เฟื่องฟ้าอ่านหนังสือไปได้หลายบทแล้วจึงเบื่อและอยากพักสายตา เธอมองไปบนเตียงทั้งเด็กและผู้ใหญ่นอนหลับหายใจสม่ำเสมอใต้ผ้าห่มผืนโตที่เธอซุกอยู่ทั้งคืน...
มันเป็นภาพที่เขย่าหัวใจอย่างประหลาด เธอไม่เคยนั่งมองผู้ชายที่หล่อเหลาโดยเฉพาะยามหลับที่ดวงหน้าอ่อนโยนและเปลือกตาที่มีปลายขนตาค่อนข้างหนาปิดดวงตาคู่คมเอาไว้มันทำให้สายตาของเธอทอดมองเขาได้มากกว่าที่เคย เพราะเขาเป็นเขาอย่างนี้ เธอห่วงเหลือเกินว่าจะหวั่นไหวเข้าสักวัน... หากวันนั้นมาถึงแล้วเขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอมันคงเจ็บหัวใจน่าดูชม
คิดได้อย่างนั้นก็รีบละสายตาจากภาพชวนมองอย่างหักห้ามใจ... เธอจะไม่มีวันหวั่นไหวหรือตกหลุมรักเขา หากเขาไม่รักเธอก่อนหัวใจของเธอจะไม่มีทางอ่อนข้ออย่างเด็ดขาด เธอจะต้องจิตแข็งเข้าไว้ให้มาก เฟื่องฟ้าบอกตัวเองก่อนจะคว้าโทรศัพท์มือถือที่ปิดเครื่องไว้ตั้งแต่อาชว์เริ่มนอนเดินออกมานอกห้องนอนแขกเพื่อลงมาชั้นล่างของตัวบ้าน
