวะ” “…” “ถามเหี้ยอะไรก็ไม่เคยตอบ กี่ปีก็ไม่เคยเปลี่ยน” “กูกลับนะ” “มึงจะกลับก็กลับไป แต่ให้แหวนมันนอนที่นี่” “นอนกับมึง?” “เออ พวกกูนอนด้วยกันบ่อย ไม่เห็นจะเป็นไร” “แดกเลือกบ้าง นี่เมียเก่ากู” “เหอะ เอาวะ พูดเหมือนหึง” “…” “ความรู้สึกช้าไปไหมมึง ตอนนี้แหวนมันมีผัวใหม่ไปแล้ว” เหมือนร่างของฉันโดนยกลอยขึ้นเลยอะ มันโหวงเหวงน่าหงุดหงิด ตอนนี้ฉันต้องการผ้าห่มกับหมอนข้าง ไม่ใช่ความวุ่นวายที่กำลังเกิดขึ้น “…” “วางลงไอ้ดิน ไอ้แหวนต้องนอนที่นี่ ถ้ามึงอยากอยู่เพราะกลัวกูเอาเมียเก่ามึง มึงก็นอนนี่ ยังไงก็ห้ามพาแหวนมันกลับห้อง” เสียงงุ้งงิ้งที่คุยกันพร้อมกับความรู้สึกเหมือนโดนดึงไปมาอย่างกับเด็กแย่งตุ๊กตา อ่า ตอนนี้ฉันรู้สึกเหมือนกลับมานอนบนฟูกนุ่ม ๆ แต่เหมือนจะกำลังจะโดนอุ้มอีกรอบหรือเปล่านะ ฉันชักจะไม่ไหวแล้ว แค่ส่งเสียงรบกวนก็มากเกินพอ นี่ยังมาทำเหมือนฉันเป็นตุ๊กตา เรซมันเล่นบ้าอะไรอยู่ แล้วผู้ชายอีกคนคือใคร? ทำไมเรซปล่อยให้มาแตะตัวของฉัน ปกติเรซไม่เป็นแบบนี้ “กูไม่…” ผู้ชายอีกคนกำลังจะส่งเสียง พวกเขากำลังทะเลาะกันหรือไง ช่วยไปทะเลาะกันไกล ๆ ฉันได้ไหม ฉันอยากนอน “โอ๊ยเรซ! ไปคุยกันไกล ๆ ได้ไหม แหวนจะนอน เลิกวุ่นวายกับตัวแหวนด้วย” ฉันโวยวายและคว้าหมอนข้างมากอด พร้อมกับอีกขู่ว่า “ถ้ายังพูดอีกแหวนจะอ้วกใส่หมอนข้างเรซจริง ๆ นะ” หลังจากที่ขู่ออกไปทุกอย่างก็เงียบลง ความเงียบทำให้ฉันรู้สึกดี อากาศที่เย็นเพราะแอร์ 20 องศาทำให้ฉันหลับสบาย รู้สึกหนาวเกินไปด้วยซ้ำ จนต้องคว้าหาผ้าห่มมาห่มและกอดหมอนข้างด้วยความคุ้นชิน คราวนี้ก็หลับลึกเลยก็ว่าได้ “ฮือ” ฉันดีดตัวลุกขึ้นนั่งเพราะปวดฉี่เอามาก ๆ พยายามที่จะอั้นไว้แล้ว แต่ไม่ไหวจริง ๆ ก็เลยจำใจต้องลุกออกจากที่นอนทั้งที่ยังง่วง ความเคยชินกับการที่เมื่อก่อนมานอนห้องของเรซบ่อย ๆ ทำให้ร่างกายของฉันคุ้นเคยกับการเดินเข้าห้องน้ำ สัญชาตญาณมนุษย์มักจดจำพื้นที่ที่เรามาบ่อย ๆ ได้เสมอ ฉันก็เลยหลับตาเดินซะเลย ฉันมั่นใจว่าเรซไม่อยู่ เพราะก่อนที่ฉันจะเริ่มประคองสติไม่อยู่ เรซบอกฉันว่าเขารับงานไว้ คืนนี้ให้ฉันนอนคนเดียว ซึ่งฉันที่เมามาก ๆ ยังไงก็น่าจะนอนหลับยาวถึงเช้า เรซคงไปทำงานนานแล้ว มาถึงห้องน้ำฉันก็ตรงไปที่ชักโครกทั้งที่ยังหลับตาอยู่ ถกกางเกงลงนั่งฉี่ทั้งที่ยังหลับตา “ทำอะไร?” เสียงที่ฉันเคยคุ้นดังเข้ามาในโสตประสาทของฉัน ไม่ใช่เสียงของเรซ และไอ้ความงัวเงียของฉันหายเป็นปลิดทิ้ง ฉันที่นั่งฉี่อยู่ลืมตาขึ้นมองไปทางต้นเสียง “เฮ้ย มาได้ไงอะ” งงสิฉัน ผู้ชายที่ยืนคาบแปรงสีฟันอยู่ในปากทำหน้าอึ้ง ๆ มองมาที่ฉัน แล้วคือฉันก็งงเหมือนกัน ไม่เข้าใจ นึกไม่ออกเลยจริง ๆ ว่าเขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง “...” ดินเงียบ ส่งสายตาเป็นคำตอบมาว่านี่ไม่ใช่เวลาที่จะมาถาม “หันไปทางอื่น” ใช่ นี่ไม่ใช่เวลาที่ฉันจะมาสงสัย ตอนนี้ฉันควรอายที่กำลังนั่งฉี่ต่อหน้าเขา ดินหันหน้าหนีไปทางอื่นตามที่ฉันบอก ฉันรีบจัดการตัวเองและเดินออกจากห้องน้ำอย่างรวดเร็ว ออกมาจากห้องน้ำแล้วฉันกวาดตามองรอบห้อง ซึ่งมันก็คือห้องของเรซ แล้วดินมาได้ไง ฉันจำได้ว่าไม่ได้ทักไปบอกเขานะว่าอยู่ที่ไหน หรือว่าฉันเมาแล้วทักงั้นเหรอ ไม่อะ ฉันคิดว่าไม่น่าจะใช่ ฉันที่ยังตกอยู่ในภวังค์ความงงเดินตามหาโทรศัพท์มือถือ เผื่อว่าเรซจะทิ้งข้อความอะไรไว้เพื่อให้ฉันหายสงสัย นาฬิกาในโทรศัพท์มือถือเวลานี้คือตีสี่เป็นการหลับที่นานมาก (เรซ: ตื่นมาก็ไม่ต้องงงนะแม่ ตอนที่แหวนเมามือถือแหวนมันดังรัว ๆ เรซก็เลยกดดู หนึ่งในนั้นเป็นไอ้ดินที่ทักมาถาม เรซคิดว่าไม่น่าจะมีอะไรก็เลยบอกมันไปว่าแหวนอยู่คอนโดกับเรซ ตอนแรกมันจะเอาแหวนกลับ แต่เรซรับปากแหวนแล้วว่าจะให้แหวนค้างที่นี่ เรซไม่อยากผิดคำพูดกับแหวน ก็เลยบอกมันไปว่าไม่ให้เอาแหวนกลับ และถ้าห่วงมากนักก็ให้มันนอนที่นี่) แล้วเรซก็ปล่อยให้ดินนอนที่นี่อะนะ จะบ้าหรือไง คิดอะไรอยู่ ไม่ผิดคำพูดอะใช่ แต่ดินไม่ควรรู้ว่าฉันอยู่ที่นี่ (เรซ: อะ ๆ อย่าเพิ่งด่า เพราะจริง ๆ ไอ้ดินมันอาจจะไม่ได้อยากนอน แต่แหวนนั่นแหละที่คว้ามันลงไปนอนกอด เพราะคิดว่ามันคือหมอนข้าง ทั้งก่ายทั้งกอดเลยล่ะแหวน) (แหวน: บ้ามากเรซ ทำแบบนี้กับแหวนได้ไง ขอให้ได้ลูกค้าเรื่องมาก เอาใจยาก!!!) ฉันพิมพ์กลับไปด้วยความหงุดหงิด ข้อความของเรซส่งมาเมื่อตอนหนึ่งทุ่ม มันผิดที่ฉันเมาหนักเพราะคุ้นเคยกับการที่มีเรซคอยดูแล แต่เรซก็ผิดเหมือนกันที่บอกดินว่าฉันอยู่ที่นี่ แล้วฉันก็บ้าบอมากที่คิดว่าดินคือหมอนข้าง ป่านนี้คงรังเกียจที่ฉันแตะเนื้อต้องตัวเขาแล้วมั้ง เมื่อก่อนหวงตัวกับฉันจะตายไป ฉันเก็บโทรศัพท์เมื่อดินเดินออกมาจากห้องน้ำ “บอกแล้วว่าให้ทักบอกว่าจะไปไหน” เดินออกมาจากห้องน้ำก็ดึงหน้าใส่ฉันเลย “จะอะไรนัก ไม่ได้เป็นอะไรกันไหม ทำไมต้องรายงาน” ฉันก็ดึงหน้ากลับบ้างสิ “อยากลองดีเหรอแหวน” “ลองดีอะไร” “อย่าคิดว่าเรื่องที่ดินพูดเป็นแค่คำขู่ ถ้าแหวนยังดื้อแบบนี้ ดินจะไม่ให้เวลาแหวนได้มีพื้นที่หายใจสะดวกอีก” ดินกำลังเอาเรื่องงานมาขู่ฉันอีกแล้ว “...” ตื่นขึ้นแทนที่จะรู้สึกดี กลับกลายเป็นรู้สึกแย่ ปวดหัว ปวดประสาท “แล้วคิดได้ไงมาเมาที่ห้องไอ้เรซ นั่นเพื่อนนะเว้ย แล้วไอ้เรซมันก็เป็นผู้ชาย มันทำอาชีพอะไรก็รู้อยู่ แล้วที่ไอ้เรซมันบอกว่านอนด้วยกันหลายต่อหลายครั้งคืออะไร?” “อย่าก้าวก่าย” ฉันพูดเสียงนิ่ง ๆ ฉันจะอยู่กับเพื่อนคนไหนก็เรื่องของฉันไหม เพื่อนก็คือเพื่อน ถ้าฉันได้รู้สึกว่าคือเพื่อน ยังไงซะก็ไม่มีอะไรเกินเลย “ไม่อยากให้ยุ่งก็อย่าทำตัวให้มันน่าสมเพช ทำอะไรคิดถึงหน้าพ่อหน้าแม่บ้าง อย่าทำตัวเหมือนไม่มีพ่อแม่” ฟังดูเขาพูดเข้าสิ เขาคิดว่าเขามันดีมากหรือไง “เกินไปนะ” “น้อยไปด้วยซ้ำ ทำอะไรหัดใช้สมองคิดบ้าง โตแล้วไม่ใช่เด็ก ช่วยคิดให้มันเยอะ ๆ หน่อย ไม่มีใครคอยช่วยได้ตลอดหรอกนะแหวน” “หึ บอกคนอื่นไม่ให้พูดเรื่องของตัวเอง ทีตัวเองพูดเรื่องคนอื่นได้อย่างสบายใจ” “ก็พูดมาได้เนอะว่าพูดถึงอย่างสบายใจ แหวนคิดว่าดินอยากทำอย่างนี้หรือไง คิดว่าที่ดินทำอยู่ ดินทำเพื่อตัวเองเหรอวะ” ดินกำลังใช้อารมณ์ในแบบที่ฉันไม่เคยเห็น ฉันเคยเห็นแต่มุมนิ่ง ๆ ไม่ว่าจะเวลาพอใจหรือไม่พอใจ ดินขยับเดินเข้ามาใกล้ฉันอย่างช้า ๆ “ก็เลิกทำไง เลิกทำแล้วก็หาทำอะไรที่มันเพื่อตัวเอง จะมาแบกเรื่องของคนอื่นทำไม” “...” ดินเงียบ แต่สายตากำลังจ้องฉันด้วยความไม่พอใจ ฉันพูดเรื่องจริงไง เขาถึงได้เถียงอะไรไม่ได้ “รู้ตัวไหมว่าพูดมาก รู้ไหมว่ามันน่ารำคาญ รู้ตัวไหมว่าทำแบบนี้มันไม่ได้เท่เลยเว้ย ช่วยกลับไปเงียบนิ่ง ไม่สนใจ ไม่เคยเห็นนี่อยู่ในสายตาทีเถอะ เป็นแบบนี้แล้วรู้สึกสมเพช...อื้อ!” ดวงตาของฉันเบิกกว้างเมื่อกลีบปากของฉันและดินประกบกัน เขาโถมเข้ามาล็อครอบเอวของฉันไว้ และกดจูบด้วยความรวดเร็ว “ทำบ้าอะไร!” ฉันยกมือขึ้นมากั้นระหว่างใบหน้าของเราสองคน ดินบ้าไปแล้วแน่ ๆ ที่ผ่านมาเขาไม่เคยเป็นแบบนี้เลย “อย่ามาทำเป็นเล่นตัว ที่ผ่านมาเห็นอยากได้ดินมากไม่ใช่หรือไง” ดินพูดพร้อมกับยกตัวฉันขึ้น เดินมาที่เตียง และทุ่มฉันลงที่ฟูกนอน ห้องที่ฉันนอนนั่นแหละ แต่ไม่ใช่ห้องนอนของเรซนะ นี่เป็นอีกห้อง ถ้าฉันมาเมาฉันก็มักนอนห้องนี้ตลอด และเรซไม่เคยนอนร่วมเตียงกับฉัน “อย่ามาทำบ้า ๆ นะดิน” ฉันดิ้นขัดขืนเมื่อโดนกดลงกับที่นอน และเขาเอาร่างกายมาทาบทับฉันไว้ “เรียกชื่อได้แล้วเหรอ?” “ไม่ตลก ถอยออกไป” “อย่าทำเหมือนไม่ชอบสิแหวน เมื่อก่อนเห็นขึ้นเองตลอด รอบนี้ดินจะขึ้นให้ควรดีใจไม่ใช่หรือไง” ดินพูดก่อนจะโน้มใบหน้ามาซุกไซ้ที่ต้นคอของฉัน “ถ้าอยากมากก็ไปเอากับอีผู้หญิงคนนั้น อย่ามาทำต่ำ ๆ แบบนี้” “ทำไมรู้ว่าต่ำ หืม?” ดินเงยหน้าขึ้นมาสบตากับฉัน ก่อนจะพูดอีกว่า “อ้อ เคยทำนี่เนอะ ถึงรู้ว่ามัน ‘ต่ำ’ หึหึ” ดินกดเสียงคำว่า ‘ต่ำ’ อย่างชัดเจน เขาต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ เขาไม่เคยเป็นแบบนี้ ไม่เคยเป็นแบบนี้เลย แล้วตอนนี้เขาเป็นบ้าอะไร แต่ไม่ว่าเขาจะเป็นบ้าอะไรก็ตาม เขาไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้กับฉัน ฉันกับเขาเราเลิกกันแล้ว เราต่างมีคนใหม่ จะมาทำเรื่องแบบนี้ไม่ได้ มันไม่ถูกต้อง และฉันจะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้น ฉันจะไม่ยอมมีความสัมพันธ์ทางกายกับเขาอีก ฉันไม่มีทางยกร่างกายของฉันให้เขาอีกแล้ว “ถอยออกไปดิน!” ฉันเสียงดังกว่าเดิมเพราะดินโน้มหน้ามาหอมแก้มฉัน “เหม็นเหล้า” เขาว่าพลางขยับใบหน้ามาหอมแก้มอีกข้างของฉัน “ดิน!” ฉันตะโกนให้ดังกว่าเดิมเพราะดินกำลังใช้ขาแยกดันหว่างขาของฉันให้กางออก

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more