สะใภ้วิศวะ

เสียเงินไม่ว่า เสียหน้าไม่ได้!!

“ไปไหนของเขานะ” เสียงพึมพำของนาเดียร์พูดกับตัวเองเบา ๆ ช่วงกลางดึกของวัน หลังจากที่ครามและนาเดียร์ทะเลาะกัน ช่วงเย็นนาเดียร์กลับมาถึงคอนโดก็ไม่พบครามชวนงุนงง เพราะเธอดูจากตารางเรียนของเฮียคราม วันนี้เขาเลิกเรียนเร็วแต่ก็แปลกที่เฮียครามนั้นไม่กลับเข้ามาที่คอนโดก่อนออกจากข้างนอก

เพราะปกติเวลาที่เฮียครามจะออกไปไหนก็มักจะกลับเข้าคอนโดก่อนเสมอ คิดยังไงก็คิดไม่ออกและด้วยความง่วงทำให้นาเดียร์ต้องเข้านอนก่อน เมื่อร่างเล็กล้มตัวลงนอนก็เผลอหลับไปในที่สุด

ตุบ!!

นาเดียร์หลับไปได้สักพักเธอต้องสะดุ้งตื่นเมื่อได้ยินเสียงของหล่นมาจากด้านนอกของห้องนอน ทำให้ร่างบางก็รีบลุกจากที่นอนและเดินออกไปดู เมื่อนาเดียร์ออกมาจากห้องนอนเธอกับพบว่าเป็นครามที่เดินเซชนของภายในห้องตกลงพื้น สายตาคมของครามปะทะเข้ากับดวงตากลมโตของนาเดียร์ก่อนที่ครามจะทิ้งตัวลงบนโซฟาหน้าทีวี

“ทำไมเมามาแบบนี้เนี้ย” กลิ่นเหล้าโชยเตะจมูกของนาเดียร์ กลิ่นเหล้าหึ่งที่ติดตัวครามบวกกับกลิ่นบุหรี่ทำให้นาเดียร์ที่ยืนมองครามอยู่สักพัก ก่อนที่เธอจะตัดสินใจเรียกให้ครามเข้าไปในนอนในห้อง

“เฮียคราม ลุกไปนอนในห้องดี ๆ” มือบางสะกิดร่างหนาของครามที่นอนคว่ำหน้าของบนโซฟาไม่ขยับตัวไปไหน จนร่างบางของนาเดียร์ถึงกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนที่เธอจะนั่งลงบนพื้นพรมเพื่อถอดรองเท้าผ้าใบและถุงเท้าออกให้กับคราม

นาเดียร์เดินหาเข้าไปในห้องน้ำ เธอออกมาพร้อมกับผ้าชุบน้ำและกะละมังใบเล็กเดินตรงมาหาครามที่นอนอยู่บนโซฟา ร่างเล็กของนาเดียร์ออกแรงพลิกตัวครามให้เขานอนหงาย ก่อนที่นาเดียร์จะเริ่มถอดเสื้อช็อปของครามออกและเริ่มเช็ดตัวให้กับครามเพื่อให้เขาได้นอนสบายตัว

“งั้นคืนนี้เฮียก็นอนที่โซฟาก็แล้วกัน” เมื่อจัดการเช็ดตัวให้ครามเสร็จเรียบร้อย นาเดียร์ก็เดินเข้าไปหยิบผ้าห่มออกมาห่มให้กับครามและกำลังจะเดินเข้าไปนอนในห้องนอนแต่เป็นอันต้องชะงัก เพราะมือหนาของครามคว้าข้อมือเล็กของนาเดียร์พร้อมกับกระตุกร่างเล็กนอนลงข้าง ๆ ตัวเองและกอดนาเดียร์แน่น

“ปล่อยเลยนะเฮีย” เมื่อถูกดึงให้นอนลงข้าง ๆ แรงอันน้อยนิดของนาเดียร์ไม่สามารถสู้แรงของครามได้ จึงจำใจต้องทิ้งตัวลงนอนข้าง ๆ คราม ใบหน้าสวยแนบที่หน้าอกด้านซ้ายของคราม นาเดียร์ได้ยินเสียงเต้นแรงของหัวใจคราม ก่อนที่ใบหน้าสวยของนาเดียร์จะเงยหน้าขึ้นมามองใบหน้าหล่อของครามที่หลับตาอยู่

ใบหน้าเนียนใสผิวสุขภาพดี คิ้วดกเรียงตัวกันสวย สันจมูกที่โด่งรับกับรูปหน้า บวกกับโครงหน้าที่ประณีตดั่งพระเจ้าตั้งใจปั้น ปากอมชมพู ทุกอย่างที่เป็นเฮียครามลงตัวไปหมด จนบางครั้งนาเดียร์ที่เป็นผู้หญิงเอายังต้องอิจฉาใบหน้าหล่อของคราม

“เฮียคราม ลุกไปนอนในห้องเถอะ โซฟามันแคบ”

“ง่วงแล้ว”

“แต่”

“ถ้าไม่นอน เฮียจะทำอย่างอื่นแทน” ประโยคของครามทำให้นาเดียร์รีบหุบปากลงทันที พร้อมกับหลับตาลงเพราะไม่อยากเถียงกับครามต่อ เพราะครามไม่เคยแค่ขู่แต่เขานั้นทำจริงจนเธอกลัวว่าคืนนี้จะไม่ได้นอน เพราะเวลาที่ร่างกายของครามถูกฤทธิ์แอลกอฮอล์เข้าครอบงำจะไม่เป็นผลดีของร่างกายตัวเอง

แสงแดดอ่อน ๆ สาดเข้าใบหน้าสวยทำให้นาเดียร์ต้องกะพริบตาปรับรับแสงแรกของวัน โดยมีร่างสูงของครามกอดเธอแน่นไม่ยอมปล่อยเหมือนกลัวว่าเธอจะหายไปยังไงอย่างงั้น!! เมื่อเห็นว่าครามหลับสนิทร่างบางของนาเดียร์จึงค่อย ๆ แกะออกจากอ้อมกอดของครามและลุกไปอาบน้ำแต่งตัวและทำอาหารเช้า

“เฮียคราม เดียร์ทำข้าวต้มและก็ว่างยาแก้แฮงค์เอาไว้ให้แล้วนะ” หลังจากที่นาเดียร์เตรียมอาหารทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยก็ถึงเวลาที่นาเดียร์ต้องเตรียมตัวไปเรียน ก่อนที่เธอนั้นจะสะกิดบอกกับครามก่อนที่จะออกจากห้อง

“เดี๋ยว!!” เสียงแหบแห้งของครามที่พึ่งสะดุ้งตื่น เรียกนาเดียร์ให้หันกลับมาก่อน สายตาคมของครามมองไปยังร่างเล็กที่แต่งชุดนักศึกษาเรียบร้อยอยู่ก่อนแล้ว

“คะ”

“ไปยังไง”

“ขึ้นแท็กซี่ไปก็ได้ เฮียนอนต่อเถอะ”

“ขับรถไป กุญแจแขวนหน้าประตู” ร่างกายที่ตอนนี้แทบลุกไม่ไหวแต่ครามก็ไม่อยากให้นาเดียร์นั่งรถสาธารณะไปเรียน เพราะวันนี้เขามีแค่กิจกรรมช่วงบ่ายจึงสามารถหลับต่อได้ ได้แต่ให้เมียของตัวเองขับรถไปเรียนจะดีที่สุด

“แต่รถเฮีย คนในมหาลัยรู้ทะเบียนนะ ถ้าเดียร์ขับไปก็มีแต่คนมองสิ” ร่างสูงของครามที่นอนอยู่บนโซฟาถึงกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา

“ถ้างั้นก็เอารถคันอื่นไป” ครามพูดจบเขาก็หลับตาลงอีกครั้งและคำสั่งของครามถ้าขืนนาเดียร์ขัดอีกมีหวัง เธอคงไม่มีชีวิตจนถึงเรียนจบเป็นแน่ ก่อนที่ร่างเล็กของนาเดียร์จะเดินไปที่ตู้เก็บกุญแจรถที่แขวนเรียงกันเป็นระเบียบ กุญแจรถที่แขนบอกถึงยี่ห้อของรถที่แพงทุกคัน จนนาเดียร์ถึงกับกลืนน้ำลายอึกใหญ่และเลือกคันที่ไม่เวอร์จนเกินไป

“เดียร์ทำไมวันนี้มาสายได้ละ” ซอลที่เห็นนาเดียร์เดินเข้ามาใต้ตึกที่มีพวกเธอทั้งสามคนรออยู่ก่อนแล้ว

“ตื่นสายนิดหน่อย” เพราะไม่อยากตอบคำถามให้มากความ อีกอย่างวันนี้เธอขับรถมาเองด้วยทำให้ต้องระวังเป็นพิเศษแต่ดีที่ยังมาทันก่อนจะเข้าเรียน เพราะรถราคาแพงที่ขับทำให้เธอต้องระมัดระวังกลัวว่าจะเกิดอุบัติเหตุ ถ้าขืนเป็นแบบนั้นขึ้นมาจริง ๆ ไม่อยากจะคิดว่าจะโดนเฮียครามบ่นขนาดไหน

“วันนี้คนที่ประกวดดาวเดือน ต้องไปพบรุ่นพี่นะ”

“อ้าวเหรอ ลืมไปเลย” นาเดียร์ที่แทบจะจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเธอนั้นต้องเข้าแข่งขันประกวดดาวอีกสองวันที่จะถึง เป็นการประกวดของคณะก่อนและคัดคนที่ชนะของคณะไปประกวดต่อในระดับของมหาลัย

“เอาให้ชนะนะยะ อย่าให้ยัยมายานั้นชนะได้”

“โอเค แต่ถ้าฉันตกรอบและยัยมายาอะไรนั้นตกรอบ ก็โอเคใช่ไหม” ใบหน้าทะเล้นของนาเดียร์ที่ไม่ได้จริงจังกับการประกวดดาวคณะมากนักและดูนาเดียร์จะไม่กระตือรือร้นที่จะแข่งด้วยซ้ำ

“ท่องเอาไว้เพื่อนรัก >เสียเงินไม่ว่า เสียหน้าไม่ได้ฮ่าฮ่า ใบหน้าจริงจังของนิรินทำให้เพื่อนทุกคนต่างเผลอหัวเราะออกมา ดูนิรินจะเป็นคนแค้นฝังใจอยู่ไม่น้อยที่โดนกลุ่มของมายาดูถูกวันนั้นแต่ยังไงนาเดียร์ก็ยังรู้สึกขอบคุณนิรินที่ช่วยซัพพอร์ตทุกเรื่องอยู่ดี