บัวใต้น้ำ

Ep : 2. โทษที่โชคชะตา(2)

“เจ็บเหรอคะ”

“ค่ะ” เธอตอบน้ำตาคลอ

“ป้าก็ไม่รู้จะช่วยหนูแก้วยังไง เพราะตอนนี้คุณรามไม่ฟังใครเลย” นางบอก

“หนูรู้ค่ะ ตอนนี้เขามีแต่ความแค้น และแค้นครั้งนี้หนูก็คือเชลยของเขา” พูดแล้วก็สะอื้นไห้ออกมา ยกมือปาดเช็ดน้ำตาอีกครั้ง ก่อนจะกัดฟันฝืนความเจ็บปวดลุกขึ้นลงจากเตียงไปอาบน้ำ

ป้าปุ๊ได้แต่มองตามหลังแก้วกาญจน์ที่หอบผ้าห่มเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ ส่วนนางก็มองข้าวต้มที่ตักมาพร้อมกับยาแก้ปวดที่เตรียมมาด้วยในถาดพร้อมน้ำหนึ่งแก้วแล้วถอนหายใจออกมาด้วยความยากลำบาก เพราะไม่รู้จะช่วยหญิงสาวยังไงดีในตอนนี้ รามสูรยามโกรธไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหมอะไรทั้งนั้น พูดไปก็เท่านั้น และหวังเหลือเกินว่าแก้วกาญจน์จะมาช่วยชายหนุ่มออกจากภวังค์แค้นนี้ได้

แก้วกาญจน์น้ำตาคลอเมื่อน้ำเย็นไหลอาบชโลมร่างกายเปลือยช้ำของตัวเอง ร่างกายที่เต็มไปด้วยแผลจากคนตัวโตเจ็บแสบเมื่อโดนน้ำ แต่ก็กัดฟันฝืนทนอาบน้ำให้เสร็จ พออาบเสร็จก็พันผ้าเช็ดตัวออกมาจากห้องน้ำเพื่อแต่งตัว แต่เดินออกมาก็ต้องหยุดเท้านิ่งอยู่กับที่หน้าประตูเมื่อมองไปยังบนเตียงเห็นเจ้าของห้องนั่งพิงหัวเตียงจ้องมองมาทางตนอยู่

“อาบเสร็จแล้วเหรอ” เสียงห้วนเอ่ยถามพร้อมกับก้มมองหน้าจอโทรศัพท์ในมือตัวเอง

“ค่ะ”

“เสร็จแล้วก็ดี มาเก็บกวาดเศษแก้วด้วย ทำให้สะอาดล่ะ”

“แก้วขอกลับบ้านไปหาพ่อได้ไหมคะ” เธอถามเขาแม้จะรู้คำตอบอยู่ในใจอยู่แล้ว

“รีบแต่งตัวมาทำความสะอาดห้อง หวังว่าฉันอาบน้ำเสร็จออกมาทุกอย่างจะเรียบร้อย เรื่องพ่อของเธอฉันจัดการเรียบร้อยแล้ว” เขาบอกเสียงห้วน ที่ออกไปข้างนอกก่อนหน้านี้เพราะไปจัดการเรื่องพ่อของแก้วกาญจน์นั่นแหละ

“แต่...”

“เธอไม่มีสิทธิ์มีเสียงอะไรทั้งนั้น ตอนนี้เธอเป็นแค่เชลยไร้ค่า เป็นแค่เครื่องมือแก้แค้นของฉัน อย่ามาเรียกร้อง” พูดจบเขาก็ลุกขึ้นลงจากเตียงเดินผ่านเธอเข้าไปในห้องน้ำพร้อมผลักร่างเล็กออกมาให้พ้นประตูห้องน้ำเพื่อจะได้ปิดประตูห้องน้ำ

ปึก!

เสียงกระแทกปิดประตูดังขึ้นพร้อมกับน้ำตาที่หยุดไหลของเธอไหลอาบแก้มอีกครั้ง เธอได้แต่ปล่อยน้ำตาปลอบใจตัวเองกับชีวิตที่พลิกผันกะทันหันของตัวเอง เท้าเล็กเดินก้าวไปยังเตียงหยิบเสื้อผ้าที่ป้าปุ๊นำมาให้มาสวมใส่ เป็นกางเกงผ้าฝ้ายยางยืดกับเสื้อยืด ส่วนชุดชั้นในเธอใส่ตัวเดิมที่ใส่เมื่อวาน เมื่อแต่งตัวเรียบร้อย เสียงท้องก็ร้องประท้วงจึงนั่งลงบนเตียงแล้วยกถาดอาหารที่วางไว้ข้างหัวเตียงมาตักทาน ด้วยความหิวทำให้เธอทานข้าวต้มจนหมดชามพร้อมกับดื่มน้ำตามและยาแก้ปวดตามไปด้วย

“ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย” หล่อนพึมพำกับตัวเองแล้วเดินไปหยิบอุปกรณ์ทำความสะอาด ไม้กวาดและที่โกยขยะมาปัดกวาดห้อง และเก็บเศษแก้วที่กระจัดกระจายกับพื้น ด้วยความไม่ได้ระวังทำให้เศษแก้วที่หยิบนั้นบาดมือ

“อุ๊ย!...เจ็บ”

“โง่!” แล้วก็ต้องสะดุ้งเหลียวหลังไปมองทางต้นเสียงทันที และก็เป็นเขาเหมือนเดิม เขาอาบน้ำเสร็จแล้วและตอนนี้กำลังยืนเปลือยอยู่ข้างหลังเธอ

ว้าย!

เธอรีบยกมือปิดตาทันที เมื่อระดับสายตาที่แหงนขึ้นไปมองนั้นไปปะทะกับความเป็นชายของเขาพอดิบพอดี

“หึ! ทำเป็นไม่อยากมอง เมื่อคืนมันก็ทำให้เธอครางทั้งคืนมาแล้วไม่ใช่เหรอ รีบเก็บได้แล้ว แค่เศษแก้วบาดไม่ถึงตายหรอก” พูดจบเขาก็หมุนตัวเดินไปยังตู้เสื้อผ้าเพื่อแต่งตัว วันนี้ต้องเข้าไปในไร่เพื่อจัดการเอกสารการสั่งซื้อที่ค้างอยู่ในออฟฟิศ

“คนเลว!” แล้วเธอก็ก้มลงเก็บเศษแก้วและกวาดเศษแก้วทำความสะอาดต่อ แม้จะเจ็บแสบที่นิ้วมือที่โดนเศษแก้วบาด แต่ก็อ่อนแอไม่ได้ ยิ่งอ่อนแอรามสูรยิ่งได้ใจ

หึหึ

เขาได้ยินว่าแก้วกาญจน์พูดอะไรไล่หลังตัวเอง เขาทำเพียงแค่แค่นยิ้มแล้วแต่งตัวให้เสร็จ เพราะตอนนี้ยังไงเสียหล่อนก็เป็นเชลยของเขาแล้ว ไม่มีทางหนีไปจากที่นี่ได้ คนที่รักพี่ชาย รักครอบครัวอย่างแก้วกาญจน์มีหรือจะหนีเอาตัวรอดแล้วให้พ่อและพี่ชายรับชะตากรรม เขารู้จักนิสัยของเธอดี เผลอๆ อาจรู้ดีกว่าตัวเธอเองเสียด้วย