Chapter.7 "อรุณรดานี่เร้าใจกว่าแสงรุ่งอีกนะ เธอว่าไหม?" (NCเร่าร้อน)

1532 Words

Chapter.7 "อรุณรดานี่เร้าใจกว่าแสงรุ่งอีกนะ เธอว่าไหม?" ปลายยอดถันสีสวยเหนือเนินเนื้อนุ่มหยุ่นพอดีมือชูชันเด่นหรา เหมือนกำลังเชื้อเชิญชิวหาเก่าผู้เคยครอบครองมันกลับมาโน้มลงคลุกเคล้า ดูดดื่มราวกับต้องมนต์หฤหรรษ์ “สวย” เขากล้าพูดได้อย่างเต็มปากว่าสัดส่วนของเธอนั้นช่างงดงาม มองเห็นความแตกต่างที่ชัดเจนของอรุณรดากับความเป็นแสงรุ่งก็ตรงนี้แหละ เธอเปล่งปลั่งและเต็มสาวคู่ควรแก่การโถมกายลงกระหน่ำได้อย่างเต็มแรง “อื้อ” ดวงตาสีครามเปล่งประกายภายในยิ้มอย่างพอพึงใจเมื่อการสัมผัสของเขาทำให้เธอเผลอครางเสียงแผ่วพร้อมแอ่นเนินอกสล้างรับ แต่พอนึกไปถึงช่วงเวลาที่เขาไม่ได้อยู่เคียงข้างเธออาจจะมีใครอีกคนหรือหลายๆคนได้เชยชมสิ่งนี้แล้ว หัวใจร้อนรุ่มคลุ้มคลั่งดั่งไฟสุมดูดงับมันรุนแรงจนเธอสะดุ้งวาบ “กรี๊ดด” อรุณรดาได้สติกลับคืนเธอผลักใบหน้าหล่อเหลานั้นออกจากอกรวบรวมพลังกายที่เหลืออยู่ยกเท้าขึ้นถีบเขา หมั่บ มือหนาคว้าข้อเท้าเล็กก่อนลากเธอลงมานอนบนพื้นพรม “อยากเอาบนพื้นก็ไม่บอก” “มาร์ตินอย่า” เธอส่ายหน้าระรัว พยายามให้แววตาเศร้าโศกคู่นี้เข้าลึกลงไปในจิตใต้สำนึกของเขา “น้ำแตกแล้วฉันปล่อยไปแน่” “ฮึก ทีตอนนั้นผลักไสกันเหมือนหมา แล้วตอนนี้กลับมาทำไม” เธอแผดเสียงขึ้นเจือสะอื้น แต่นั่นไม่ได้ทำให้เขารู้สึกอะไรเลย มาร์ตินก็ยังเป็นมาร์ตินคนเดิม ไม่มีอะไรในโลกนี้ที่จะสามารถเปลี่ยนเขาได้จริงๆ “อื้อ” เธอสะดุ้งเฮือกเมื่อปลายลิ้นสากไล้เลียลงมาถึงสะดือ ลากลงมาเรื่อยๆ ความหวาดกลัวพยายามต่อต้านความอ่อนไหวของร่างกาย เธอจะไม่มีทางยอมให้เหตุการณ์ร้ายๆเกิดขึ้นอีกซ้ำสองแน่ “ฉันมีผัวแล้ว!” เธอโพล่งออกมาเสียงดัง “หืม?” ศีรษะทุยผงกขึ้น ดวงตาดุกร้าวจดจ้องมองเธออย่างน่าหวั่นเกรงจนต้องเบนสายตาออกด้านข้าง เธอมั่นใจว่าประโยคนี้จะทำเขาหยุด แต่กลับไม่ “โอ๊ย” สะโพกอวบแอ่นยกขึ้น สองขาเรียวเหยียดเกร็งเมื่อเขาใช้นิ้วแทรกเข้ามากลางกายชนิดไม่ได้ตั้งตัว “แล้วไง ผัวใหม่มันเร้าใจและใหญ่เท่ากูไหมล่ะ?” “เลว” “ร่าน!” “ถุ้ย” ถ้อยคำตอกกลับจากเขาทำให้ความอดทนเธอหมดลงจนเผลอถ่มน้ำลายใส่แก้มสาก และนั่นก็เหมือนเอาน้ำมันราดลงกองไฟ หัวใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ เปลือกตาปิดสนิทเตรียมรับการตอกกลับที่สาสมและมากกว่า ทว่าเขากลับเค้นเสียงหัวเราะออกมาอย่างน่าขนลุก อรุณรดาเปิดเปลือกตามองเขาที่กำลังยกฝ่ามือตนเองลูบน้ำลายจากแก้มลากชโลมริมฝีปากตนเองราวกับคนโรคจิต “ชอบให้จูบก็ไม่บอก” ริมฝีปากหนาบดขยี้ปากเธอพร้อมออกแรงดูดลิ้นเล็กรุนแรงดิบเถื่อนก่อนปล่อยน้ำลายตนเองเข้าโพรงปากเธออย่างจงใจ “กลืนมันสิ” เขาบังคับเธอด้วยการบีบคางเรียวไว้แน่น “อื้อ” เธอดิ้นพล่านใต้ร่างหนาที่ตะบันนิ้วรัวใส่โพรงสวาทซ้ำยังเพิ่มเป็นสองนิ้ว “โอ๊ย เจ็บ” จูบรุนแรงแปรเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนลงเพื่อโน้มน้าวให้เธออ่อนระทวยระหว่างที่เขากำลังจัดการถอดเสื้อตนเองออกจนหมด “ถ้าหนีจะเอาให้เจ็บเลยดูสิ” เธอนอนแผ่หลาปลดปล่อยน้ำตาไหลพรากหยดลงพื้นพรมนุ่ม จะจับเธอไว้ท่วงท่าใดหรือแหกขาเธออกกว้างแค่ไหนก็ตามแต่ใจเถอะ เธอแพ้แล้ว “มองหน้าฉันสิ!” ฝ่ามือหนาตบพวงแก้มนิ่มเพียงเบาๆให้หันมา แต่เธอยังขัดขืนจนเขาต้องใช้ไม้แข็งโดยการใช้ฝ่ามือบีบคางเธอแน่น “โอ๊ย” ใบหน้าสวยเหยเกด้วยความเจ็บปวด เธอหรี่ตามองดูเขาที่จ้องเธอเขม็งแสดงอาการหื่นกระหายอย่างเปิดเผย แท่งบุรุษร้อนผ่าวถูไถไปตามเนินเนื้อนิ่มอย่างน่าหวั่นกลัว เขาหยุดปลายท่อนไว้ที่เม็ดกระสันจงใจบดขยี้ทั้งที่ใบหน้าจดจ้องเธอเขม็ง “ไม่” เธอวอนขอเสียงสั่น แต่เขาทำตรงกันข้ามด้วยการเสือกพรวดเข้ามาจังหวะเดียวจนมิดลำ “กรี๊ดดดด เอาออกไปไอ้บ้ากูเจ็บ!” เธอกรีดร้องเสียงหลงดวงตาเบิกโพลงขณะที่เขาใช้สองมือประคองใบหน้าเรียวรูปไข่ไว้ เสียงครางต่ำดังระงมในลำคออย่างพอพึงใจเมื่อภายในของเธอบีบรัดแน่นจนแทบจะแตกมันตอนนี้ “อ่าห์” “อื้อ ซี้ดดด” สองมือเล็กทุบตีอกแกร่งเปลือยเปล่าระรัว ใบหน้าหวานบิดเบี้ยวเหยเกหนักด้วยความเจ็บปวดผสมปนเปกับความเสียวซ่านภายในเมื่อเขาหมุนควงจังหวะเชื่องช้า วินาทีที่เขาสอดแทรกเข้ามาในกายเสมือนว่าชีวิตได้ดำดิ่งลงสู่หุบเหวอีกครั้ง หลังจากที่ห่างหายและหลุดพ้นมาได้นานกว่าห้าปี อาร์มาติโน่ เคอวิซ เอลวานอฟยังคงประคองใบหน้าเรียวสวยพร้อมมองดูสีหน้าปฏิกิริยาของเธออย่างไม่วางตา เขาขยับโยกบั้นเด้าพร้อมเปล่งเสียงครางฮือในลำคออย่างมีความสุข เธอช่างบีบรัดเขาแน่นเหลือเกิน เสียงครางระงมของแสงรุ่งในวันวานดังขึ้นในหัวเมื่อครั้งที่เขาได้รุกรานความสาวเธอครั้งแรก เธอร้องไห้ไม่ต่างจากตอนนี้ ‘พี่มาร์ติน รุ่งเจ็บ ซี้ดดด’ ‘พี่มาร์ตินอย่าทิ้งรุ่งนะคะ’ สองมือนุ่มนิ่มประคองใบหน้าคมสันเอาไว้ เด็กสาววัยสิบแปดร้องไห้โยเยในช่วงเวลาที่เยื่อพรหมจรรย์ถูกเขาทำลายทว่าสองมือยังโอบกอดเขาทั้งที่ร่างกายเจ็บแสบ ขนาดความเป็นชายที่ดุดันไม่สมดุลกับอวัยวะอ่อนนุ่มที่โอบรัดจนปริฉีก แต่เธอยังยืนยันที่จะรับความเจ็บปวดนั้นไว้อย่างไร้เดียงสา “อ๊าส์” อรุณรดาส่งเสียงร้องครางลั่นเกินจะห้ามได้ไหวเมื่อคราที่ร่างใหญ่โหมกระหน่ำรุนแรงกระแทกกระทั้นเร่งจังหวะเมื่อใกล้จะถึงจุดสิ้นสุด “อรุณรดานี่เร้าใจกว่าแสงรุ่งอีกนะ เธอว่ามั้ย?” เขากระซิบลงข้างหู จงใจใช้วาจาทิ่มแทงเธอให้เจ็บปวด “ฉันเกลียดแก” มุมปากหยักรั้งขึ้นพร้อมหยุดการเคลื่อนไหว ชะงักสะโพกไว้ชั่วครู่เพื่อรอดูการตอบสนองของเธอ “อื้อ” อรุณรดานอนกระสับกระส่ายเมื่อถูกเขาทรมานด้วยการปล่อยให้ค้างเติ่งทั้งที่เธอใกล้จะกระตุกในอีกไม่กี่อึดใจที่จะถึงนี้ “เกลียดทั้งๆที่ร่องตอดค..แรงขนาดนี้ ถ้ารักล่ะจะขนาดไหน” “ไอ้เลว” เขาดูถูกเกินที่จะร้องขอได้อีก ร่างอรชรเปลือยเปล่าตัดสินใจถอยสะโพกออก มือคว้าเอาเสื้อผ้ารีบหยัดกายลุกขึ้นวิ่งหาที่หลบมุมสวมใส่ให้เรียบร้อย “รู้ไหม ยิ่งทำแบบนี้ยิ่งกระตุ้นให้รุนแรง หรือเพราะรู้ เลยทำ” “อยู่ใครอยู่มันถ้าเ****นนักก็ไปหาแฟนแกสิ โอ๊ย” เขารวบผมยาวเธอไว้ด้านหลังจนหน้าหงาย วงแขนล่ำใหญ่เต็มไปด้วยรอยสักรวบร่างเล็กไปเอนราบลงบนโต๊ะทำงานในท่ายืนโก้งโค้งก่อนรีบแทรกตัวตนเข้าใส่จนเธอสะดุ้งตาเบิกโพลง “ว้าย” เขาอัดบี้สะโพกหมุนคว้านเข้าไปในลึกสุดขนเธอรู้สึกจุก “ออ จะรีบไปหาผัวเธอเหรอ?” “เรื่องของฉัน” เอ่ยไม่ทันขาดคำร่างเล็กสั่นคลอนตามแรงกระแทกจากด้านหลังขนาดความยาวที่เข้าลึกในท่านี้ทำเธอสะดุ้งวาบไปทั้งตัว ไม่นานนักร่างเกร็งกระตุกส่งเสียงหวีดร้องออกมาก่อนปล่อยร่างอ่อนยวบใบหน้าแนบลงกับโต๊ะทำงานของเขา “โอ่วส์ ซี้ดดดส์” เขาเปล่งเสียงครางต่ำราวกับสัตว์ป่าคำรามระหว่างเร่งจังหวะรุนแรงและหนักหน่วง เสียงเนื้อกระทบกันดังลั่น กับบั้นท้ายขาวอวบงอนเด้งจนต้องใช้ฝ่ามือบีบขยำไว้ก่อนส่งแรงครั้งสุดท้าย “ยะ อย่าปล่อยใน” เธอพยายามร้องบอกเขาอยู่ตลอดเวลาแต่ดูทีท่าว่าคนฟังจะยิ่งทำตรงกันข้าม อรุณรดาเอื้อมมือไปข้างหลังเพื่อแตะแขนเขา “อย่าปล่อยใน” “อย่า ได้โปรด” “กลัวท้องกับกูหรือ?” เขาเอ่ยเสียงรอดไรฟันเมื่อถูกเธอรังเกียจ เร่งกระหน่ำรุนแรงตั้งใจจะปลดปล่อยข้างในให้ลึกสุด “แก ..แกไม่สมควรเป็นพ่อคน ว้าย” สิ้นประโยคเขารีบถอนตัวตนออก ลากเธอลงพื้นปลดปล่อยน้ำรักละเลงทั่วใบหน้าเรียวสวยด้วยความขุ่นเคืองที่โดนเธอดูถูก “อื้อ ไอ้บ้า” มันเข้าตาจนแสบไปหมด ร่างอรชรเปลือยเปล่านั่งพับเพียบปาดน้ำกามและน้ำตาแห่งความอัปยศออกอย่างน่าสงสาร “กินยังเคยเลย ทีตอนนี้กระแดะทำเป็นขยะแขยง” เขาเปรยออกมาขณะเดินผ่านเธอไปหยิบเสื้อผ้าตนเองมาสวมใส่โดยไม่สนใจหญิงสาวที่นั่งจมดิ่งอยู่กับสิ่งที่เขาทำลงไป

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more