ความเร็วของรถที่พลอยใสขับมีแต่จะเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ จนทำเอาภูดิศที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ยกมือขึ้นพนมสวดมนต์ไม่หยุด
พลอยใสรักในความเร็ว เธออยากเป็นนักแข่งรถหญิง และแน่นอนว่าก้องภพผู้เป็นพ่อของเธอไม่สนับสนุน และยังกีดขวางทุกทาง จนถึงขั้นยึดกุญแจรถคู่ใจของเธอ
แต่พลอยใสก็คือพลอยใส คติประจำใจก็คือ กฎมีไว้แหก หลายต่อหลายครั้งที่เธอแอบพ่อไปประลองความเร็วในสนามแข่ง เมื่อก้องภพจับได้ เธอจึงถูกส่งไปดัดนิสัยที่ฝรั่งเศสถึงสี่ปี แต่ถึงอย่างนั้น พลอยใสก็ไม่เคยเลิกชอบแข่งรถแม้แต่วินาทีเดียว
“นายผู้หญิงครับ ลดความเร็วลงหน่อยเถอะครับ”
“อายุเท่ากัน เรียกพลอยเฉย ๆ ก็ได้”
เธอตอบภูดิศโดยที่สายตายังจับจ้องอยู่บนท้องถนน
“ไม่ได้ครับ เรียกแบบนั้นผมโดนนายท่านฆ่าตายได้เลยนะครับ” ส่วนคนเป็นลูกน้องก็ตอบกลับมาด้วยเสียงสั่น ๆ
“ไอ้นั่นก็ไม่ได้ ไอ้นู่นก็ไม่ได้ นี่สรุปว่าฉันแต่งงานเพื่อมาถูกขังอยู่ในกรงของเฮียพายุอย่างนั้น
