ไม่รัก...ก็คงไม่ห่วงอย่างนี้
1191 Words
ดั่งเมืองฟ้า คอนโด
ในตอนนี้ฉันได้ทำการย้ายที่พักตามคำแนะนำแกมบังคับของพี่คีตะแล้วค่ะทุกคน โดยที่ ที่พักใหม่ของฉันนั้นก็เป็นคอนโดที่พี่คีตะนั่นแหละเป็นคนจัดหามาให้ แล้วพี่เขาบอกอีกด้วยนะว่าพี่ชายฝาแฝดกับพี่สะใภ้ของเขาก็พักอยู่ในคอนโดแห่งนี้ด้วยเหมือนกัน
ทางด้านคุณตากับคุณยายและคุณพ่อคุณแม่ของฉันที่มีโอกาสได้ล่วงรู้ถึงเรื่องนี้มาจากพี่คีตะ ก็แทบจะปิดร้านมาหักคอไอ้พี่โทโมะในทันที แต่...พี่คีตะเขาก็บอกคุณตากับคุณยายไปแล้วว่าครอบครัวนั้นค่อนข้างที่จะมีอำนาจมากอยู่พอตัว จึงเป็นผลให้ทั้งครอบครัวหลบหนีออกนอกประเทศไทยไปแล้วเป็นที่เรียบร้อย และพี่เขาก็ให้คำสัญญาไว้แล้วว่าจะรีบตามตัวโทโมะมาดำเนินคดีให้ได้ในเร็ววันนี้และขอให้สมาชิกในครอบครัวของฉันทำใจให้สบาย
แล้วเขายังบอกกับทางครอบครัวของฉันเอาไว้แล้วด้วยนะว่าพวกท่านไม่ต้องจ่ายเงินค่าหอให้ฉันอีกต่อไปแล้วเพราะพี่เขาซื้อคอนโดห้องนี้ให้ฉันแล้วนั่นเอง... ไม่พอนะยังบอกให้พวกท่านหายห่วงได้เลยว่าไม่มีใครที่จะขึ้นมาทำร้ายฉันได้อีกแล้วอย่างแน่นอน เพราะชั้นที่ฉันอาศัยอยู่เป็นชั้นวีไอพี
ซึ่งห้องข้างๆ ฉันก็มีพี่เสน่ห์กับพวกเพื่อนๆ และตรงข้ามห้องเป็นพี่ชายกับพี่สะใภ้ของเขา ซึ่งนั่นมันทำให้ฉันรู้สึกอุ่นใจได้ไม่น้อยเลยละ😊
ส่วนแพรไหมนางยืนยันว่าจะยังอยู่ที่เดิมเพราะอยู่ใกล้มหาลัยเดินทางสะดวก จะว่าไปชีวิตที่ไม่มีแพรไหมอยู่ด้วยนี่มันเงียบเหงาดีจังเลย อยากให้แพรไหมมาอยู่ด้วยจังเลย...เฮ้อเศร้า
สายเรียกเข้า 'ตาแก่คีตะ'
(มีอะไร)
(ช่วยพูดให้มันดีๆหน่อยฉันแก่กว่าเธอตั้งหลายปีนะ)
(ตกลงมีอะไรคะพี่คีขา~)
(ลงมารับข้าวด้วย สั่งข้าวให้แล้ว)
(ไม่เห็นต้องลำบากเลยค่ะ หนูออกไปกินที่ร้านยายเองก็ได้ค่ะพี่คี)
(ฉันไม่อยากให้เธอไม่ไหนคนเดียว)
(เป็นห่วงหนูเหรอคะ?)
(เปล่า แค่สมเพชเฉยๆเพราะสัญชาตญาณเอาตัวรอดของเธอมันค่อนข้างจะน้อยกว่าชาวบ้านชาวช่องเขา)
ติ๊ด.
ถ้าคนเรามันจะกวนประสาทกันได้ขนาดนี้อะเนาะ😒 จะมีใครเชื่อฉันบ้างไหมว่าตั้งแต่เกิดมาฉันไม่เคยเกลียดใครเท่าตาคนนี้มาก่อนเลยจริงๆ นะ
ฉันลากสังขารตัวเองลงมารับข้าวที่เขาสั่งไว้ให้แล้วก็ยังมีชาใต้หวันของโปรดฉันอีกด้วยนะ
เอ๋เดี๋ยวนะ? มีแผ่นโน้ตอะไรติดมาด้วยก็ไม่รู้
'ยัดห่าเข้าไปให้หมดนี่แหละ อย่างเธอไม่ต้องกลัวอ้วนหรอก แม่หมาลูกอ่อนที่บ้านฉันยังมีเนื้อมีหนังกว่าเธอซะอีก ยัยไม้ลูกชิ้นเสียบผี'
ป.ล.คีตะเองคนที่รูปหล่อพ่อโคตรรวย
เอากับเขาเถอะ คลองแสนแสบที่เขาว่าน้ำเน่าก็ยังไม่เท่าวาจาจากปากอีตาคนนี้ แล้วไอ้ที่ว่าคนอื่นเขาผอมเนี่ยตัวเองอ้วนมากมั้งตาคนบ้า!
ใครก็ได้ช่วยเป็นพยานว่าฉันจะไม่มีทางหลงรักผู้ชายคนนี้อย่างแน่นอน ฉันเกลียดนาย คีตะ
มหาวิทยาลัยมหาครคนอัจริยะ
คณะแพทย์ศาสตร์ สาขาวิชาวิทยาศาสตร์การแพทย์
เดินทางมาถึงปีที่สองแล้วสินะสำหรับการเรียนในระดับมหาวิทยาลัย จะพูดไปเวลามันก็ผ่านไปเร็วเหมือนกันนะ เนอะ...
"ฮัลโหล เหม่อจังยะเป็นอะไร" ฉันเอียงคอใส่แพรไหมด้วยความสงสัย เพราะในสภาพของนางในตอนนี้ดูอิดโรยเหมือนคนที่ไม่ค่อยได้พักผ่อนมานานหลายวันแล้ว
"ปวดหัวนิดหน่อย" แพรไหมเหลือบตามองคนหน้าหวานตรงหน้าแล้วก็เกิดรู้สึกผิดขึ้นมาอย่างจับใจ เพราะเธอ...เพื่อนรักเพียงคนเดียวอย่างมาวินถึงต้องมาเจอเหตุการณ์ที่แสนเลวร้ายกลางห้างดังไปแบบนั้น
"พักผ่อนหน่อยไหม กูลาครูให้เอง" ฉันเลื่อนมือไปแต่ไหลบางของแพรไหมเบาๆ อย่างนึกห่วง ในฐานะที่เรียนเป็นนักศึกษาแพทย์ฉันกล้าที่จะยืนยันเลยว่าแพรไหมกำลังเผชิญกับปัญหาทางด้านจิตใจอย่างแน่นอน เพียงแต่ฉันไม่มีความกล้ามากพอที่จะทำอะไรมันให้มากไปกว่าเป็นห่วงมันอยู่ห่างๆ
"มึงไปเรียนก่อนเถอะ เดี๋ยวกูตามไปนะ" แพรไหมโบกมือเบาๆ ให้กับเพื่อนร่างเล็กที่ปลีกตัวออกไปเพื่อเข้าเรียน และถึงแม้ตอนนี้เธอจะอยากที่จะกลับตัวกลับใจมากแค่ไหน แต่ด้วยเพราะเธอนั้นถูกคาดโทษจากใครบางคนเอาไว้แล้งว่าถ้าหากเธอคิดจะมีลูกไม้ใดๆ คนที่จะต้องตายไปก็จะเป็นตัวเธอเอง แน่นอนว่าถึงแม้เธอจะรักเพื่อนอย่างมาวินมากแค่ไหนแต่เธอก็ย่อมที่จะรักตัวเองมากกว่าอยู่วันยังค่ำ...
เลิกเรียน
"อ้าว...พี่น้ำหวานสวัสดีค่ะ" ฉันก้มไหว้พี่น้ำหวานที่มีตำแหน่งเป็นพี่สะใภ้ของพี่คีตะ หลังจากที่เราบังเอิญเดินสวนกันตอนเลิกเรียน ระยะหลังๆ มานี้ฉันค่อนข้างที่สนิทกับพี่เขามากเป็นพิเศษเพราะแฟนของพี่เขา (ก็พี่ชายของพี่คีตะนะแหละ) แล้วก็พี่คีตะฝากฝังให้พี่น้ำหวานดูแลฉันน่ะ
"ดีจ้ะ แล้วนี่เรียนเสร็จหรือยัง มาพี่ช่วยถือ"
แขนเรียวยาวเลื่อนมาดึงนานาสัมภาระไปจากมือของคนตัวเล็กที่มันดูเยอะแยะเหลือเกินจนทำให้เด็กสาวเดินเหินไม่ค่อยถนัดอย่างเห็นได้ชัด จนทำให้เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกเอ็นดู
"ขอบคุณค่ะ" ฉันก้มไหว้พี่เขาน้อยๆ อย่างขอบคุณ เพราะหากไม่ได้พี่เขาช่วยเอาไว้แล้วนั้น แขนทั้งสองข้างของฉันมันก็คงจะหักเป็นสองท่อนอย่างแน่แท้ ฮ่าๆ
"พี่ทานเผ็ดไหมคะหนูว่าจะแวะกินเจ๊พลา กะเพราเผ็ด ไปกินด้วยกันนะคะ นะ" ฉันเข้าไปอิงไหล่พี่เขาอย่างอ้อนๆ เพื่อหวังให้พี่เขาตกลงที่จะไปทานข้าวเป็นเพื่อนฉัน เพราะฉันไม่อยากไปทานข้าวคนเดียวมันเหงา ฮ่าๆ
"ของชอบพี่เลยแหละ แล้วนี่กลับไง ไปพร้อมพี่เลยละกันเนอะ" ว่าจบพี่แกก็เดินนำฉันออกไปพร้อมสัมภาระของฉันที่เต็มอยู่ทั้งสองมือ
"รอด้วยค่า"
ปึก
"ขอโทษค่ะ" เพราะความรีบที่จะตามคนขายาวอย่างพี่น้ำหวานให้ทันฉันเลยไม่ทันระวังจนวิ่งไปชนอกใครเข้าก็ไม่รู้
"จะรีบไปตายรึไง"
อ้าว... นังแพร แกจะทำอะไรน้อง
- Writer
