บทที่ 5 ในฐานะผู้หญิงอุ้มบุญ

1596 Words

เสียงรถยนต์สัญชาติยุโรปปลุกร่างบางที่นั่งสัปหงกให้สะดุ้งตื่น กานต์พิชชาผล็อยหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ เธอไม่รู้ตัว พอมองดูเวลาก็เห็นว่าดึกมากแล้ว “ให้ตายสิ ยังไม่ได้สั่งอาหารเลย” บ่นอุบอิบกับตัวเอง ยกมือลูบใบหน้าให้คลายอาการงัวเงีย หนังสือกับเธอนั้นเป็นปรปักษ์กันมาแต่ไหนแต่ไร เรียนไม่เก่งแถมยังไม่ขยันอ่านหนังสืออีก ต่างจากกิ่งฤทัย พี่สาวเรียนเก่งมาก นี่จึงเป็นข้อดีของกันและกัน เธอได้ใบหน้าที่สวยตามมาตรฐานที่ใครก็คิดว่าสวย แต่มอบสมองมาให้น้อยนิดเหมือนกับเมล็ดถั่วเขียวก็ไม่ปาน ส่วนพี่สาวนั้นก็เรียนเก่งมาก มากจนสามารถเป็นแพทย์ได้ ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! เสียงเคาะประตูทำให้เจ้าของห้องสะดุ้ง กานต์พิชชารีบจัดแจงข้าวของบนโต๊ะหนังสือ ลูบเสื้อผ้าของตัวเองพร้อมกับจัดแต่งทรงผมด้วยมือน้อย ๆ นี้ ก่อนจะหันไปมองกระจกทางด้านหลัง ยิ้มน้อย ๆ ให้กับตัวเอง หญิงสาวไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าการกระทำของตัวเองนั้นกำลังเป็นบาป เธออยากดูดีต่อหน้าสามีคนอื่น “กานต์อยู่ข้างในไหม” พอไม่เห็นว่ามีคนมาเปิดประตู เจตนัยก็เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแลดูสับสน เห็นห้องปิดสนิทแบบนี้ก็นึกว่าเธออยู่ข้างใน ทว่าพอจะหมุนกายกลับ บานประตูก็ถูกเปิดออกเสียก่อน “ขอโทษนะคะ พอดีหลับอยู่” เธอสบตากับเขาได้ครู่เดียวเป็นอันต้องหลุบตาต่ำ ก่อนจะยกมือขึ้นลูบท้ายทอยตัวเองปอย ๆ “พี่มารบกวนหรือเปล่าถ้างั้น” “หือ อ้อ ไม่ค่ะ ดีซะอีกเพราะฉันอ่านหนังสืออยู่แต่ก็ผล็อยหลับไป พี่มาปลุกพอดี ฮ่า ๆ” “อ้าวเหรอ...” เขายิ้มให้เธอน้อย ๆ ก่อนจะยื่นถุงพลาสติกที่ข้างในบรรจุกล่องอาหารให้เธอ “ข้าวน่ะ พี่สั่งกลับมาเผื่อ” “อ้อ...ขอบคุณค่ะ” กานต์พิชชารู้สึกเกรงใจไม่น้อย แต่ก็กลัวจะเสียน้ำใจ เธอช้อนสายตามองใบหน้าหล่อเหลานี้ เจตนัยมีใบหน้าออกไปทางหนุ่มลูกครึ่งยุโรป แต่สีผมดำสนิทเช่นเดียวกับสีนัยน์ตานั้นบ่งบอกว่าเขาเป็นคนเอเชีย ความคมสันของจมูกรับกับริมฝีปากหยักได้รูปชวนเคลิ้มฝัน เจตนัยหล่อมาก กานต์พิชชาตกหลุมรักเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า “เอ่อ” เห็นเธอจ้องนานก็รู้สึกแปลก ๆ ชายหนุ่มอ้ำอึ้ง “หือ อ้อ ฉะฉันกำลังอ่านหนังสือ ใช่อ่านหนังสืออยู่น่ะค่ะ” พูดจาวกวน จับใจความแทบไม่ได้ “อ่านหนังสือเตรียมสอบราชการใช่ไหม เห็นกิ่งบอกอยู่เหมือนกัน” เขาถามด้วยท่าทีเป็นมิตร ชายหนุ่มยืนพิงกรอบประตูห้องนอนของเธอ “ใช่ค่ะ แฮะ ๆ ฉันยังสอบไม่ได้เลย” เธออายที่จะบอกว่าผ่านมาหลายปีตั้งแต่เรียนจบยังสอบไม่ผ่านสักที “อาจจะต้องใช้เวลาหน่อยใช่ไหมล่ะ” “หึ ไม่หน่อยหรอกค่ะ เจ็ดปีแล้วตั้งแต่เรียนจบยังสอบไม่ได้เลย” เธอหัวเราะแก้เขิน ท่าทีของเธอน่ารักน่าเอ็นดูในสายตาของเขาเสมอ “นึกถึงตอนนั้นเลย...ตอนที่เธอให้พี่สอนการบ้านให้เพราะกิ่งชอบดุเสียงดัง” ริมฝีปากบางชะงักค้างกลางอากาศ ไม่คิดว่าเขาจะจำได้ “หึ พูดถึงแล้วก็ยิ่งอายค่ะ” เธอยกมือขึ้นป้องปากพลางหัวเราะไปด้วย เพราะพี่สาวเก่งมากเวลาสอนคนที่หัวช้าจึงมักมีขึ้นเสียงบ้าง ตอนนั้นเธอยังเรียนอยู่มัธยมส่วนพี่สาวและเขาคนนี้เรียนระดับมหา’ลัยแล้ว “ไม่ต้องอายหรอก มีไรให้พี่ช่วยก็บอกได้นะ อย่างวิชาเลข วิชาภาษาอังกฤษไรงี้” “ดะได้เหรอคะ” เอ่ยถามอย่างมีหวัง เพราะเขาให้คำแนะนำดี และใจเย็นมากพอที่จะสอนหนังสือให้เธอได้ “ได้สิ ถ้ายังไงถ้าพี่ไม่มีเวรก็มาถามได้ ยังไงเราก็เหมือนน้องพี่อีกคน” พอเขาพูดคำว่าน้องใจก็แป้วทันที มันหล่นวูบลงที่ปลายเท้า แต่มันก็ถูกแล้วนี่...เธอหวังอะไรทั้ง ๆ ที่เขามีภรรยาแล้ว “โอเคค่ะ” ตอบรับเสียงแผ่วเบา ยิ้มน้อย ๆ ให้กับเขา “งั้นพี่ไม่รบกวนแล้วนะ พักผ่อนเยอะ ๆ ล่ะ เดี๋ยวไปตามที่หมอนัดด้วยกัน” “ค่ะ” ดูเหมือนว่าเขาจะกังวลเป็นอย่างมาก คงเป็นเพราะกลัวว่าตัวอ่อนจะฝังในมดลูกของเธอไม่ได้ หากว่าร่างกายของเธอไม่พร้อม เธอก็มีประโยชน์แค่นี้ มันจะดีมากหากว่าเขาเป็นห่วงตัวเธอเพราะเป็นเธอ...ไม่ใช่ผู้หญิงอุ้มบุญแทนภรรยาของเขา วันต่อมา... เช้าของวัน...พอลงจากบ้านชั้นสองมาก็เห็นเพียงแก้วตาที่กำลังนั่งเขี่ยโทรศัพท์อยู่ ความอึดอัดในใจนั้นทำให้กานต์พิชชาไม่อยากเจอหน้าหล่อนสักเท่าไหร่ แม้นไม่ได้โกรธหรือเกลียด แต่ความอิจฉาในใจนี้ต่างหากที่ทำให้เธอไม่กล้าสู้หน้า ทว่า “ตื่นละเหรอ นอนอะไรขนาดนั้น...” แก้วตามองเห็นพอดี เอ่ยพูดเหน็บแนมตามนิสัยส่วนตัว “อ้อ พอดีเมื่อคืนอ่านหนังสือแล้วเผลอหลับ ลืมตั้งนาฬิกาปลุกค่ะ” อีกนัยหนึ่งก็ไม่รู้ว่าจะตื่นเช้าไปทำไม เธอไม่ได้มีงานให้ทำ ช่วงนี้ก็ถือว่าเป็นเวลาพักผ่อน ทว่า “ทำอาหารเป็นไหม ทำไรให้กินหน่อยสิ” กานต์พิชชาชะงักเล็กน้อย เธอมาอยู่ที่นี่ในฐานะแขกตามข้อตกลง ไม่ได้เป็นคนรับใช้ “ไม่เคยได้ยินเหรอ...อยู่บ้านท่านอย่านั่งดูดาย ปั้นวัวปั้นควายให้ลูกท่านเล่น เธอควรทำอะไรให้มีประโยชน์บ้างนะ” “แต่ว่าฉันมาด้วยข้อตกลงนะคะ” สวนกลับทันควัน แม้นจะอ่อนแอไม่สู้คน แต่ก็ไม่ใช่คนยอมในเรื่องไม่เป็นเรื่อง “ข้อตกลง? ข้อตกลงเอาเปรียบสิไม่ว่า...อุ้มบุญไรตั้งห้าล้าน ฉันไปถามคนอื่นเขาเอาไม่ถึงล้าน แต่พี่สาวเธอน่ะ ขายเธอแลกเงิน” “พะพูดอะไรน่ะ ทำไมต้องพูดถึงพี่กิ่งขนาดนั้นด้วย!” ด่าเธอไม่ว่า แต่ทำไมต้องลามปามไปถึงพี่สาวของเธอ ตั้งแต่พ่อแม่ตายก็มีพี่สาวที่ทำงานดูแลเธอมาเสมอ กานต์พิชชาเคารพพี่สาวคนนี้ดั่งแม่คนหนึ่ง “หรือที่ฉันพูดไม่จริง! เงินจำนวนนั้นฉันควรได้เอาไปทำอย่างอื่น!!” ยิ่งคิดก็ยิ่งหงุดหงิด เพราะสามียอมจ่ายแพงเพื่อเลือกผู้หญิงคนนี้ ซึ่งก็ไม่รู้ว่ามีดีอะไรนักหนา “อึก ไม่ว่าจะมากหรือน้อย แต่ก็ยอมทำตามข้อตกลงตั้งแต่แรก ไม่รู้ว่าจะพูดขึ้นมาอีกทำไมนะคะ” พยายามทำเสียงให้เป็นปกตินิ่งเรียบ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะใช้สายตามองด้วยความไม่พอใจ “แล้วเธอก็ไม่คิดจะทำอะไรเลยงั้นเหรอ...มาอยู่บ้านฟรี ได้เงิน แถมผัวฉันยังเอาอกเอาใจอีกด้วย” ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกแปลก ๆ กับความสัมพันธ์ของเธอคนนี้กับคนเป็นสามี เมื่อวานอีกฝ่ายก็ซื้ออาหารกลับมาฝาก ทั้ง ๆ ที่เธอบอกไม่ให้ซื้อ “ฉันไม่ได้มาอยู่ฟรีนะคะ มาเพื่ออุ้มลูกให้คุณ” “จิ๊! แล้วมันง่ายไปไหมล่ะ อ้อ! เก็บอาการหน่อยเวลาเห็นผัวคนอื่น คิดว่าฉันดูไม่ออกหรือไง เคยได้ยินไหมว่าผู้หญิงด้วยกันมันดูออก เธอคิดอะไรอยู่อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ หึ...เห็นสายตาของเธอแล้วก็อดคิดไม่ได้ว่าที่เธอรับงานนี้เพราะอยากอยู่ใกล้ผัวฉันหรือเปล่า” “ไม่ใช่นะ! ตอนตอบรับฉันไม่รู้มาก่อนเสียด้วยซ้ำ” กานต์พิชชากำฝ่ามือแน่น เธอไม่ได้มาที่นี่เพื่อจุดประสงค์ผิดศีลธรรมนั่นแม้แต่น้อย “ไม่ใช่ก็ไม่เห็นต้องร้อนตัว ขึ้นเสียงอะไรขนาดนี้นี่” หรี่ตามองอย่างคนจับผิด สามีของแก้วตาเป็นหนุ่มฮอต มีสาว ๆ มาขายขนมจีบให้เสมอ ไม่แปลกที่เธอจะหวาดระแวง ...ดูเหมือนแก้วตาจะไม่หยุดเหน็บแนม เป็นเช่นนั้นแล้วก็ต้องพยักหน้ารับเบา ๆ ให้จบ ๆ ไป “เดี๋ยวฉันทำอาหารให้ค่ะ อยากกินอะไรเป็นพิเศษไหมคะ” “หึ...” แก้วตาแค่นหัวเราะ ถ้าจะยอมตั้งแต่แรกจะพ่นคำพูดออกมาให้เปลืองน้ำลายทำไมก็ไม่รู้ “แกงพะแนงไก่” “พะแนงไก่?” “อือ” “มันมีหลายขั้นตอนนะคะ” “จะทำไหมล่ะ แล้วถามทำไมถ้าไม่คิดอยากทำตามที่ฉันบอก” แก้วตาโมโหอีกครั้ง นิสัยของเธอทำให้กานต์พิชชาทึ่ง ทั้ง ๆ ที่เพิ่งรู้จักกันแต่ก็ทำนิสัยทรามกับเธอแล้ว ไม่อยากนึกว่าที่ผ่านมาเขาคนนั้นต้องพบเจอกับอะไรบ้าง “ทำก็ได้ค่ะ แต่ต้องรอหน่อยนะคะ” “อือ รอก็รอไง” ไหวไหล่เบา ๆ อันที่จริงก็ไม่ได้บาดหมางอะไรกันมาก่อน แต่พอนึกถึงเรื่องเงินที่สามีจ่ายไปก็โกรธขึ้นมาเสียดื้อ ๆ เงินจำนวนนั้นมันน้อยซะที่ไหนล่ะ อย่างน้อยก็น่าจะได้ค่าโบท็อกซ์มาฉีดหน้าให้สวยเปล่งปลั่งสักหน่อย

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more