Ep : 1. ความแน่นอนคือความไม่แน่นอน(2)
1246 Words
“คนต่ำช้า!”
แก้วกาญจน์หมดเรี่ยวแรงหมดคำจะด่าทอคนตัวโต ตอนนี้เธอเจ็บไปทั่วเต้าและยิ่งไปกว่านั้น เธอเจ็บที่ใจดวงน้อย ไม่เคยคิดเลยว่ารามสูรจะเป็นคนเลวร้ายถึงเพียงนี้ คำหยาบถ่อยที่พ่นออกมาจากปากของเขามันต่างจากชายที่เคยรู้จัก เขาไม่ใช่คนแสนดีที่เคยรู้จักพบเจออีกต่อไปแล้ว
“ต่ำช้ากว่านี้แน่ ถ้าพี่เธอไม่มากราบตีนฉัน” เขาพูดตอบกลับแล้วโน้มลงไปซุกไซ้ซอกคอระหงของคนตัวเล็กใต้ร่าง ครั้งนี้เขารวบมือเล็กทั้งสองของเธอไปไขว้พาดไว้เหนือหัวพร้อมกับเคลื่อนไถเคราสากของตัวเองไปมากับซอกคอระหงของหล่อน
“อือ...จะ...เจ็บนะ หยุดได้แล้ว อย่าทำแบบนี้กับแก้วเลยพี่ราม”
แก้วกาญจน์ได้แต่ดิ้นรนขัดขืนอย่างอ่อนแรง ความเจ็บแสบระคายผิวยามที่เขาเคลื่อนเคราสากถูไถตามซอกคอระหงและจับข้อมือเล็กที่เขากำแน่น แต่ยิ่งพยายามยิ่งถูกเขากระทำป่าเถื่อน ปากหนาขบเม้มตามซอกคอจนเจ็บร้าวและตามเนินอกอวบอูมที่เขาเคลื่อนมากัดดูด
“อือ...ให้ตายเธอก็หนีคำว่าเชลยไม่พ้นหรอก ผิดที่เธอมีพี่ชายอย่างไอ้นุ อ่า...”
เขาสูดกลิ่นสาบสาวหอมรัญจวนเข้าลึกเต็มปอดแล้วผละมือที่ล็อกข้อมือเล็กมากอบกุมสองเต้าแล้วเคล้นคลึงนวดเคล้าขยำหนักหน่วง ใบหน้าร้ายทรงเสน่ห์เคลื่อนมาจูบเม้มหน้าท้องแบนราบของเจ้าหล่อน เคลื่อนผ่านหน้าท้องมายังความเป็นสาวที่เห็นเลือนรางในความมืดสลัว
“อ่า...ยะ...อย่านะพี่ราม” หล่อนดันหัวของเขาออกห่างจากหว่างขาของตัวเอง แต่แรงอันน้อยนิดทำได้แค่สัมผัสเท่านั้น เขายังคงปักหลักซุกหน้ากับหว่างขาเธอ
“อือ...หอมเป็นบ้า อ่า...แม่งฉ่ำด้วยว่ะ อืม...”
เขาละเลียปลายลิ้นสากสอดแทรกถูไถไปตามกลีบสวาทอวบอูมหวานฉ่ำของแก้วกาญจน์ ปากหนาดูดเร่าคลึงเคล้นกับเม็ดเกสรกลางกายความเป็นสาวที่ตอนนี้เจ้าตัวกำลังบิดเอวเล็กคอดถดถอยหนี แต่มือใหญ่จับรั้งเอวเล็กคอดเพียงมือเดียวเกี่ยวรั้งกระแทกสวนตอบเรียวลิ้นเร่าร้อนตัวเอง
“อ่า...พะ....พี่ราม แก้ว...อ่ะ...ร้อน” หล่อนร้อนเร่าปวดวนในท้องน้อยไม่ใช่ทรมานแบบปวดท้องปกติ แต่มันปวดร้อนทุรนทุราย เหงื่อไคลไหลอาบซึมเต็มหน้าและท่วมตัวด้วยความอึดอัดยากจะหาคำตอบได้ในตอนนี้
“อือ...เสียวก็ร้องออกมา อ่า...หวานลิ้นว่ะ อ่า...หอม...”
กลิ่นกายสาวบริสุทธิ์ที่หอมฟุ้งเตะปลายจมูกทำให้รามสูรอดครางกระเส่าซ่านออกมาไม่ได้ ความหอมของแก้วกาญจน์ทำให้เขาใจเย็นอีกต่อไปไม่ได้แล้ว มือใหญ่จับรั้งเอวเล็กคอดไว้แน่นแล้วเคลื่อนตัวโยกขึ้นผละจากหว่างขาหอมจรุงใจออกมาใช้มืออีกข้างที่ว่างปลดกระดุมกางเกงยีนส์ตัวเองแล้วรูดซิปล้วงเข้าไปในกางเกงนำความเป็นเอ็นเนื้อร้อนแข็งขึงของตัวเองออกมา ผละมือใหญ่จากเอวเล็กคอดมาแยกเรียวขาเล็กแยกกว้างกว่าเดิม ตอนนี้เขาอยากสั่งสอน อยากให้แก้วกาญจน์ได้รับรู้ถึงนรกบนดินว่ามันเป็นเช่นไร
“อือ...พะ...พี่ราม ยะ...อย่านะ” หล่อนมองเห็นเลือนรางในความมืด แม้ไม่ชัดเจนแต่มันก็ชัดในความรู้สึกตอนนี้ เธอกำลังถูกเขาข่มขืน ใช่...เขากำลังจะข่มขืนเธอ เธอพยายามถีบเท้าดิ้นหนี แต่ขาทั้งสองก็ถูกมือใหญ่ของเขาจับแน่นไม่อาจขยับหนีได้
หึหึ
“หากจะหาความผิดครั้งนี้ก็คือไอ้นุ พี่ชายของมึงไม่ใช่กู” เขายิ้มเหี้ยมในความมืดสลัวแล้วกดแนบท่อนเนื้อแข็งร้อนของตัวเองเสียดสีถูไถไปกับความเป็นสาวของหล่อน ก่อนจะเคลื่อนกายกระแทกดุดันความใหญ่โตสอดประสานเข้าไปในความคับแน่นของแก้วกาญจน์
“กรี๊ด...เจ็บ!”
ความเจ็บปวดกรีดแทรกเข้ามากลางความเป็นสาว น้ำตาไหลอาบล้นหางตา ความทรมานสั่งให้เธอดิ้นตัวถอยหนีความเจ็บปวดอึดอัดที่เกิดขึ้น แต่ยิ่งขยับยิ่งเจ็บร้าวราวกับถูกฉีกทึ้งร่างก็มิปาน
ฮือๆๆ
เสียงสะอื้นไห้ดังลอดออกมาจากริมฝีปากอวบอิ่ม ทำให้รามสูรขมวดคิ้วทันที ความเคียดแค้นที่สุมในอกถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกสงสารและรู้สึกผิดกับสิ่งที่ตัวเองทำกับแก้วกาญจน์ แต่มันก็แค่ชั่วขณะเดียวเท่านั้น เมื่อภาพของนิลวรรณที่ห้อยแขวนคอฉายเข้ามาในหัว เขาก็แสยะยิ้มออกมาในความมืดสลัวแล้วเอ่ยออกมา...
“มันยังน้อยไปกับสิ่งที่พี่ชายเธอทำกับนิล”
น้ำเสียงกระด้างกระเดื่องดังขึ้นพร้อมกับมือใหญ่จับรั้งเอวเล็กคอดเกี่ยวรั้งล็อกไว้แล้วเคลื่อนไหวโหมโยกเอวสอบเคลื่อนไหวจังหวะเร่าร้อนทันที ไม่สนใจว่าแก้วกาญจน์จะรู้สึกยินดีกับการมีตัวเองหรือเปล่า เพราะสิ่งที่เขาสนใจคือความเจ็บปวด เขาต้องการให้แก้วกาญจน์เจ็บปวดเหมือนกับที่เขาเจ็บปวด
“อ่ะ...เจ็บ!” เธอได้แต่ร้องครางเจ็บปวดยามกายใหญ่กระแทกเข้าหา ตอนนี้ร่างกายของหล่อนมันแหลกสลายไปหมดแล้วพร้อมกับใจดวงน้อยที่เคยสดใส มันได้หม่นหมองลงเพราะน้ำมือของคนใจร้ายตรงหน้า
“อ่า...แม่งแน่นเป็นบ้า อูว์...” ความคับแน่นของแก้วกาญจน์ตอดรัดเร่งเร้าให้เขาเคลื่อนซอยรัวเอว
พั่บ! พั่บ! พั่บ!
จังหวะเร่าร้อนที่เขาพึงพอใจเพียงฝ่ายเดียวได้ดำเนินไปด้วยความดุดันและแฝงไปด้วยความแค้นในอก ตอนนี้รามสูรไม่สนใจว่าหญิงสาวจะสุขไปกับตนเองหรือเปล่า เพราะเขาไม่ต้องการให้หล่อนมีความสุขกับบทรักในครั้งนี้ เขาต้องการให้มันเป็นนรกให้หล่อนจดจำไปจนวันตาย
“อึก! เจ็บ...คนเลว ฮือ...อึก” เสียงร้องไห้ดังต่อเนื่องพร้อมกับที่คนตัวโตไหวโยกกระแทกกายสอดใส่หนักหน่วง
พั่บ! พั่บ! พั่บ!
เอวหนาเคลื่อนไหวใส่อารมณ์เข้าหาความคับแน่นตอดเร่าของเจ้าหล่อนหนักหน่วง มือใหญ่ที่จับรั้งเอวเล็กก็เปลี่ยนไปกอบกุมสองเต้าพอดีมือ เขาโน้มตัวนอนคร่อมทับบดเร่าส่ายคลึงเร่าเอวสอบอย่างคนเห็นแก่ตัว เสื้อผ้าของรามสูรยังอยู่ครบ เขายังไม่ถอดเสื้อผ้าออกสักชิ้น แต่เอ็นเนื้อของเขากำลังขูดถูไถสอดเสียดสีเร่าร้อนจังหวะหนักหน่วงในกายหล่อนอย่างขยัน
“อือ...จะ...เจ็บ แก้วเจ็บพี่ราม ฮึก! อือ…”
“อ่า...แต่กูสะใจว่ะ อ่า...โทษที่เธอเกิดมาเป็นน้องสาวไอ้นุ อย่าโทษที่ฉันเป็นคนทำ อ่า...เสียวเป็นบ้า อ่า...ซี้ด โอว์...”
พั่บ! พั่บ! พั่บ!
ขณะที่อีกคนกำลังระบายความคับแค้นของตัวเอง อีกคนนั้นถูกฉุดให้ลงไปในนรกแบบที่เขาตั้งใจ ตอนนี้ชีวิตของแก้วกาญจน์ที่เคยสดใส มันถูกความมืดมนหม่นหมองเข้าครอบงำ หล่อนนอนนิ่งให้เขาข่มเหงตามใจ เมื่อเขาบอกว่าพี่ชายเธอผิด เธอก็จะเป็นที่รองรับความแค้นของเขาในครั้งนี้เอง เขาพูดถูก เธอคือน้องสาวของอนุทิน เธอจึงต้องมาตกอยู่ในนรกเช่นนี้
- Writer
