“อ้าว น้องฟ้า” เสียงเรียกจากคนที่ควงแขนสามีออกจากห้องตรวจของแพทย์เอ่ยทักทาย เฟื่องฟ้าสะดุ้งโหยงกับเสียงเรียกนั้น จากที่นั่งรออยู่ข้างๆ อาชว์ เธอก็รู้สึกเหมือนอยากจะหายไปจากตรงนี้ แต่นั่นเป็นเพียงแค่ความคิด เธอคงแกล้งเมินคนที่ทักทายด้วยน้ำเสียงเหมือนดีใจที่ได้เจอแบบนั้นไม่ได้จึงจำใจเงยหน้าขึ้นไปมองตามเสียงทัก เพียงเท่านั้นเธอก็หน้าเหลือสองนิ้ว เพราะว่าคนที่ทักมาคือคนไข้วีไอพีขาประจำของโรงพยาบาลที่เธอทำงาน แถมคนไข้คนนี้กับสามีก็เคยมารักษาที่แผนกสูตินรีเวชหลายครั้งจนเป็นที่รู้จัก
เฟื่องฟ้ามองอาชว์ด้วยสีหน้าลำบากใจเล็กน้อย หน้าเรียบเฉยของเขาไม่บ่งบอกอารมณ์ใด เธอหันไปขอเวลากับคนข้างกายแล้วลุกขึ้นยกมือไหว้คนรู้จักแล้วก็ต้องก้าวเข้าไปพูดคุยกับคนที่ทำท่าเหมือนดีใจที่เห็นเธออย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
“เอ่อ สวัสดีค่ะพี่มนพี่เอ” พูดเสียงสั่นๆ กำลังจะเอ่ยถามต่อแต่ความเคลื่อนไหวด้านหลังทำให้ทุกคนหันไปมอง
