"ไอ้คี! กูไหว้ละมึงช่วยหยุดร้องก่อนจะได้ไหมวะ!" ท่านบูรพาตวาดใส่ลูกชายคนเล็กเสียจนดังลั่นไปทั้งรถคูมาเรียลคันหรู ด้วยเกรงว่าถ้าหากยังปล่อยให้คีตะได้ร้องไห้ไปนานมากกว่านี้ เห็นทีเขาเองก็คงจะต้องพลอยเสียน้ำตาตามลูกชายไปอีกคนอย่างแน่นอน
"พ่อ... ก็น้องมันเสียใจอยู่" จ้าวโฮปที่นั่งอยู่เบาะข้างคนขับจิ๊เสียงใส่ผู้เป็นพ่ออย่างไม่พอใจนัก ด้วยรู้ดีว่าน้องชายของตนนั้นไม่ได้มีอุปนินิสัยโหดร้ายป่าเถื่อนเหมือกันกับเขาที่เป็นพี่ชายและผู้เป็นพ่ออย่างท่านบูรพา คีตะ...เป็นผู้ชายที่มีคนจิตใจค่อนข้างบอบบางเหมือนกับแม่ และขี้น้อยอกน้อยใจเป็นที่สุด
"อ๋อ! นี่มึงจะบอกว่ากูดูดีใจมากกับการที่ลูกชายไอ้วศินมันจับตัวลูกสะใภ้กูไปนั้นสินะไอ้จ้าว! บัดซบ" ท่านบูรพากระแทกมือลงบนพวงมาลัยอย่างรู้สึกโมโหหลังจากที่คาดเดาถึงความคิดที่บุตรชายคนโตมีต่อตัวเอง
"พ่อแม่งพาลว่ะ" จ้าวโฮปเลื่อนมือไปผลักไหล่ผู้เป็นพ่ออย่างนึกหงุดหงิดใ
