มาเฟียไม่เคยเห็นมาก่อน
1193 Words
"นี่ไอ้จ้าว...มึงพอจะเคยเห็นไอ้หม้อหน้าตาประหลาดแบบนี้มาก่อนบ้างไหมวะ" คีหันไปหน้าไปถามพี่ชายของตัวเองที่นั่งอยู่ข้างๆ กัน ในตอนนี้ทั้งคีและก็มันต่างก็ถูกบังคับให้ต้องมานั่งเฝ้าเจ้าหม้อหุงข้าวที่มีรูปร่างลักษณะแปลกๆ ที่ฃกำลังห้อยต่องแต่งอยู่เหนือเปลวไฟสีแดงที่ยัยเด็กแก้มใสของผมเป็นคนก่อ
หน้าตาของไอ้เจ้าหม้อนี้มันแปลกประหลาดมากเลยครับทุกคน กล้าที่จะพูดได้เลยว่าทั้งคีและไอ้จ้าวต่างก็ไม่เคยเห็นมามันก่อนตลอดทั้งสามสิบสามปีที่ผ่านมานี้
"เขากันว่าเรียกหม้อสนาม" ไอ้เฮียอั๋นเข้ามาสมทบก่อนจะบอกกล่าวในสิ่งที่เราสองคนพี่น้องกำลังรู้สึกกังขา
"อ่อ" แม้ปากจะตอบไอ้เฮียอั๋นมันไปเหมือนกับว่าเข้าใจแล้วแต่สายตาของคีกับไอ้จ้าวก็ยังคงจดจ้องไปยังเจ้าหม้อสนามที่ไอ้เฮียอั๋นมันบอกไว้อย่างไม่วางตา
"มาแล้วครับๆ" กันต์ธี น้องชายคนรองของยัยเด็กแก้มใสรับหน้าที่รับหน้าที่เป็นคนถือถาดกับข้าวฝีมือของเมียไอ้เฮียอั๋น เดินตรงเข้ามาที่คี ไอ้จ้าว แล้วก็เมียไอ้จ้าวที่กำลังจับกลุ่มนั่งสนทนากันอยู่
กลิ่นอาหารพื้นบ้านที่มันหอมหวลจนเกินห้ามใจนั้นทำให้ทั้งคีและเพื่อนร่วมกลุ่มอีกสี่ชีวิตที่ยังไม่มีอะไรตกลงถึงท้องตั้งแต่เมื่อวานตอนเย็น ถึงกับเผลอกลืนน้ำลายลงคอไปดังอึกใหญ่กันเลยทีเดียว
"จะทานแล้วนะครับ,ค่ะ"
สิ้นเสียงประสานกันขึ้นมาพร้อมกันนั้น พวกเราทั้งหมดเจ็ดชีวิตก็ลงมือผลัดกันตักสารพันเมนูปลาที่วางเรียงรายอยู่ภายในวงกลงกลมที่พวกเรานั่งล้อมเรียงกันอยู่ เข้าปากไปอย่างเอร็ดอร่อยในทันที
ตอนสายๆ วันเดียวกัน พวกเราก็เดินทางกลับมาถึงที่บ้านของมาวินกันเป็นที่เรียบร้อยครับ ระหว่างทางก็แวะเล่นวังน้ำเย็นสดชื่นกันอยู่พักนึงด้วย ปฏิเสธไม่ได้จริงๆ ว่าอำเภอพิปูนนี้เป็นแหล่งท่องเที่ยวอีกหนึ่งแห่งที่ผมอยากให้เพื่อนๆ ได้มาลองสัมผัส
"ตรงนั้นเรียกว่าอะไร" คีสะกิดไหล่เล็กของเธอเบาๆ เพื่อเรียกถามในตอนที่เรากำลังขับรถมาถึงสถานที่แห่งหนึ่งที่คีคาดเดาเอาไปเองว่าอาจจะเป็นอ่างเก็บน้ำอะไรสักอย่าง
"อ่างเก็บน้ำคลองดินแดงค่ะพี่คี" เธอว่าก่อนจะเล่าให้ฟังว่าในครั้งอดีต ใต้ผืนน้ำที่กว้างใหญ่ไพศาลนี้นั้นเคยเป็นหมู่บ้านมาก่อน ก่อนที่จะเกิดเหตุการณ์อุทกภัยในช่วงปีพุทธศักราช 2531 จนนำมาซึ่งความสูญเสียที่ประเมินเป็นมูลค่าของเงินไม่ได้ และบ้านเรือนที่ชาวบ้านเคยใช้ในการอยู่อาศัยก็มีอันต้องจมดิ่งอยู่ภายใต้บ่อบาดาลลึกนี้ไปตลอดกาล
น่าเห็นใจนะครับ ชาวบ้านทุกคนที่ได้รับผลกระทบจากภัยธรรมชาติในครั้งนั้นก็คงจะทำใจได้ยากลำบากมากสำหรับการสูญเสียคนรักหรือแม้กระทั่งทรัพย์สินเงินทองที่หามาได้โดยความยากลำบาก โดยที่พวกเขาเองก็ไม่ทันที่จะได้ตั้งตัว...
"แวะเที่ยวหน่อยไหมคะพี่คี เขาจัดมุมสวยๆ ไว้สำหรับนักท่องเที่ยวได้ถ่ายรูปเป็นที่ระลึกด้วยนะคะ"
ไม่กี่นาทีต่อมาพวกเราทั้งสองคนก็มายืนอยู่บนสันเขื่อนที่ล้อมรอบไปด้วยหุบเขาเขียวขจี ทิวทัศน์รอบด้านที่สวยงามประกอบกับอากาศบริสุทธิ์ที่ลอยตัวมาตามกระแสลมเย็นสบายที่พัดเข้ามาปะทะใบหน้า ทำให้จิตใจของคีที่เคยเป็นกังวลเพราะความหวาดกลัวเมื่อก่อนหน้านี้ ผ่อนคลายลงไปได้เยอะทีเดียวละครับทุกคน
อยากให้ทุกคนได้มาเห็นกับตาจังครับว่านครศรีธรรมราชบ้านคีนั้นก็มีแหล่งท่องเที่ยวดีๆ ที่สวยงามอยู่มากมายเช่นเดียวกัน
"มาวิน" ผมร้องเรียกเธอที่กำลังเพลิดเพลินอยู่กับการไล่ถ่ายรูปของเจ้าวัวตัวอ้วนที่ชาวบ้านระแวกนี้เลี้ยงดูเอาไว้ภายในคอก เพื่อที่จะได้มาถ่ายรูปด้วยกัน
"คะ?" เชื่อไหม่ครับว่าตั้งแต่รู้จักกับเธอมา ไม่เคยมีสักครั้งที่เธอจะปล่อยให้คีต้องออกปากเรียกชื่อเธอซ้ำสอง ส่วนนึงอาจจะเป็นเพราะเธอกลัวว่าคีจะกล่าววาจาหยาบกระด้างกับเธออย่างที่ผมเคยทำอยู่บ่อยๆ
แต่ทุกคนก็อย่าพึ่งโกรธเกลียดคีกันไปเลยนะครับ เพราะบางทีทุกคนอาจจะยังไม่เคยได้ยินกันนะครับว่า ผู้ชายด่าเท่ากับผู้ชายรักนะครับ แล้วก็ขอยอมรับแบบแมนๆ เลยว่าผมโคตรจะรักเธอฉิบหายเลยละ จะติดก็ตรงที่ปากมันไม่ยอมพูดออกไปให้ตรงกับหัวใจสักทีนี่แหละครับ
"ถ่ายรูปกัน" คีบอกกล่าวถึงเหตุผลที่ตัวเองออกปากเรียกชื่อเธอ ก่อนจะกดเข้าแอปพลิเคชั่นถ่ายรูปที่กำลังเป็นที่นิยมของสาวๆ ในช่วงนี้ ด้วยว่ามันมีฟิลเตอร์และลูกเล่นให้เราได้เลือกมาใช้มากมายนั่นเองครับ
"ชีส~" คีกับเธอร้องออกมาพร้อมกันก่อนที่เราสองคนจะฉีกยิ้มกว้างออกมาจนแทบจะเห็นฟันครบทั้งช่องปากกันไปเลยทีเดียว
"น่ารักเนอะ" คีมองไปยังรูปของเธอที่มีฟิลเตอร์หูกระต่ายสีชมพูน่ารักๆ อยู่บนหัว ก่อนจะหันมาเอ่ยชมเธออย่างจริงใจ
คนอะไรน่ารักไปหมด น่ารักเกินไปแล้วนะ รู้ไหมว่าหัวใจไอ้คีมันจะหลอมละลายเพราะความน่ารักอยู่แล้วนะครับแม่คุณ
"พี่คีเองก็หล่อค่ะ" ยอมรับเลยว่าตอนนี้ที่ได้เห็นแก้มนุ่มๆ นั้นกระดิกไปมาตามจังหวะการพูดแล้วทำให้คีมีความรู้สึกที่ว่า โคตรจะอยากดึงแก้มนุ่มๆ นั้นมาหอมฉิบหายเลย
"อะแฮ่ม..." น้องชายของเธอนะครับ มาขัดได้ถูกจังหวะดีจริงไอ้น้องชาย! อีกนิดเดียวกูก็จะได้กดจมูกลงบนพี่สาวเอ็งแล้วแท้ๆ
"เจอกันบนเวทีหน่อยไหมครับคุณมาเฟีย" กันต์ธีเข้ามากั้นกลางระหว่างคีกับพี่สาวของเขาก่อนจะเอ่ยปากท้าทายอะไรบางอย่างขึ้นมา
"นายคิดจะทำอะไรธี" เธอมุดหัวเล็กๆ ผ่านรักแร้ของน้องชายด้วยความรู้สึกที่สงสัยในคำพูดก่อนหน้าของกันต์ธีไม่ต่างจากคีเอง
"ทุกคนครับ! เชิญขึ้นรถครับ! สถานีต่อไปที่ธีอยากจะนำเสนอให้ทุกคนได้ไปเยี่ยมชมก็คือค่ายมวยเล็กๆ ของคุณยายของธีเองครับ!"
นั่นไอ้คี คิดแต๊ะอั๋งลูกสาวเขาก็ระวังด้วยนะ เพราะน้องชายเขาเป็นถึงนักมวยมืออาชีพเลยนะเมิง
ป.ล. ความรักของคีตะ-มาวินนั้นขมไม่แพ้ น้ำหวาน-จ้าวโฮปเลยนะคะ เพียงแต่ตอนนี้เหยินให้เวลาทุกคตได้พักตับกันไปก่อนแล้วจะมาสาดความขมให้จนเฝื่อนคอกันเลยทีเดียว ฮ่าๆๆ
- Writer
