8
1379 Words
Chapter 8
“เธอทำแบบนี้ทำไม”
“ถ้าฉันไม่ได้ คนอื่นก็ไม่ได้พี่ ฉันแอบชอบพี่มานานแล้ว แต่พี่ก็ไปชอบแต่กลอยแก้วอยู่ได้ เขาไม่ได้ชอบพี่สักหน่อย เขาเกลียดพี่จะตายไป”
“เธอก็เลยวางแผนทุกอย่างใช่ไหม” เขากัดฟันกรอด
“ใช่ แต่ฉันมั่นใจว่ากลอยแก้วเกลียดพี่มาก ที่สำคัญ กลอยแก้วรักเพื่อนอย่างฉันมาก ฉันพูดอะไรเขาก็ต้องเชื่อฉันอยู่แล้ว เขาโทร. หาฉันบอกว่าคิดถึงอยากเจอ ไม่เห็นพูดถึงพี่เลย ก็บ่งบอกว่าแค่พูดถึงเขาก็ยังไม่อยากพูดถึง”
“เธอนี่มันงูพิษจริง ๆ แต่เธอมั่นใจได้ยังไงว่ากลอยแก้วเกลียดฉันจริง”
“มั่นใจสิคะ ฉันก็บอกพี่ไปแล้วว่าเขามีอะไรก็จะเล่าให้ฉันฟังทั้งหมด ภาพพจน์ของพี่ที่มีต่อเขาน่ะมันเสียไปหมดแล้วฉันทำเอง” เธอเจ็บแค้นที่เขาทิ้งเธอ
“นี่เธอแค้นฉันขนาดนี้เลยเหรอ”
“ใช่ พิมพ์ไม่ได้คนอื่นก็ไม่ได้เหมือนกัน โดยเฉพาะเพื่อนสนิทอย่างกลอยแก้วจะต้องเป็นใจพิมพ์ที่โดนพี่ทิ้ง ไม่ใช่หันไปคบกับพี่”
“ขอบใจมากนะพิมพ์ที่พูดทุกอย่างออกมา” กลอยแก้วที่แอบฟังอยู่อีกด้านเข้าใจทุกอย่าง ภาพพจน์ไม่ดีของปฐพีเกิดจากคำพูดของพิมพ์สุดาทั้งหมด และเธอก็หลงเชื่อ ปิดกั้นตัวเองจากปฐพี
“นี่เธอ” พิมพ์สุดาอ้าปากค้างเมื่อเห็นเพื่อนสนิทออกมาจากที่ซ่อนตัว
“ตอนแรกที่พี่ดินบอกเรา เราก็ไม่เชื่อหรอกนะว่ามันจะเป็นเรื่องจริง จนได้ฟังจากปากของเธอ ทุกสิ่งทุกอย่างคือภาพลวงตา ที่เธอบอกว่าถูกพี่ดินตบตีทำร้าย รอยฟกช้ำนั่นก็โกหกใช่ไหม”
“ที่เธอถามฉันแบบนี้ เพราะเธออยากมีผัวคนเดียวกับฉันใช่ไหม” พิมพ์สุดากระชากเสียงถาม
“เธออย่าลืมสิว่าพี่ดินเคยเป็นผัวของฉัน” พิมพ์สุดาเห็นเพื่อนหน้าซีดเผือดจึงพูดอีก
“ถ้าจะนับว่าเธอเป็นเมียก็คงไม่ใช่ ก็แค่นอนด้วยกัน ไม่อย่างนั้นฉันคงมีเมียเป็นโขยง” ปฐพีพูดออกมา ประโยคนั้นทำให้พิมพ์สุดาเหยียดยิ้ม
“เธอได้ยินแล้วใช่ไหมว่าเขานอนกับผู้หญิงคนอื่นเป็นโขยง เขาไม่นับว่าเป็นเมีย เธอเองก็คงนอนกับเขาแล้วถึงได้มายืนด่าฉันอยู่แบบนี้ เพื่อนทรยศ เธอเองก็แค่ของเล่นของเขา เขาไม่ได้นับเป็นเมีย”
“เข้าใจผิดแล้วพิมพ์สุดา” ปฐวีดึงกลอยแก้วมากอดเอาไว้ เขากุมไหล่ของเธออย่างหวงแหน
“ที่ฉันบอกว่าฉันนอนกับผู้หญิงเป็นโขยงเพราะนั่นคือซื้อกิน หรือเขาง่ายยอมขึ้นเตียงกับฉันเอง เหมือนเธอ แต่สำหรับกลอยแก้วแล้วเขาไม่ใช่ แต่เขาเป็นผู้หญิงที่ฉันรัก และจะแต่งงานด้วย เธอรู้เอาไว้ซะด้วย”
“ไม่จริง” เรื่องราวมันเป็นแบบนี้ไปได้ยังไงคะ พิมพ์สุดาไม่อยากยอมรับ เธออิจฉาที่กลอยแก้วมีแต่คนมาชอบ เพราะเธอก็สวยไม่แพ้เพื่อน อิจฉาที่ปฐพีหลงรัก ทั้ง ๆ ที่เธอเองก็ชอบเขาปลื้มเขาก่อน เธออุตส่าห์สร้างเรื่อง ปั้นน้ำเป็นตัวให้กลอยแก้วหนีปฐพีมาเรียนไกลถึงปักษ์ใต้ ไม่คิดเลยว่าสองคนนี่จะกลับมาเจอกันอีกครั้ง มาอยู่บ้านหลังเดียวกัน ปรับความเข้าใจกัน
ตลกสิ้นดี!
พิมพ์สุดาเหยียดยิ้มสมเพชตัวเองอยู่ไม่น้อย ที่สุดท้ายคนทั้งสองก็ได้ลงเอยกัน เธออุตส่าห์ลงทุนทำทุกอย่างแทบเป็นแทบตาย แต่สุดท้ายก็ทำลายความรักของคนทั้งสองไม่ได้
“ฉันไม่คิดเลยว่าเพื่อนสนิทของฉันอย่างเธอ จะทำกันได้ลงคอ เราคงจบความสัมพันธ์ฉันเพื่อนกันตั้งแต่วินาทีนี้”
“ฉันก็ไม่ได้อยากเป็นเพื่อนกับเธอหรอก เธอมันนางเอกละครธรรมะ แสนดี หมั่นไส้” พิมพ์สุดาเหยียดปากใส่ อิจฉาเพื่อนมานานแล้ว ก่อนจะเดินหนีไปแบบไม่เหลียวหลัง
“ไม่คิดเลยนะคะว่าคนที่ดีกับเราที่สุดจะเป็นคนที่ร้ายกับเราที่สุด” กลอยแก้วพูดออกมาอย่างเสียใจ เพราะรักพิมพ์สุดามาก เป็นเพื่อนกันมาหลายปี ไม่คิดว่าในใจของเพื่อนนั้นจะมีแต่ความอิจฉาริษยาแบบนี้
เธอไม่เคยอิจฉาริษยาพิมพ์สุดาเลย มีแต่ความปรารถนาดีให้อีกฝ่ายเสมอ
“ทีนี้ก็กลับมาเรื่องของเราครับ”
“เรื่องของเราทำไมคะ”
“พี่จะบอกเรื่องนี้กับคุณพ่อแล้วก็คุณแม่ของเธอ”
“จะดีเหรอคะ”
“อะไรที่ว่าไม่ดี เธออย่าลืมสิว่าเธอเป็นเมียพี่แล้ว”
“พี่จะเดินไปบอกท่านเหรอคะว่าแก้วเป็นเมียพี่แล้ว” เธอเอ่ยถามเขาด้วยใบหน้าเหลอหลา
“พี่ไม่ไปพูดให้เธอเสียหายแบบนั้นหรอก แต่จะขออนุญาตพวกท่านคบหากับเธอ เรียนจบเราแต่งงานกันนะ”
“ถ้าคุณลุงกับคุณแม่ไม่ว่านะคะ”
“ไม่ว่าหรอก พี่จริงใจ และเราก็ไม่ใช่พี่น้องกันจริงๆ เสียหน่อย” เขาหอมแก้มเธอฟอดใหญ่
“รักพี่บ้างหรือยัง”
“ยอมขนาดนี้ไม่รู้อีกเหรอคะ” ใช่เธอจะเป็นผู้หญิงที่ยอมอะไรง่าย ๆ เสียหน่อย ถ้าเขาไม่ใช้กำลังวันนั้นก็คงไม่ยินยอม
“พี่รักเธอตั้งแต่แรกเห็น ไม่รู้เหมือนกันว่ารักไปได้ยังไง รู้ตัวอีกทีก็รักไปแล้ว อยากได้มาเป็นแฟน อยากได้มาเป็นแม่ของลูกมาก”
เธอได้ยินเขาพูดแบบนั้นก็ใจกล้าหอมแก้มเขาฟอดใหญ่ เขาจึงตวัดอุ้มร่างเธอขึ้นสู่อ้อมแขนในทันที
“ก่อนจะบอกเรื่องนี้กับคุณพ่อแล้วก็คุณน้า ให้พี่ชื่นใจก่อนนะครับ”
“เสียเปรียบชะมัด” เธอหน้างอใส่เขาเมื่อโดนวางร่างน้อยลงบนเตียงนอนกว้าง
“พี่จองเอาไว้ก่อน” เขาหยิบแหวนเกลี้ยงมาสวมให้เธอที่นิ้วนางข้างซ้าย
“เข้าใจไหมว่ารัก รักแล้วรักเลยไม่เปลี่ยนใจ”
“จริง ๆ พี่ดินก็เป็นคนดีเหมือนกันนะคะ พลาดท่าเสียทีให้พิมพ์ก็ยังรับผิดชอบ”
“พี่ไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ แต่ไม่ได้รักเขาหรอก แต่เขาร้องห่มร้องไห้จะฆ่าตัวตาย พี่เลยไม่รู้จะทำยังไง”
“ขนาดนั้นเลยเหรอคะ”
“เขาชอบเอาความเป็นความตายมาข่มขู่พี่ จนสุดท้ายพี่เลยปล่อย เขาก็ไม่กล้าตายจริง”
“แก้วก็พอจะรู้นิสัยของพิมพ์ค่ะ”
“พี่ว่าเราเลิกคุยเรื่องคนอื่นกันดีกว่า” เขาประคองใบหน้าของเธอเอาไว้ก่อนจะจุมพิตเธออย่างดูดดื่ม
เธอจูบตอบเขาไปอย่างดูดดื่มเช่นกัน
“วันนี้ขอท่าหมาอีกได้ไหม”
“ค่ะ” เธอรับคำเสียงแหบพร่า ให้เขาไล้เลียกลีบสวาทจนเปียกชุ่ม ก่อนที่ท่อนเนื้ออวบใหญ่จะสอดเสียบเข้ามาจนมิดร่อง
“อ๊า...” เธอครางเสียงหลง แยกขาให้เขาโยกคลอนอย่างเร่าร้อน
“จะเสร็จแล้วค่ะ”
“เสร็จเลย” เขาร้องบอก ครางยาวเมื่อเธอตอดรัดเขาถนัดถนี่ทุกทิศทาง
“คลานเข่าสิ” ประโยคนั้นทำให้คนที่นอนหอบอยู่ใต้ร่างคลานเข่าให้เขาอย่างไม่เกี่ยงงอน
“อ๊า...” เธอครางรับท่อนเนื้อแกร่งที่สอดเสียบเข้ามาอย่างล้ำลึกมิดเม้น
“แรงได้เลยค่ะ มันเสียว ไม่ต้องกลัวแก้วเจ็บนะคะ แก้วไม่เจ็บ แต่แก้วเสียวค่ะ” ประโยคนั้นของเธอทำให้เขากระแทกถี่กระชั้นขึ้น
“อ๊า... พี่ดินแรงเยอะจัง แก้วเสียว เร็วอีกค่ะพี่” เธอร้องบอก เขาก็รวบเอวคอดเอาไว้มั่นแล้วกระแทกกระทั้นตามคำเรียกร้อง
“อ๊า...” ปฐพีครางยาวปลดปล่อยพร้อมกันกับเธอ ก่อนที่จะดึงร่างเธอมากอดรัดแนบอก
ริมฝีปากหนาจุมพิตหน้าผากนูนเกลี้ยงของเธอเบา ๆ อย่างแสนรัก เธอหลับในอ้อมแขนของเขาอย่างเป็นสุข ยอมให้เขากอดรัดเอาไว้แนบอก
...จบ...
- Writer
