วันๆ พันกว่าเรื่อง
1090 Words
"ไหนบอกว่าค่ายเล็กๆ" คีที่เดินทางมาถึงค่ายมวยของคุณยายของมาวินและกันต์ธีพร้อมกลุ่มเพื่อน หันไปถามความคิดเห็นของไอ้จ้าวหลังจากที่ได้ประจักษ์แก่สายตาแล้วว่า ค่ายมวยที่ว่ามันไม่ได้เล็กอย่างที่กันต์ธีบอกพวกเราเอาไว้เมื่อก่อนหน้านี้
"เล็กกว่าบ้านเราทั้งหลังนิดนึงนะสิไม่ว่า" ไอ้จ้าวว่าอย่างติดตลกและมันก็เรียกเสียงหัวเราะของผมได้อย่างไม่ต้องสงสัย ฮ่าๆ
"มาวิน กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่" คีหันขวับไปทางต้นเสียงของเด็กผู้ชายที่เอ่ยเรียกชื่อเธอก็เจอเข้ากับไอ้หนุ่มรุ่นน้องหน้าตาดีที่กำลังส่งสายตากระหลิ่มกระเหลี่ยมายังที่รักของคี
"ว่าไงครับคุณพี่เขย" คำว่าพี่เขยที่หลุดออกมาจากปากกันต์ธี เล่นเอาหัวอกหัวใจของไอ้คีคนนี้เต้นไม่เป็นจังหวะกันไปเลยทีเดียว
"ธี" เสียงเธอร้องดุน้องชายของตัวเองด้วยน้ำเสียงที่สื่อถึงความไม่พอใจอย่างแรง นั่นจึงทำให้คีรู้สึกสบายใจขึ้นมาเป็นกองว่าสิ่งที่กันต์ธีพึ่งจะพูดออกมานั้นเป็นเพียงแค่เรื่องล้อเล่นกันแบบขำๆ
"ต่อยกับกูป่ะมึง" แต่ดูเหมือนว่าไอ้หน้าอ่อนคนนั้นมันจะไม่ได้คิดล้อเล่นเหมือนกับที่กันต์ธีกับผมรู้สึก เพราะมันแม่งเอาแต่มองหน้าเธอแบบไม่ละสายตาจนคีเริ่มจะรู้สึกโมโหและออกปากท้าทายไอ้ห่านั่นไปแบบนั้น
"เก็บแรงไว้เคี้ยวหมากเถอะลุง"
"ไอ้เด็กเวรนี่เดี๋ยวกูต่อยฟันร่วงแม่ง! ปีนเกลียวฉิบหายไอ้ลูกโคตรพ่อโคตรแม่มึงไม่สั่งสอน!" ทั้งชีวิตนี้ยอมรับว่าคีเป็นคนที่มีฝีปากที่แกร่งกล้าและยอมรับได้ตลอดไม่ว่าใครจะสาดใส่สารพันคำด่ามาหาคีมากแค่ไหน แต่สิ่งที่ทำให้คีรับไม่ได้ในวันนี้ก็คือไอ้เวรนี่มันกำลังบอกว่าคีแก่! ยอมไม่ได้! รับไม่ได้อย่างแรง!
"พี่คี อย่าไปยุ่งกับเขาเลยค่ะ เขาเป็นหลานผู้ช่วยผู้ใหญ่บ้านของที่นี่เลยนะคะ" ถุย... กะอีแค่หลานผู้ช่วยผู้ใหญ่บ้าน กลัวตายแหละไอ้เด็กเวร!
ปั๊ก!
"เอาเลือดหัวไอ้เวรหลานผู้ช่วยผู้ใหญ่บ้านคนนี้ออกมันจะต้องจ่ายสักกี่ตังค์กันวะ!" ไม่ทันที่คีย์จะได้ทำอะไร ร่างยักษ์ใหญ่ของไอ้จ้าวก็ตรงเข้าไปประเคนกำหมัดใส่เบ้าตาของหลานผู้ช่วยผู้ใหญ่บ้านในทันที
ทุกคนอาจจะคิดว่ามันกำลังปกป้องคี... แต่คีต้องขอบอกเอาไว้ก่อนเลยนะครับว่ามันไม่ใช่แบบนั้นเลย เพราะไอ้จ้าวมันจะเป็นคนที่มีอุปนิสัยส่วนตัวที่ว่าเกลียดเด็กที่มีอายุน้อยกว่ามาพูดจาปีนเกลียวผู้ที่อาวุโสกว่าก็เท่านั้นเองครับ
"กูไม่เกี่ยวเด้อ" ผมถอยห่างจากรัศมีที่ไอ้จ้าวกำลังกระหน่ำส้นเท้าลงบนลำตัวผอมกระหร่องของหลานชายผู้ช่วยผู้ใหญ่บ้าน และไม่ลืมที่จะดึงข้อมือเล็กๆ ของผู้หญิงที่ผมรักให้เดินมากับผมด้วยอีกคน
"มีเรื่องอะไรกันคี!" บางทีคีก็แอบสงสัยอยู่เหมือนกันนะว่าพี่สะใภ้ผมเธอยังไม่คุ้นชินกับภาพที่ผัวตัวเองกระทืบชาวบ้านชาวช่องเขาไปทั่วจริงๆ นะเหรอ
"ก็อย่างที่เห็น" คีตอบพี่สะใภ้ด้วยท่าทีสบายๆ เพราะถ้าหากจะให้เข้าไปขัดขวางไอ้จ้าวตอนนี้ เผลอๆ คนที่ถึงแก่ความตายอาจจะกลายมาเป็นคีแทน
เพี๊ยะ!
"โอ๊ะ! ตีทำไมเนี่ยเจ็บนะเด็กบ้า" คีหันไปดุใครบางคนที่พึ่งทำการประทับฝ่ามือเล็กๆ (แต่หนักโคตรๆ) ลงมาบนไหล่คี แม้คีจะรับรู้ถึงเหตุผลที่ทำให้เธอลงมือตีคีดีอยู่แล้วก็ตามทีเถอะนะ ฮ่าๆ
"ไปห้ามสิพี่คี! ขืนปล่อยเอาไว้แบบนี้พี่แบงค์ก็ได้สลบคาเท้าพี่จ้าวเข้าพอดีนะสิ!"
"เธอกล้าก็ไปเองสิ!" เป็นน้ำหวานที่ร้องตะโกนออกมาพร้อมๆ กันกับคี ก่อนที่เราสองคนจะหลุดหัวเราะออกมาในความบังเอิญ ในขณะที่มาวินก็ได้แต่ทำหน้ามุ่ยเพราะเธอเองก็ไม่มีความกล้ามากพอที่จะเข้าไปขัดขวางไอ้จ้าวมันเช่นเดียวกัน
"ค่อยยังชั่ว" เสียงของไอ้จ้าวคนโหดดังขึ้นหลังจากที่มันทำร้ายร่างกายของเด็กคนนั้นจนรู้สึกสาแก่ใจแล้ว ทุกคนไม่ต้องตกใจไปหรอกนะครับ เพราะการกระทำที่แสนจะป่าเถื่อนนั้นมันเป็นเรื่องปกติมากๆ สำหรับคนชั่วอย่างไอ้จ้าว
ส่วนคีนะเหรอ คีเป็นคนดีครับทุกคน คีคนดีคนหล่อคนเดิม
หลังจากนั้นนักมวยในค่ายก็ช่วยกันนำตัวเพื่อนร่วมอาชีพไปส่งโรงพยาบาล ส่วนไอ้จ้าวก็ถูกหัวหน้าค่ายอย่างคุณยายของมาวินจับส่งสถานีตำรวจไปตามระเบียบ
"พี่คี หิวหรือเปล่าคะ" ผมที่กำลังโบกมือให้กับพี่ชายที่โดนจับกุมขึ้นท้ายรถกระบะสีแดงขาวอยู่ รีบหันมาตามต้นเสียงนั้นในทันทีที่รับรู้ว่าเธอกำลังเอ่ยปากเรียกหา
"นิดหน่อย" คีว่าก่อนที่ท้องมันจะร้องประท้วงออกมาเสียงดัง จนคีอดไม่ได้ที่จะเขินเธอ
"ไม่นิดแล้วมั้ง" ดูเธอแซวคีสิครับทุกคน คนเขายิ่งอายๆ อยู่รู้ตัวบ้างไหมเด็กบ้าเอ๊ย!
คีตัดสินปล่อยให้หน้าที่ในการตามไปเจรจาวีรกรรมของไอ้จ้าวเป็นของคุณหญิงฮันน่า แม่สวยของคี ที่คีพึ่งจะทำการโทรไปฟ้องเมื่อประมาณเกือบสองชั่วโมงที่แล้ว โดยที่มีไอ้เฮียอั๋น น้องเสน่ห์ แล้วก็เมียของไอ้จ้าวตามไปสมทบทีหลัง
"ไม่รู้ว่าจะถูกปากพี่คีไหม แต่ทานหน่อยนะคะ" เราสองคนเดินทางมาถึงร้านอาหารตามสั่งในตัวอำเภอในเวลาต่อมา ที่แรกก็คิดเอาไว้ว่าจะทานที่ร้านของคุณยายแหละครับแต่ไอ้จ้าวมันเสือกสร้างวีรกรรมจนเป็นเหตุให้คุณยายต้องปิดร้านก่อนเวลาไปซะก่อน
"ครับ เธอเองก็ทานเยอะๆ นะจะได้โตไวๆ"
"ไม่ใช่เด็กสักหน่อย" คีเผยยิ้มน้อยๆ ให้กับท่าทางกระเง้ากระงอดของเธอ ก่อนจะก้มลงทานข้าวในจานของตัวเองเพราะรู้สึกหิวจนแสบท้องไปหมดแล้ว
ไอ้จ้าวก็เจ้าของฉายา งานการไม่ทำทำแต่เรื่องอย่างเดียวที่แท้จริง ฮ่าๆ
Great novels start here
- Writer
