THE LAST US

"Masaya ka pa ba?" I bravely ask while briefly looking in his eyes. Nakatayo ako while siya nakaupo sa bench. Namuo na ang luha sa gilid ng mga mata ko pero di ko parin mabasa ang emosyon na nakatatak sa mukha niya. Kinakabahan ako kinakabahan sa pwede niyang isagot pero kailangan ko paring tatagan ang sarili at lumaban. Tumingala siya para makita ang nag mamakaawa kong mukha. "Zieniah..." Tanging lumabas sa bibig niya yung mata niya pawang hindi ko maintindihan kung nagmamakaawa ba o natatakot siya o wala lang. "Answer me?! Are you still happy? Are we?" Tanong ko at tuluyan ng napaluha. Nanatili siyang tahimik at yuumuko. Tumayo siya at lumapit sakin. "Don't go near me. Come on mike! It was just a simple question?! Pero di mo manlang masagot sagot!" Nanggigil kong ani I can't take this anymore. Punong puno naako. Pero siya nanatili lang sa kinalalagyan niya at di manlang gumawa ng paraan para patahanin ako si Mike ba talaga to? " Bakit? Mike?! Sawa ka na ba? At pinagpalit mo ko sa iba?! Bakit pumapangit na ba ako !? Kaya ginagawa mo sakin to?! O baka ayaw mo natalaga-" "OO! ZIENIAH OO!" Sigaw nito naikinatigil ko at agad akong tumingin sakanya. "What do you mean Oo?" Tanong ko sakanya. Na ikinatingin niya samata ko. Ngayon malinaw na malinaw na ang emosyon niya. Naguguluhan siya. "Oo ayaw ko na talaga! Hindi ko alam pero di na ko masaya Ayokong maramdaman to pero wala na talaga.! Kahit pilitin ko pa wala na Zieniah!" Paliwanag niya na ikinatulala ko. Napatawa ako ng marahan peke ito at halatang insulto. "So lumabas na ang totoo. Is this a show?" Mapakla kong sabi. Kahit may luha luha pang natira sa mata ko ay tinatagan ko ang sarili ko at sinabi ang dapat sabihin. "Sorry.." tanging lumabas sa bibig niya. I laugh na pang insulto. Para tuloy akong baliw kanina umiiyak ako sa sakit pero tumatawa ako ngayon. "Nakaka awa ka you dont need to act that you care all this time you've been a good actor mike. How could you say na hindi mo gustong maramdaman eh you're the one who can control your feelings." I smirk at umiling iling sa pag ka disappoint tumingin siya sakin at akma na sana siyang mag sasalita ngunit siningitan ko na siya. "Pano bayan? I Guess hanggang dito nalang tayo ... Well " mapakla ko muling sabi at ngumisi ng mapait. Di paako tapos sa sinasabi ko ng bigla nalang siyang nag walk out. And that was the End. End na nga ba? I don't know but Our memories still haunting me again and again.