กานต์พิชชารู้สึกแปลก ๆ เมื่อสายตาคมคู่สวยนี้จับจ้องมองเธอไม่วางตาเลยทีเดียว เขายิ้มแย้มแจ่มใส เหมือนกับเจออะไรที่โดนใจสุด ๆ
“พอดีซื้อของมาฝากน่ะ จริง ๆ พ่อกับแม่แค่ให้ซื้อมาให้ เพราะเห็นว่าอาทิตย์หน้าก็เริ่มอะไรนะ เขาเรียกว่าอะไร” จิณณะเกาหัวแกรก ๆ ไม่มั่นใจว่าเป็นเพราะนัยน์ตาของเธอที่ช้อนขึ้นมองเขาจนทำให้พูดไม่ออก หรือเป็นเพราะไม่รู้จริง ๆ กันแน่ อยู่ ๆ ก็เกิดอาการพูดติดขัดขึ้นมาเสียอย่างนั้น
“ฝังเข้ามดลูกมั้งคะ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ฮ่า ๆ” กานต์พิชชาหัวเราะแก้เขิน เธอก็ไม่รู้ เขาก็ไม่รู้ ต่างคนต่างไม่รู้
“อ้อ อะไรประมาณนั้นมั้งครับ แม่ก็เลยให้ผมซื้ออาหารบำรุงมาให้คุณที่อุ้มท้องครับ” เขาว่าพลางเดินไปที่หลังรถ ก่อนจะเปิดท้ายรถขึ้น มีข้าวของมากมายอยู่บนนั้น
“เดี๋ยวฉันช่วยถือค่ะ”
“ไม่เป็นไรครับ”
“ฉันต่างหากที่จะบอกว่าไม่เป็นไรค่ะ” พูดไม่ทันขาดคำ คนตัวเล็กก็เดินไปยกเอาลังนมขนาดใหญ่ขึ
