บทที่1 คุณหนูตกอับ
1040 Words
บทที่1
คุณหนูตกอับ
เสียงเพลงอึกทึกครึกโครมฟังแล้วน่าปวดหัวแต่สาวสวยดีกรีนักศึกษานอกกับรู้สึกถูกอกถูกใจเธอเดินย่างกายเข้ามาในชุดสีแดงเลือดนกพร้อมกระเป๋าราคาหลายล้าน สายตาของเธอกวาดมองหาที่นั่งจนไปเจอเข้ากับชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งผิวขาวสวมแว่นเขานั่งก้มหน้าเล่นโทรศัพท์ บนโต๊ะมีแก้วแชมเปญวางอยู่เพียงแก้วเดียวสาวๆในผับต่างจ้องมองพร้อมทำท่าทางเขินอายแสดงว่าผู้ชายคนนี้อาจจะเป็นคนดังหรือไม่ก็เป็นสินค้าเกรดพรีเมี่ยมที่ใครหลายคนอยากได้และหนึ่งในนั้นก็คือเธอ
"สวัสดีค่ะไม่ทราบว่าโต๊ะนี้มีคนนั่งหรือยังคะ^^"
"ถ้าจะขอนั่งด้วยผมคงต้องปฏิเสธโต๊ะอื่นก็ว่างเชิญเถอะครับ-_-"
ไม่รู้ว่านี่เป็นเสียงแก้วแตกหรือเสียงใบหน้าของสาวสวยแตกกันแน่เธอเดินถอยออกมาจากชายหนุ่มรูปงามเจ็บใจชะมัดตั้งแต่เกิดมาไม่เคยถูกผู้ชายตอกหน้าหงายขนาดนี้มาก่อนเลย
"ยัยอัญ!!"
อัญชิตาหันมาหาเสียงเรียกด้านหลังจนเจอเข้ากับหนุงหนิงและญาญ่าเพื่อนสาวคนสนิททั้งสามวิ่งเข้าสวมกอดกันด้วยความคิดถึงเพราะว่าอัญชิตาเพิ่งเดินทางกลับมาจากเมืองนอกไม่ได้เจอกันตั้งหลายปีไม่แปลกถ้าพวกเธอจะเม้าท์มอยหอยจี่ไม่สนสายตาใคร
"แกเป็นยังไงบ้างพวกฉันคิดถึงแกมากเลยนะ facetime คุยกันก็ไม่หายคิดถึง"ญาญ่าทำเสียงน้อยอกน้อยใจเพราะตั้งแต่เพื่อนไปเรียนต่อเธอก็หงอยเหงาไม่มีคนช้อปปิ้งด้วยเลย
"ฉันกลับมาแล้วค่ะกลับมารอบนี้คือถาวรเลยจะได้อยู่เมาท์มอยหอยจี่กันยาวๆ ทุกวันฮ่าาา"
"ปังค่ะ ว่าแต่พ่อแกรู้ไหมว่าแกไม่ได้เรียนหมอแบบที่พ่อแกขอไว้" หนุงหนิงเอ่ยถามพร้อมสั่งแอลกอฮอล์แบบจัดหนักจัดเต็ม
"รู้สิก็เพราะพ่อฉันรู้นี่ไงฉันถึงโดนตามกลับมาไม่รู้ว่าพรุ่งนี้เข้าบ้านไปต้องเจออะไรบ้าง"
แค่คิดก็สยองอัญชิตาตัดสินใจสนุกสุดเหวี่ยงไม่สนใจอนาคตเธอดื่มเหมือนจะไม่มีชีวิตอยู่ในวันพรุ่งนี้แล้ว เธอสนุกจนคนในผับหันมามองโดยเฉพาะชายหนุ่มรูปงามเขามองเธออย่างอนาถใจผู้หญิงอะไรทำตัวไม่มีราคาเลย
"ยัยอัญเบาหน่อยแกเต้นเปลืองพื้นที่มาก" ญาญ่าหันไปมองพื้นที่คับแคบตอนนี้รัศมีโดยรอบแทบไม่มีคนอยู่เลย
อัญชิตาหันไปมองตามเพื่อนแต่สายตาของเธอมองไปยังชายหนุ่มคนเดิมเพิ่มเติมคือเขาเองก็เริ่มมีอาการตึงๆ ใบหน้ามีสีแดงคงเป็นเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์เธอเดินก้าวไปหาเขาพร้อมหว่านเสน่ห์หวังว่าเขาจะสนใจแต่กลับกลายเป็นว่าเขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับสายแล้วเดินออกไปทิ้งให้เธอมองตามเหมือนแมวน้อยที่เห็นเจ้าของเดินจากไป
"ยัยอัญมาทำอะไรตรงนี้กลับโต๊ะด่วนค่ะสาว!!" ญาญ่าเดินมาคว้าแขนเพื่อนแต่ดูเหมือนว่าอัญชิตาจะไม่ได้ยินเธอถูกญาญ่าลากกลับมาที่โต๊ะสายตาก็ยังคงมองออกไปที่ประตูหวังให้ชายหนุ่มคนนั้นเดินกลับเข้ามา
วันต่อมา
ใไม่รู้ว่าภาพตัดไปตั้งแต่เมื่อไหร่เธอตื่นมาอีกทีก็พบว่าตัวเองกลับมานอนที่บ้านแถมตอนนี้ยังเป็นเวลาเที่ยงตรงไม่รู้ว่าคุณพ่อของเธอจะว่าอะไรไหมลูกสาวกลับมาวันแรกก็เมาจนภาพตัดเลย อัญชิตาเดินลงมาจากบ้านสายตากวาดมองไปรอบๆ หวังจะหนีออกไปตายเอาดาบหน้าปรากฏว่าพ่อของเธอกำลังนั่งรออยู่พร้อมไม้เรียวสองขาที่กำลังก้าวขาออกจากประตูบ้านจึงถอยหลังกลับมานั่งโซฟาอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย
"คุณพ่อสวัสดีค่ะ ไม่เจอกันนานมากกกกก ยังหล่อเหมือนเดิมเลยนะคะ^^"
"……"
"อุ๊ยตายแล้วคุณพ่อเตรียมตัวไปทำงานแล้วหรือคะให้อัญไปส่งที่โรงพยาบาลไหมคะคุณพ่อพอดีอัญต้องไปทำธุระต่อ"
"……"
นอกจากจะไม่มีเสียงตอบกลับมาเธอยังถูกสายตาติเตียนมองกลับมาอีกความผิดเมื่อคืนคงทำให้คุณพ่อของเธอเครียดมากแต่ถามว่าสลดไหมเธอไม่มีทางสลดแน่นอนวันนี้จะไปซ้ำอีกรอบเผื่อจะเจอกับชายหนุ่มรูปงามคนนั้นอีก
"คุณพ่อเอิ่ม...."
"อับอายขายขี้หน้าตัวเองเป็นถึงลูกสาวเจ้าของโรงพยาบาลแต่กลับทำตัวนอกกรอบ ไม่สนใจคำสั่งสอนพ่อส่งเสียให้เรียนหมอก็ไปเอาใบปริญญาโง่ๆ กลับมาแล้วแบบนี้โรงพยาบาลของตระกูลเราใครจะสานต่อ!"
พอได้พูดก็พูดไม่หยุดอัญชิตานั่งหน้าซีดก้มหน้ามองนิ้วมือที่เขี่ยสายกระเป๋าไปมาเพราะพ่อเธอชอบบังคับชอบบงการชีวิตของเธอแบบนี้ไงเธอถึงชอบทำอะไรนอกกรอบที่พ่อของเธอตีเอาไว้ คนเราไม่จำเป็นต้องเดิมตามใครก็ได้นี่
"แต่เรียนแฟชั่นก็ไม่ได้แย่นะคะคุณพ่อ"
"ยังจะเถียงอีก!"
"อัญไม่ได้เถียงนะคะคุณพ่อ อัญแค่บอกให้คุณพ่อทราบค่ะ"
"เอาบัตรมาให้หมดหลังจากนี้พ่อจะไม่ให้เราใช้เงินเกินตัวแล้วในเมื่อเรียนหมอเรียนบริหารให้พ่อไม่ได้ก็ไปทำงานฝ่ายการเงินของโรงพยาบาลรับเงินเดือนเท่าพนักงานคนอื่นแล้วที่สำคัญ.... จะไม่มีใครรู้ว่าอัญเป็นลูกสาวของพ่อ!"
"มะ ไม่นะ!!! คุณพ่อเดี๋ยวค่ะ คุณพ่ออออ ฮือออออ"
จากคุณหนูอัญตอนนี้เธอกำลังตกอับกลายเป็นมนุษย์เงินเดือนหลังจากนี้ชีวิตของเธอจะอยู่ยังไงเคยใช้เงินวันละแสนต้องกลายมาใช้เงินค่าแรงขั้นต่ำชีวิตคุณหนูอัญแย่แล้วววว
___________________
เอาล่ะคุณหนูอัญตัวแสบแย่แน่นอนค่ะหลังจากนี้ต้องเจอกับความลำบากแล้วฮ่าาาา
ทุกคนขากดหัวใจ เพิ่มเข้าคลังหน่อยค่ะจะร้องไห้แล้วนะ
- Writer
