วันหยุดสุดสัปดาห์ของอัญชิตาไม่เหมือนเดิมเพราะมีพันเดชอยู่ข้างๆ เขาเท้าคางมองเธอตั้งแต่แปดโมงเช้า ไม่อยากตื่นก็ต้องตื่น เนื่องจากเมื่อคืนหลับไปตั้งแต่ยังไม่เที่ยงคืนดี ทั้งๆ ที่ปกติเธอเป็นคนนอนหลับยาก หรือไม่ก็หลับเช้าเนื่องจากออกไปตระเวนราตรีมา
เขาอ้อนว่าอยากไปเดินเที่ยวตามวัดสำคัญในช่วงเช้า ซึ่งเธอเองก็ไม่ขัดเพราะอยากไหว้พระพอดี เผื่อว่าจะคลายความกังวลใจลงไปได้บ้าง ส่วนช่วงบ่ายก็ทำกิจกรรมตามประสาคนกรุงเทพฯ แวะร้านกาแฟขึ้นชื่อ แต่สุดท้ายคิวยาวเหยียดก็ทำให้เธอเริ่มอารมณ์เสียเพราะเป็นคนไม่ชอบรออะไรนานๆ
“ผมว่าเราไปกินข้าวร้านอื่นดีไหมครับ”
“ดี! พี่หิวไส้จะขาดอยู่แล้ว!”
อัญชิตากระแทกเสียงใส่พนักงานเพราะโมโหหิว ก่อนจะเดินนำอีกฝ่ายออกจากร้าน แม้จะเสียดายเวลาที่รอนานเกือบครึ่งชั่วโมง แต่ถ้าให้รออีกชั่วโมงตามวิถีวัยรุ่น ผู้หญิงวัยใกล้สามสิบห้าปีอย่างเธอคงทำไม่ได้แน่
พันเดชก็เงียบไปเหมือนกัน
