ตอนที่ 4 เป็นห่วง
1314 Words
ติ๊ด!!
"คุณสร คุณสร"เสียงอินเตอร์คอมดังมาจากโต๊ะทำงานของพี่สร ฉันมองซ้ายมองขวาไม่รู้ว่าจะทำยังไงดีในออฟฟิศก็เหลือแค่ฉันคนอยู่คนเดียว
"คุณสรได้ยินผมไหม"พี่พายุยังพูดไม่หยุด
"ค่ะ!!"ฉันเดินไปกดรับ
"เที่ยงนี้ผมจะทานข้าวในห้องคุณช่วยสั่งอาหารจากโรงแรม Ze zen มาให้ผมทีนะเอาเซ็ตเบนโตะเหมือนเดิม ขอบคุณครับ"พี่พายุสั่งเสร็จก็กดวางไปเลย สงสัยจะยุ่งมากขนาดไม่รู้ว่าฉันไม่ใช่พี่สร
"Ze zenโรงแรมเรานี่น่า ว่าแต่จะสั่งยังไงล่ะตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยโทรสั่งอาหารเองเลย งั้นโทรบอกพี่ซีนเลยละกัน"ฉันกดโทรศัพท์โทรหาพี่ชาย ที่เป็นซีอีโออยู่ที่นั่นแล้วจัดการสั่งเมนูที่คิดว่าพี่พายุจะชอบที่สุด
และเน้นว่าต้องมาส่งภายใน15นาทีเพราะนี่มันเที่ยงกว่าแล้วพี่พายุยังไม่ได้ทานข้าวเลยเดี๋ยวพอหิวมากๆก็มาโวยวายโยนงานมาให้ฉันอีก
"เรียบร้อย ทำงานต่อดีกว่า"ฉันกลับมานั่งที่เดิมแล้วทำงานต่อ
ครืดดด ~!! (เสียงท้องร้อง)
"โอ๊ะ...โอ๊ย"ฉันยกมือกุมท้อง กินนมไปตั้งกล่องนึงแล้วยังหิวอีก ทำยังไงดีล่ะฉันไม่ได้ซื้ออะไรมาติดไว้เลยนอกจากนมที่กินไปแล้ว เมื่อกี้ก็มัวแต่สั่งอาหารให้พี่พายุจนลืมสนใจตัวเอง
"อดทนหน่อยนะเดี๋ยวเย็นนี้พี่จะพาไปกินของอร่อยๆ"ฉันเอามือลูบท้องแล้วพูดไปด้วย
"สวัสดีครับ ผมเอาอาหารมาส่งครับ"
"ค่ะๆ ทางนี้ค่ะ"ฉันเดินไปหาพนักงานส่งอาหารก่อนจะยื่นบัตรเครดิตให้
"เรียบร้อนนะครับ ขอบคุณที่ใช้บริการครับ"
"ค่ะ"
หลังจากพนักงานส่งของออกไปแล้ว ฉันก็เดินเข้ามาในครัวจัดการอาหารให้พร้อมเสริฟแต่ติดอยู่ที่ว่าฉันไม่อยากเข้าไปในห้องนั้นตอนนี้น่ะสิ
"อ้าว!!ซีรีนยังไม่ลงไปทานข้าวกลางวันอีกหรอ จะหมดเวลาพักแล้วน่ะ"พี่ภัทรเดินเข้ามาเปิดตูเย็นในครัวพอดี
"ซีรีนไม่ค่อยหิวค่ะ อ่อ...พี่ภัทรมาพอดีช่วยยกอาหารพวกนี้ไปให้พี่พายุหน่อยได้ไหมคะ"ฉันยกถาดอาหารส่งให้พี่ภัทร
"แต่น้องซีรีนอุส่าห์เตรียมให้บอส ทำไมไม่ยกเข้าไปให้ท่านเองละครับ"
"ซีรีน... "จะให้ฉันพูดยังไงว่าพึ่งโดนด่ามาเมื่อเช้า
"อ่ะๆ งั้นเดี๋ยวพี่ยกไปให้บอสเองก็ได้ครับ"พี่ภัทรวางแก้วน้ำที่ถืออยู่แล้วรับถาดอาหารจากฉันไป
ครืดดด ~!! เสียงท้องฉันยังคงร้องไม่หยุด จะลงไปหาอะไรกินตอนนี้ก็คงไม่ทันแล้วเพราะเกือบจะบ่ายโมงแล้ว
|Phayu Part|
ก๊อกๆ
"ครับ"
"อาหารมาแล้วครับบอส"ณภัทรเดินยกถาดอาหารมาวางไว้ที่โต๊ะรับแขกกลางห้อง
"ขอบใจมาก.. แต่..ทำไมมันเยอะแบบนี้ละ"ผมปิดแฟ้มงานแล้วเดินมานั่งที่โซฟา ผมมองอาหารแล้วอดคิดไม่ได้ว่านี่ไม่ได้สั่งมาเพื่อทานคนเดียวเพราะมันเยอะมาก ปกติคุณสรไม่น่าจะสั่งมาให้ผมเยอะขนาดนี้
"ไม่ทราบสิครับ ผมมีหน้าที่แค่ยกเข้ามา"
"อืม ช่างมันเถอะ เดี๋ยวนายออกไปแล้วเรียกคุณสรเข้ามาหาฉันทีนะ"
"เอ่อ...คุณสรลงไปทานข้าวยังไม่ขึ้นมาเลยครับบอส บอสมีอะไรด่วนหรือเปล่าครับ"
"เดี๋ยวนะ... คุณสรจะลงไปทานข้าวได้ยังไงในเมื่อผมยังคุยกับคุณสรอยู่เลย ไม่งั้นใครจะสั่งอาหารให้ผมล่ะ"
"อ๋อ สงสัยเป็นซีรีนแน่ๆเลยครับบอส เพราะทั้งออฟฟิศเหลือน้องอยู่คนเดียว เมื่อกี้นี้น้องยังให้ผมยกเจ้านี่เข้ามาให้บอสอยู่เลย"
"ซีรีนหรอ"ผมถามย้ำ สงสัยผมมัวแต่อ่านเอกสารเลยไม่ทันได้สังเกตว่าเสียงที่คุยกับผมไม่ใช่คุณสร
"ถ้าบอสไม่มีอะไรแล้วงั้นผมขอตัวก่อนนะครับ"ณภัทรพูดจบก็เดินออกไป
"ยุ่งจริงๆเลยนะยัยตัวแสบ"
ผมมองอาหารตรงหน้าแล้วยิ้มกับความจุ้นจานของซีรีนไม่ได้จะกินหมดไหมว่ะเนี่ยเยอะขนาดนี้มีทั้งของคาวและของหวาน
'ทั้งออฟฟิศเหลือน้องอยู่คนเดียว'
อยู่ๆคำพูดของณภัทรก็วนเข้ามาในหัว ผมจำได้ว่าสั่งอาหารไปตอนเที่ยงนิดๆจนเวลามาถึงตอนนี้ก็ประมาณเกือบบ่ายโมง แสดงว่าซีรีนไม่ได้ลงไปไหน แล้วจะทานข้าวยังไง อย่าบอกนะว่ายัยตัวแสบเอาแต่ทำงานที่ผมแกล้งโยนให้แล้วยอมอดข้าว
ผมวางตะเกียบแล้วเดินไปตรงกระจกช่องประตูที่จะสามารถมองเห็นออฟฟิศได้ ตอนนี้คนทั้งออฟฟิศลงไปทานข้าวกันหมดเหลือแค่ซีรีนคนเดียวที่นั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะทำงาน แต่ซีรีนดูมีท่าทางแปลกๆเอามือกุมท้องเป็นระยะๆ
ก๊อกๆ
ผมใช้มือเคาะกระจกเพื่อให้ซีรีนหันมามอง ก่อนจะกวักมือเรียกให้เธอเข้ามาหาในห้อง
"มีอะไรคะ"
"เที่ยงแล้ว ทำไมไม่ลงไปทานข้าว"
"ก็... ซีรีนไม่หิว"
ครืดดด ~!!!
"เสียงท้องร้องดังขนาดนี้ยังบอกว่าไม่หิวอีกหรอ"ซีรีนยกมือขึ้นจับท้อง
"ก็พี่พ...เอ่อบอสนั่นแหละ ใช้ให้ซีรีนทำงานตั้งเยอะจะเอาเวลาไหนลงไปทานข้าวล่ะ"ซีรีนเกือบจะหลุดพูดเรียกชื่อผมออกมาแต่ดีที่เปลี่ยนทัน ที่จริงผมควรจะชอบใจแต่ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกแปลกๆ
"คนที่เขาทำงานเป็น เขาต้องรู้จักแบ่งเวลา ไม่ใช่มาทรมานตัวเองแบบนี้"
"ถ้าบอสจะเรียกซีรีนเข้ามาเพื่อด่า ซีรีนขอตัวนะคะ"ซีรีนพูดจบก็กำลังจะเดินกลับไปทำงาน
"อย่าพึ่งไป"ผมคว้ามือซีรีนแล้วพามานั่งที่โซฟา
"อะไรอีกคะ จะว่าอะไรซีรีนอีก"ซีรีนยกมือขึ้นกดอกแล้วทำหน้าไม่พอใจ
"จะบ่ายแล้ว รีบๆกินเข้าจะได้ออกไปทำงาน"ผมดันชุดเบนโตะไปให้ซีรีน ผมชอบอาหารญี่ปุ่นมากแค่ไหนซีรีนก็ชอบมากเหมือนกัน
"บอส ให้ซีรีนหรอคะ"
"อืม"
"แล้วบอสจะกินอะไรละคะ"ซีรีนยังไม่ยอมกิน
ผมเริ่มจะหงุดหงิดที่ซีรีนเอาแต่เรียกผมว่าบอสละ ไม่รู้ทำไม!!!
"พี่กินอันนี้ได้ ซีรีนรีบๆกินเถอะ"ผมหยิบซูชิอีกกล่องขึ้นถือไว้ซีรีนถึงยอมกินอาหารตรงหน้า ผมมองซีรีนกินอาหารเพลินๆจนไม่รู้เธอกินเสร็จตอนไหน
"บอสคะ บอส"ซีรีนสกิด
"ห๊ะ!!ว่าไง"
"บอสทานเสร็จหรือยังคะ บ่ายกว่าแล้วซีรีนจะออกไปทำงานต่อ"ซีรีนเก็บถาดที่ใส่อาหารของตัวเองเรียบร้อย
"ถ้าไม่ไหวจะย้ายไปอยู่กับพาขวัญยังทันนะ"
"นี่บอสคะ...ซีรีนจะพูดเป็นครั้งสุดท้ายนะคะ ว่าซีรีนจะทำงานที่นี่และจะไม่ยอมย้ายไปไหนทั้งนั้น ไม่ว่าบอสจะให้งานเยอะแค่ไหนก็ตาม โอเคนะคะ"ซีรีนวางแก้วน้ำเสียงดังก่อนจะเดินออกจากห้องไป
"ทนให้ได้แล้วกัน"
ผมมองถาดเบนโตะตรงหน้าแล้วส่ายหัว ซีรีนกินข้าวหมดทุกเม็ดสงสัยจะหิวมากจริงๆ ตัวเล็กๆแบบนี้จะทนอยู่กับผมได้ซักเท่าไหร่...
- Writer
