งามทั่วราชอาณาจักร
1971 Words
ผมที่ขับรถกลับมาจากประจวบคีรีขันธ์ถึงบ้านตอน ตี 5 เพราะพวกผมออกกันช้า นั่งกินข้าวกินเหล้ากันจนตอนนี้ก็ถึงบ้านแล้วเรียบร้อย
“ป้าฝนครับ เดี๋ยวผมจะขึ้นไปนอนนะครับ ใครมานอกจากพ่อแม่ผมไม่รับแขกนะครับป้า”
ผมรินน้ำใส่แก้วพร้อมกับบอกกับป้าฝนแม่บ้านที่มาคอยทำความสะอาดให้ ปกติป้าแกอยู่บ้านใหญ่แต่เลี้ยงผมมาตั้งแต่เด็กพอผมซื้อบ้านแม่ก็ให้ป้าฝนตามมาดูแล
“ได้ค่ะ”
ผมยิ้มให้ป้าฝนก่อนจะเดินขึ้นมาที่ห้องนอนอาบน้ำใส่ชุดนอนเรียบร้อยและทิ้งตัวลงนอนเรียบร้อย
“นี่จะหกโมงเช้าแล้วเหรอวะเนี่ย สัสเธียมึงนะมึง คิดได้ไงไปแค่วันเดียวปวดขาชิบเป๋งเดี๋ยวจะให้แม่งเลี้ยงเหล้าจนเงินหมด”
ผมบ่นกับตัวเองก่อนจะชาร์จแบตโทรศัพท์และค่อยๆหลับตาลง
8.50
ครืดดดดดด
“เออว่า”
ผมหยิบมือถือที่อยู่แท่นชาร์จก่อนจะกดรับด้วยน้ำเสียงที่รำคาญปนโมโหหน่อยๆ
“เฮีย ร้านเฮียเธียไอ้ชัชกับลูกน้องมันมาพังจนเละไปหมด ตอนนี้ผมกับลูกน้องบางส่วนมาสมทบกับลูกน้องของเฮียเธียเรียบร้อย เฮียจะเอาไง”
ผมที่กำลังหลับสบายก็ลืมตาขึ้น ก่อนจะรีบบอกไทน์กลับไป
“เออ เดี๋ยวกูโทรหาสัสเธียก่อนไม่รู้แม่งจะว่าไง”
“เออ ไอ้ชัชมันบอกอยากเจอเฮีย”
“หึ อยากเจอกูไม่มาพังผับกูอะไปผับเชี้ยเธียเพื่อ เดี๋ยวมันเจอกูแน่ๆ”
“เครเฮีย”
“เออๆ กูโทรหาไอ้เธียก่อน”
ผมที่กำลังจะโทรหาไอ้เธียอยู่ก็เห็นไอ้นุ่นก็โทรเข้ามาพอดีเลยกดรับพร้อมกับถามมันออกไป
“เออ มึงมีไร อย่านะครับ อย่านะครับ ทะเลาะกับผัวแล้วจะชวนแดกเหล้าไม่เอานะ กูง่วงอยู่”
“ไอ้บ้า กูรักกับผัวดีค่ะพ่อ แต่มีเรื่องสำคัญจะบอกมึง”
“เออว่ามา”
ผมขมวดคิ้วและลุกขึ้นพร้อมกับเดินออกไปนอกระเบียงก่อนจะนั่งตรงโต๊ะนั่งเล่นที่ปกติชอบเอางานมาทำตรงนี้แหละบรรยากาศมันดี ก่อนจะหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดและสูบ
“คืองี้นะ น้องปั้นแป้งน้องรหัสมึงอะ”
“เออ ทำไม ลาออก ทนไม่ไหว หรือมีเรื่อง”
“เออ น้องเขามีเรื่องกับคู่อริ ทะเลาะกันอะแหละแล้วตบกันตรงหลังเวทีประกวด แล้วคณบดีมาเห็นเขาเรียกพบ ให้เวลาหนึ่งชั่วโมง มึงต้องมาด้วย เพราะเราเป็นคนเสนอว่าน้องโดนลงโทษเรารับโทษด้วย”
พอได้เท่านั้นแหละนี่แม่งวันอะไรของผมวะเนี่ย อิง้าม อิงาม งามไปหมดแม่งเอ๊ย
“กูจะสั่งแม่งวิ่งให้ขาหลุด ฉิบหายเอ๊ย ตอนนี้เหลือกี่นาที”
“ประมาณ 50 นาที มึงมาทันไหม”
“ถามกูขนาดนี้กูคงต้องบอกว่าทันแหละ แค่นี้ แล้วเจอกันใต้ตึกหรือห้องคณบดี แล้วเป็นไงบ้างเจ็บอะไรยังไง”
“เจอกันใต้ตึกก่อน น้องเราปลอดภัยดี แต่ฝั่งอักษรอะดั้งหัก น้องมันทั้งต่อยทั้งตบฝ่ายนั้นค่อนข้างจะเจ็บหนักอยู่”
“เออ แค่นี้ งามทั่วราชอาณาจักรจริงๆ”
ผมกดวางสายก่อนจะพิมพ์ไลน์หาไอ้พาสแล้วให้มันบอกไอ้กลัฟ สักพักไอ้เธียมันก็โทรเข้ามาพอดี แล้วก็เล่าเรื่องที่มันทะเลาะกับเมียมันให้ฟังนั่นแหละผมเลยตอบมันกลับไป
“ห๊ะ!! สัสเธีย มึงบ้าไปแล้วเหรอ กูก็ว่าทำไมอยู่ๆถึงรีบกลับน้องเขาถ้าไม่เลิกกับมึงก็โกรธมึงยาวแน่ๆ อีกอย่างไอ้นั่นแม่งแค่ทักมาน้องเขายังไม่ได้ตอบเลย ก่อนหน้านี้ก็ไม่ได้ติดต่อกัน มึงงานเข้าละทีนี้ หนักกว่าเมียเป็นวันนั้นของเดือนอีกนะมึง”
[เออ กูก็รู้ว่ากูผิดไอ้สัสกูไม่รู้ด่าตัวเองเป็นอะไรแล้วเนี่ย แม่ง แล้วย้อนเวลากลับไปก็ไม่ได้]
ผมขมวดคิ้วเข้าหากันพร้อมกับอัดบุหรี่เข้าปอดแรงๆ และตอบมันกลับไป
“สัสเธีย กูจะบอกอะไรมึงให้นะ คนใจร้อนแบบมึงย้อนกลับไปมึงก็ทำเหมือนเดิม สิ่งที่มึงทำได้ตอนนี้คืออย่าให้เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นอีก นั่นแหละคือการแก้ปัญหา”
[เออ กูก็บอกกับตัวเองแบบนี้แหละ แม่ง กูคงจำไปจนตาย เห็นเมียมองหน้ากูแบบโกรธแล้วกูแม่ง แล้วตอนนี้มึงอยู่ไหน]
“หึ กูเพิ่งถึงกรุงเทพฯ ถึงยังไม่ทันตูดจะเย็นเลยไอ้สัส น้องรหัสกูงามมาแต่ไกลเลย แม่งต้องเข้ามออีกกูเนี่ย”
[เข้าทำไมวะ]
“ก็มีเรื่องกับดาวคณะอักษร ตบกันหลังเวทีกูจะบ้าตาย มาจากประจวบฯ ตูดกูยังไม่ทันเย็นเลยเนี่ย”
[หึ เออ มึงก็ไปพักเถอะ กูก็ต้องง้อเมียกูมึงก็ต้องดูแลน้องรหัสมึง ว่าแต่ตบกันน้องรหัสมึงเป็นไง]
“มึงควรถามคณะอักษรไอ้สัส น้องกูตบซะดั้งหักหน้าแหกกูต้องเข้าพบคณบดีด้วยอียาวเลย”
[เออ แค่นี้ ยังไงโทรมา มึงจะได้ไปพัก]
“เออ มึงด้วยยังไงก็โทรมา จะเอาอะไรก็บอกเดี๋ยวจะให้ลูกน้องจัดให้ ผู้หญิงอะงอลก็งอลนาน แต่ง้อทุกวันมันก็ต้องมีวันที่เขาใจอ่อนแหละ นี่ไงเวรกรรมตามทันมึงละ อยากจะมีเมียคนแรกของกลุ่ม พระลงโทษมึงอย่างหนักอยู่”
[หึหึ เออ พระลงโทษกูอย่างหนักเพราะมีเมียก่อนเพื่อน แต่พระเขาคงเห็นเพื่อนเลวๆ ของกูแบบมึงพระเขาเลยให้น้องรหัสมึงเป็นคนลงโทษ]
“เออ ไอ้สัสแค่นี้ อย่าพูดถึงอีกแม่งปวดหัว ไอ้เพื่อนเลว นอกจากแม่งจะต้องไปพบคณบดีแล้ว ตั้งแต่กูมีน้องรหัสแม่งไม่รู้ซื้อพลีทให้แม่งไปกี่ตัวละ กูเหนื่อย”
[เออๆ ไปพักไป]
ผมวางสายจากไอ้เธียเสร็จก็โยนก้นบุหรี่ลงบนที่เขี่ยและลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว ไม่อาบก็เหมือนไม่ตื่นอีก พออาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยอ่อใส่ชุดเล่นไปละกันไม่ได้ไปเรียนคณบดีก็รู้จักกันดีแกไม่อะไรมาก หลังจากนั้นผมก็หยิบกุญแจรถกับกระเป๋าคาดอกของแบรนด์หนึ่งลงมาด้านล่าง ป้าฝนที่กำลังยกตะกร้าผ้าไปรีดก็ถามผมขึ้นมา
“อ้าวคุณธีร์จะออกไปไหนคะ นอนแล้วเหรอ”
“หึ มีเรื่องรออยู่เพียบเลยครับป้าฝนคงจะนอนไม่หลับแล้ว เดี๋ยวผมออกไปข้างนอกนะครับ ไม่รู้จะกลับตอนไหนฝากป้าปิดประตูให้หน่อยนะครับเผื่อกลับดึก”
“ค่ะ ได้ค่ะ ขับรถดีๆ นะคะ”
“ครับ สวัสดีครับป้า”
ผมบอกป้าฝนเรียบร้อยว่าตอนเย็นไม่ต้องรอหลังจากนั้นก็ขับรถออกมาจากบ้านอย่างรวดเร็ว ขับมาสักพักตอนนี้ก็มาถึงแล้วเลยจอดตรงใกล้ๆ ตึก เพราะไม่มีการเรียนการสอนไม่เกะกะใครหรอก ผมหยิบกระเป๋าก่อนจะเดินไปที่โต๊ะใต้ตึก ก็เห็นพี่แป๊บรุ่นพี่ปีสามแล้วก็พวกไอ้นุ่นไอ้พาสนั่งอยู่ ส่วนคนก่อเรื่องก็นั่งเด่นเป็นสง่าอยู่นั่นแหละ
ปั้ง!
“อะไรยังไงพูด!!”
ฉันเงยหน้ามองคนตัวสูงที่เป็นพี่รหัสฉันนั่นแหละ เขาเดินเข้ามาพร้อมกับวางกระเป๋าไว้บนโต๊ะดังๆ จนทุกคนที่อยู่ตรงนั้นตกใจ
“ก็ ก็กูบอก”
“หยุดเลยมึงอะนุ่น เธอพูด!”
ผมกอดอกพร้อมกับจ้องหน้ายัยตัวแสบที่ตอนนี้เห็นว่าที่แก้มยัยนี่เหมือนมีรอยมืออยู่บนหน้า แล้วมันจะอยู่เฉยๆ ไม่มีเรื่องไม่ได้เหรอวะ สักพักยัยคนตรงหน้าก็พูดขึ้นมา
“ก็อิเบสมันมาว่าฉันก่อน ฉันก็ว่ามันกลับไปพอว่ามันกลับไปมันทนไม่ได้มันก็ตบฉัน แล้วพอมันมาตบฉันๆก็ฝากกระเป๋าไว้กับแม่ เออพี่แป๊บนั่นแหละ แล้วฉันก็วิ่งเข้าไปตบจนคณบดีเดินเข้ามาเจอ ถ้าไม่เจอก็อาจจะไม่มีเรื่อง คนอื่นเขาก็ได้ยินว่ามันหาเรื่องก่อน”
ผมหลับตาพร้อมกับข่มอารมณ์ตัวเอง แม่งอยากจะจับยัยนี่ขึ้นมาเขย่าแรงๆ จริงๆ
“เธอนี่นะ อยู่เป็นคนธรรมดากับเขาบ้างเถอะ ฉันปวดหัวกับเธอจนจะเป็นบ้าอยู่ละ ไปลุก!! ไปหาคณบดี ฉันมีธุระอีกหลายอย่างไม่ใช่มาธุระเธออย่างเดียว”
ผมพูดพร้อมกับหยิบกระเป๋าบนโต๊ะและใช้มืออีกข้างจับแขนยัยนี่ให้เดินตามขึ้นมาที่ห้องคณบดี แต่มาถึงคณบดีไปไหนก็ไม่รู้
“จารย์ไปไหนของเขาวะ เดี๋ยวมาจะให้เลี้ยงเหล้ากูให้เข็ด”
ผมพูดพร้อมกับเสยผมขึ้นแรงๆ เพราะเหงื่อก็เริ่มไหลออกมาตามกรอบหน้า ข้างนอกแม่งก็ร้อนมากจารย์ก็ไม่รู้ไปไหน ไอ้พาสที่ยืนอยู่ใกล้ๆ หัวเราะเบาๆ แล้วพูดขึ้นมา
“หึหึ มึงก็โทรหาเขาสิไอ้บ้า”
“เออ แล้วทำไมกูแม่งไม่โทรวะ”
ผมเท้าเอวก่อนจะคิดตามไอ้พาสทั้งๆที่เบอร์ของอาจารย์เขาก็มีจะมายืนรอโง่ๆเพื่อ นี่ไงโมโหจนสมองไม่มี
[ว่าไงไอ้ลูกชาย]
“จารย์ จารย์อยู่ไหนเนี่ยผมมาหาที่ห้องจารย์ไม่อยู่”
[อาจารย์มาคุยธุระกับผู้อำนวยการ แล้วมาหาทำไมเรื่องแข่งยังไม่เริ่ม คุยอาทิตย์ที่เปิดเรียน]
“เรื่องนั้นที่ไหนละ ผมมาหาอาจารย์เรื่องน้องรหัสผมที่ตบกับเด็กอักษรแล้วจารย์เรียกพบเนี่ย”
[อ่อ ตอนนี้อาจารย์ยังไม่ว่าง]
“เอางี้จารย์ผมมีธุระ ถ้าจารย์ว่างตอนไหนโทรมาเดี๋ยวผมเข้ามาหาเคปะ”
[อะเคๆ]
“ครับ สวัสดีครับจารย์”
ผมกดวางสายก่อนจะหันมาเห็นทุกคนมองมาที่ผมเป็นตาเดียว
“มองกูขนาดนี้จะให้กูพรมน้ำมนต์ให้พวกมึงหรือไง”
“สาธุ ไอ้สัสธีร์มึงก็เนาะ”
“มึงอะสัสพาสตบมุขให้มันทำไม แล้วนี่จารย์ว่าไง เอาไงต่อ”
“เขาเรียกพบวันนี้แหละ แต่ไม่รู้จะว่างตอนไหน เดี๋ยวกูไปเคลียร์กับไอ้สัสชัชที่ผับก่อน ไอ้นุ่นมึงก็กลับหอมึงไปก่อน เดี๋ยวจารย์โทรมากูโทรหามึง”
ฉันมองหน้าคนตัวสูงที่ตอนนี้เริ่มอธิบายรายละเอียดให้ทุกคนฟัง แล้วฉันจะไปอยู่ไหนวะ ไปนั่งคาเฟ่รอแล้วกันไปเช็คงานด้วย
“เออเดี๋ยว”
“ส่วนเธอเดี๋ยวไปกับฉันเลย ตัวติดกับฉันไว้มั่งจะได้ไม่ต้องมีเรื่อง มา”
“หึ กูว่าแม่งพอกันแหละ นี่มันก็ไปหาไอ้เชี้ยชัชเอาเรื่องที่มาพังผับสัสเธียไม่ใช่เหรอวะ”
“หึหึ เพื่อนมึงความจำสั้นมั้ง”
ฉันโดนคนตัวสูงลากมาที่รถเขา ไปกับเขาเหรอวะ ขับรถตัวเองตามไปก็ได้มั้ง
“เดี๋ยวฉันขับรถตามไปก็ได้”
“ไม่ต้อง เดี๋ยวก็กลับมา ขึ้นรถอารมณ์ฉันยังไม่ดี”
ผมพูดพร้อมกับเปิดประตูและยัดยัยตัวแสบไปนั่งบนรถข้างคนขับหลังจากนั้นก็ขับออกจากมอแล้วตรงไปที่ผับไอ้เธีย
- Writer
