เมียของผมคือนางมารร้าย

อย่าทำให้ฉันปวดหัวอีก

วันนี้ก็ดำเนินกิจกรรมกันมาจนใกล้จะจบแล้วพวกผมก็เลยเดินเข้ามาหาไอ้เธียก่อนจะเห็นมันแกล้งเมียมันอยู่ สักพักมันก็เรียกรวม

"เอ้า!!! รุ่นน้องมารวมแล้วรุ่นพี่คุณทำอะไรกันอยู่ รุ่นพี่รวมตัวภายในหนึ่งนาทีครับ!!!!"

ผมเดินมาอยู่ด้านหน้าและรุ่นพี่คนอื่นๆก็ล้อมน้องไว้เพราะตอนนี้ไอ้เธียมันเริ่มจะลงโทษน้องแล้ว

"ใครไม่ได้เอาป้ายชื่อมา!!! ออกมาเลยครับ!!!"

"ทำไมพวกคุณไม่เอาป้ายชื่อมา!!! ผมบอกแล้วใช่มั้ยถ้าดูแลให้ดีแค่ป้ายชื่อทำไมดูแลไม่ได้ ตอบ!!!!"

"ถ้าเงียบไม่มีใครตอบก็กอดคอกัน ปฏิบัติ!!!"

"พี่รหัสของรุ่นน้องที่ลุกออกมายืนด้วยครับ ข้อตกลงของเราน้องโดนพี่โดนด้วยเพราะอยู่ในคณะเดียวกันน้องมานั่งรอตั้งนานไม่สนใจน้องตัวเอง เชิญครับรุ่นพี่!!!"

"ลุกนั่ง 30 ครั้ง พร้อมกัน!!! ปฏิบัติ!!"

"ลุกนั่งพร้อมกัน 30 ครั้ง"

"เสร็จแล้วเชิญกลับไปนั่งที่ รุ่นพี่รู้จักน้องตัวเองแล้วรีบไปหาป้ายชื่อมาให้น้องตัวเองด้วยครับ ภายใน 10 นาที"

"ตอนนี้ทุกคนนั่งลงได้ ส่วนคนที่ใส่กระโปรงทรงเอมาลุกขึ้นและออกมาข้างหน้าครับ เร็ว!!!"

ผมมองรุ่นน้องที่ยืนขึ้น แล้วพอมองดีๆเท่านั้นแหละเริ่มปวดหัวเพราะไลน์บอกแล้วด้วยนะว่าให้แม่งใส่พลีทยังจะใส่เอมาซะเด่นเลย แม่งเอ๊ย ผมที่กำลังโมโหอย่างสุดขีดอยู่นั้นก็ได้ยินเสียงเธียถามขึ้นมาพร้อมกับสายตามันที่ดูเหมือนจะสมน้ำหน้าผมอะ ไอ้เพื่อนชั่วเอ๊ย

"ผมว่าเราพูดกันรู้เรื่องแล้วนะเรื่องการแต่งกาย พี่ธีร์ครับ เมื่อวานคุณได้แจ้งในไลน์กลุ่มมั้ยครับ!!!"

"สัสเอ๊ยถึงกูแล้ว แจ้งแล้วครับเฮดว๊าก!!"

"พวกคุณไม่ได้อยู่ในกลุ่มกันเหรอครับ ผมว่าวันแรกรุ่นพี่ให้พวกคุณสแกนคิวอาร์โค้ดกันทุกคนแล้วนะ แล้วคุณใส่มากระโปรงสั้นขนาดนี้จะนั่งกันยังไง หลังจากนี้ถ้าคุณจะใส่พวกผมก็ไม่ไปยุ่งกับพวกคุณแล้ว ขอเหตุผลด้วยครับ!!!"

"เออ กระโปรงพลีทหนูมีตัวเดียวแล้วซักไม่แห้งค่ะ"

"หึ เหตุผลนี้ผมไม่รับฟัง"

"คนอื่น!!"

"ก็ทรงเอที่ให้ใส่ใส่แล้วมันไม่สวยนี่คะ"

ผมมองไอ้เธียที่ตอนนี้หน้าแม่งแดงพอกับผมนั่นแหละ ดีนะไอ้คนที่ตอบไม่ใช่อิงามของผมอะ ไม่งั้นแม่งขาหลุดแน่วันนี้

"แล้วคุณคิดว่าทรงเอที่คุณใส่มานั่งก็ออก ยืนก็ออก คุณคิดว่ามันสวยแล้วเก็บไว้ใส่หลังจากจบกิจกรรมครับ ตอนนี้ผมคิดว่าไม่!! พี่รหัสไปซื้อกระโปรงพลีทหน้ามอมาให้น้องตัวเองเปลี่ยน ผมให้เวลา 15 นาที รับผิดชอบด้วยครับ และผมจะลงโทษหลังจากเปลี่ยนกระโปรงเรียบร้อยแล้วใครไม่ไหวไม่ชอบเชิญเดินออก!!!"

"เพื่อนมึงนี่ปากไม่ธรรมดาเลยสัส"

"เออกูฟังยังหน้าหงาย เอ้า สัสธีร์มึงไปไหนวะ"

"หึ ซื้อกระโปรงดิครับเพื่อนชั่ว นู่นสายรหัสกูยืนเด่นเป็นสง่าเลย แม่ง เดี๋ยวกูจะทำโทษเองด้วยเอาแม่งให้เข็ด สัสเอ๊ย”

"ส่วนคนที่เป็นน้องรหัสของพี่ธีร์รับโทษคูณสองทั้งรุ่นพี่รุ่นน้อง เพราะเป็นฝ่ายประชาสัมพันธ์แต่น้องตัวเองก็ยังใส่ผิดมา!!

ผมที่หยิบกระเป๋าเงินตัวเองออกมาและกำลังรีบร้อนจะออกไปซื้อกระโปรงอยู่นั้น ก็ได้ยินเสียงของไอ้เธียพูดขึ้นมาอีกครั้ง ตอนนี้แม่งทั้งโมโหทั้งปวดหัวจนจะเป็นบ้าแล้วผมอะ

"เชี้ย ตายห่าละไอ้ธีร์ หึหึ "

"แม่งหัวร้อนไม่ไหว สัสเอ๊ย หลวงปู่รอดไม่ช่วยกู"

ฉันที่ยืนอยู่ในแถวก็งงๆ กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมา เพราะตอนแรกพี่ผู้หญิงบอกให้ฉันใส่เอมาเพราะจะไปกิจกรรมของดาวคณะนี่หว่า แล้วตอนนี้พี่เขาหายไปไหนก็ไม่รู้ แล้วเขาไม่คุยกันเหรอวะ และแน่นอนสายตาอำมหิตที่พลาดไม่ได้ของพี่รหัสฉันที่ส่งมานั่นแหละ หลังจากนั้นผ่านไปประมาณ 10 นาที ทุกคนที่อยู่บริเวณนั้นก็พากันมองไปที่รถสปอร์ตสีแดงขับเข้ามาจอดใกล้ๆลานกิจกรรมอย่างรวดเร็ว พอเห็นคนที่เดินลงมาจากรถก็เตรียมตัวอีกละ เพราะพี่รหัสฉันเองแหละ

เอี๊ยด!!

"สัสธีร์แม่งจะไหวหรือเปล่าวะน่ะ"

"เออนั่นดิ แล้วน้องมันไม่รู้เหรอวะ โดนไอ้ธีร์เล่นงานหนักแน่ รถแม่งยังขับมาแทบจะบินมาอยู่ละ"

“หึ ดูหน้ามันก็รู้ว่าแม่งไม่ไหว”

ผมล็อกรถก่อนจะเดินเข้ามายังลานกิจกรรมพร้อมกับเดินเข้าไปดึงแขนของยัยตัวแสบที่ยืนเรียงแถวกับคนอื่นเขาก่อนจะหันไปพูดกับไอ้เธียที่ยืดกอดอกมองมาด้วยสายตาแบบกวนๆ

"เฮดครับ!! ขอพาน้องไปเปลี่ยนกระโปรงครับ!!"

"เชิญครับ!!"

ฉันโดนคนตัวสูงดึงแรงๆ เพื่อให้เดินตามเขาไป เออ เขาเป็นพี่รหัสบอกเขาก็ได้มั้งว่าพี่ผู้หญิงให้ใส่มา พอนึกได้เลยรีบเรียกเขาไว้อย่างรวดเร็ว

"นี่เดี๋ยว"

"อะไร! อย่าทำให้ฉันโมโหเพิ่ม เธอนี่มีแต่เรื่องน่าปวดหัว แต่งกายให้มันถูกระเบียบนี่มันจะตายหรือเหรอวะห๊ะ อยากเด่นทำไมไม่ทำเรื่องดีนู่นๆ"

ฉันที่กำลังจะอธิบายเลยเม้มปากและไม่พูดขึ้นมาอีก พอเปลี่ยนเสร็จฉันและเขาก็เดินออกมาที่ลานกิจกรรมและได้ยินพี่ที่เป็นเฮดว๊ากสั่งทำโทษ

"เชิญพี่ธีร์และน้องรหัสพี่ธีร์ด้วยครับ!!"

ผมพายัยตัวแสบเดินไปด้านหน้าแล้วไอ้เธียก็สั่งลงโทษให้ลุกนั่ง 60 ที แม่งพอเสร็จขาเหมือนจะไม่มีแรง

"เชิญนั่งได้ครับ ส่วนคนอื่นที่เปลี่ยนกระโปรงเสร็จแล้วเชิญด้านหน้าสิครับพวกคุณรออะไรกัน"

พอพี่เขาสั่งทำโทษหมดทุกคนก็เริ่มทำกิจกรรมกันต่อ ขาตอนนี้แม่งโคตรจะปวด แล้วฉันไม่ใช่คนที่ชอบออกกำลังกายอยู่แล้วอะ พอนั่งไปสักพักพี่ผู้หญิงที่นัดฉันก็แสดงตัวและเดินเข้ามาบอกกับพี่คนที่เป็นเฮดแล้วก็เรียกฉันออกไป

"เฮดว๊ากคะ ขอเรียกตัวน้องไปกิจกรรมดาว-เดือนของคณะค่ะ"

"เชิญครับ"

"น้องฟิวส์ น้องแป้ง อ้าว ทำไมเราใส่พลีทมาล่ะ เราไม่ได้ใส่ทรงเอตามที่พี่แจ้งไปเหรอ”

ผม ไอ้พาส แล้วก็ไอ้กลัฟมานั่งรอที่โต๊ะใต้ร่มไม้ใกล้ลานกิจกรรม สักพักก็เห็นไอ้นุ่นเรียกยัยตัวแสบแล้วก็น้องผู้ชายคนหนึ่งออกมาจากแถว ก่อนหยุดเดินใกล้ๆ ที่ผมนั่งอยู่ แล้วไอ้นุ่นก็ถามยัยตัวแสบเรื่องกระโปรง พอผมได้ยินเลยเอะใจเลยถามไอ้นุ่นออกไปอย่างเร็ว แม่ง อย่าบอกนะ

"มึงเป็นคนบอกให้ใส่ทรงเอมาเหรอไอ้นุ่น"

"อืมใช่ ก็วันนี้เขาให้น้องใส่เอยาว 22 ก็เลยบอกให้น้องใส่มา"

ฉันถอนหายใจออกมาด้วยอารมณ์โมโห แล้วใครจะไม่โมโหบ้างวะ ลุกนั่งจนขาสั่น โดนว่าอีก โดยที่เรื่องนี้ฉันไม่ผิดปะ ฉันเลยถามพี่ผู้หญิงตรงหน้าออกไปด้วยน้ำเสียงโมโหนิดๆ เพราะตอนนี้กลั้นไม่อยู่แล้วจริงๆ

"พี่ให้หนูใส่มาแล้วพี่ลืมประสานกับเฮดแล้วรุ่นพี่คนอื่นๆหรือเปล่าคะ เพราะเหมือนไม่มีใครรู้เรื่องเลย หนูโดนทำโทษแล้วกระโปรงที่ใส่มาก็ทิ้งไปแล้วด้วย แถมยังโดนพี่รหัสว่าชอบทำตัวเด่นในเรื่องไม่ดีอีก"

ฉันบอกพี่ผู้หญิงตรงหน้าเพราะกระโปรงนายนี่ก็ทิ้งถังขยะไปแล้วเรียบร้อย ฉันควรขึ้นหรือเปล่าละแกว่า ตอนนั้นทุกสายตามีแต่คนมองมาที่ฉันแบบอยากทำตัวเด่นอะไรแบบนี้แล้วคนไม่ใช่น้อยๆ ที่มองมา ทั้งคณะนะแก

"อ่าใช่ พี่ลืมบอกในกลุ่ม"

อือหื้อ พอได้ยินเท่านั้นแหละ ผมรีบลุกขึ้นยกมือขึ้นเท้าเอวและจ้องไปที่ไอ้นุ่นพร้อมกับเรียกชื่อมันออกมาเสียงดัง เพราะโคตรโมโหเลยตอนนี้ แม่งเอ๊ย

"ไอ้นุ่น มึง!"

"สัสธีร์เบาๆ น้องมองมาที่นี่กันหมดแล้ว"

ผมยกมือเสยผมแรงๆ วันนี้ผมก้าวขาอะไรออกจากบ้านวะเนี่ย แม่งมีเรื่องไม่หยุด ก่อนจะหันมาถามยัยตัวแสบที่ยืนอยู่ข้างๆไอ้นุ่นด้วยสีหน้าโมโหเหมือนกัน

"แล้วทำไมเธอไม่บอกฉันวะ ปากไม่มี"

ฉันเท้าเอวก่อนจะพูดกับเขาออกไปอย่างเหลืออด แบบมันกลั้นไม่ได้แล้วแม่ หนูต้องระบายออกโดยด่วนจ่ะ

"นายถามฉันสักคำหรือยัง มีช่องว่างตรงไหนที่ให้ฉันอธิบาย นายเป็นพี่รหัสฉันนะ ทำไมนายไม่ถามฉันสักคำว่าฉันใส่มาทำไมหรือมองว่าแต่ว่าฉันชอบทำตัวเด่นเพื่อให้นายโดนลงโทษ ใครจะชอบทำให้ตัวเองต้องเดือดร้อน ถ้าอยากจะเด่นคงไม่เด่นเพราะกระโปรงตัวเดียวหรอก ตบคนเด่นกว่าเยอะ”

"เธอ"

“อือหือ ปากของน้องเขากูยอม”

“แต่กูเข้าใจน้องเขา เพราะครั้งนี้น้องเขาไม่ได้ผิด”

"เออ พี่ผิดเองๆ ยังไงเดี๋ยวพี่หากระโปรงให้เรา พี่ขอโทษเราด้วยนะพี่ยุ่งจนลืมจริงๆ เดี๋ยวเราไปกิจกรรมกันก่อนเนาะ ไอ้ธีร์กูขอโทษ กูวิ่งขึ้นวิ่งลงจนลืม"

ฉันถอนหายใจก่อนจะพยักหน้า โมโหมันก็โมโหนั่นแหละแต่บางทีมันก็ลืมกันได้ตรงนี้ก็พอเข้าใจ แล้วมันแค่ครั้งแรกช่างมันแล้วกัน หลังจากนั้นฉันก็ตามพี่ผู้หญิงมาร่วมกิจกรรมที่ทางมอจัดสำหรับคนประกวดดาว-เดือนของทางมหาลัย กว่าจะเสร็จตอนนี้ก็เกือบจะสามทุ่มแล้วตอนนี้เหมือนขาตัวเองหลุดไปแล้วอะ ไม่มีความรู้สึกอะไรเลย สักพักเพื่อนผู้ชายที่มาประกวดด้วยกันจะพูดกับฉันเบาๆ

“เรากลับก่อนนะแป้ง”

“เคๆ”

ฉันยิ้มให้ก่อนจะพาร่างตัวเองเดินมาที่รถ ต้องเรียกว่าประคองสภาพตัวเองมาที่รถอะแม่ รองเท้าส้นสูงก็อยากจะถอดมันออกแล้วใช้เท้าเดินบนถนนจริงๆ แต่มันก็จะเจ็บเท้าอีก เฮ้อ

ครืดดดด

[อะไรยังไงคะแม่วันนี้]

ฉันเดินมายังลานจอดรถก่อนจะหัวเราะในลำคอเบาๆ พร้อมกับตอบไอ้ฟร้อนกลับไปด้วยน้ำเสียงเหนื่อยๆ

"เหนื่อยฉิบเลยค่ะแม่ เหนื่อยแบบอยากขออากาศหายใจเยอะๆเลยค่ะ"

"นี่เธอ!!"

[คุณนายปั้นแป้งเสียงใครวะ อย่าบอกนะแฟนมึง แหม่ๆ เอาใหญ่แล้ว แล้วเสียงแฟนมึงคือกราวใจแท้วะ”

ฉันถอนหายใจก่อนจะตอบไอ้ฟร้อนกลับไป

"มึงก็บ้า ใช่ที่ไหนล่ะ”

ฉันหันมามองก็เห็นว่าเป็นไอ้บ้านั่นแหละที่เดินมาหา แล้วก็ยืนถุงที่นายนี่ถือมาให้ฉันตรงหน้า ถุงอะไรวะ ไม่ใช่เอาระเบิดมาให้ฉันหรอกนะ ฉันเลยถามคนตัวสูงกลับไปแบบงงๆ

"อะไร"

"กระโปรง ซื้อมาคืน แล้วเรื่องวันนี้ก็ขอโทษที่ไม่ได้ถาม"

ผมบอกยัยคนตัวแสบตรงหน้าที่ แล้วเหมือนยัยนี่ก็คงเหนื่อยมากพอสมควรอะ ดูจากหน้าก็นะ สักพักยัยนี่ก็รับถุงกระโปรงในมือผมไปและตอบกลับมาสั้นๆ

"อือ"

"นี่"

ฉันที่กำลังจะเปิดประตูรถก็ได้ยินเสียงเขาเรียกขึ้นมาอีก เลยหันหน้ามาถามเขา

"ว่า"

"อย่าทำให้ฉันปวดหัวอีก"

ฉันถอนหายใจก่อนจะตอบเขาไปด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่ง ตอนนี้อยากจะกลับบ้านนอนแล้วด้วย แล้วฉันทำอะไรวะ

"นายปวดหัวมาก นายก็ไปโรงพยาบาลสิ มาบอกฉันทำไม ฉันไปวิ่งเล่นอยู่ในเส้นสมองของนายหรือไง”

"นี่เธอ"

"ฉันไปละ วันนี้ไม่แรงทะเลาะกับนายหรอก เหนื่อยจนแทบจะตายอยู่แล้ว ขาก็แทบจะไม่มีแรง ถ้านายไม่อยากปวดหัวเวลาเจอฉันนายก็มองฉันเป็นอากาศไปซะ จะได้ลดอาการปวดหัวของนาย”

“ฉันก็ไม่ได้อยากจะมาปวดหัวกับเธอมากนักหรอก”

ฉันบอกเขาก่อนจะเข้ามานั่งในรถและขับรถออกจากคณะมา พร้อมกับเปิดลำโพงเพื่อคุยกับไอ้ฟร้อนต่อ

[อะอะ ใครนะ ที่ปวดหัวเพราะคุณนายปั้นแป้งของกู]

"หึ พี่รหัสกูนี่แหละ จะฆ่ากันตายอยู่ละ นี่เป็นพี่รหัสกันได้ไม่ถึงเดือนเลย"

[เหรออ อุ้ย เรียกคุณนายไม่ได้แล้วต้องเรียกว่าดาวคณะวิศวะอะเนาะ]

"ไอ้บ้า เออกูมีเรื่องจะบอก"

[ทำไมวะพี่เขาจีบมึง]

"โอ๊ย มึงออกจากเรื่องของนายนั่นก่อนเถอะอิฟร้อน เรื่องที่กูจะบอกมึงคืออิเบสมันก็ลงดาวคณะอักษร"

[ห๊ะ!!! แล้วมึงไม่ได้ตบมันเนาะ]

"เหอะ วันนี้กูไปกับคณบดีคณะกู อีกอย่างอาจารย์ก็อยู่กันเยอะด้วยเลยยังไม่โชว์”

[ฮ่าๆ เออ พรุ่งนี้วันหยุด ตี้ปะแม่]

“กูดูก่อนวะมึงเพราะพรุ่งนี้แม่งต้องปวดขาแน่ ลุกนั่งไป 60 แล้วร่างกายกูเคยออกกำลังกายที่ไหน คณะกูหยุดอาทิตย์หนึ่งยังไงจะทักหาพวกมึงละกัน”

[งื้อออ กูอิจฉาอะ คณะกูไม่หยุด]

“เหรอ แต่คณะมึงรับน้องแบบน่ารักไง มึงดูคณะกู แม่งคิดว่าตัวเองจะเป็นผู้ชายอยู่ละ”

[ฮ่าๆ เคๆ ยังไงเดี๋ยวพรุ่งนี้โทรหา]

“เออ เคๆ มึง”