เผียะ!
มือน้อยตวัดซ้ำอีกครั้งพร้อมกับเอ่ยเสียงสั่นเครือขึ้น
“คุณรู้ไหม ตลอดเวลาสองเดือนกว่าที่อยู่ที่นี่ของฉันมันเหมือนคนที่ตายไปแล้ว แล้วคุณมาบอกว่าขอโทษ แล้วทำไมก่อนจะกักขังฉัน ทำไมไม่สืบสาวหาความจริงก่อน คนโง่! เผียะ! อึก!” เธอพูดพร้อมตวัดมือไปยังแก้มสากข้างเดิมอีกครั้ง เธอกลืนก้อนสะอื้นไห้ลงคอแล้วพูดต่อ
“ชีวิตฉันต้องมาพังเพราะคนโง่ ต่ำทรามอย่างคุณ คนเลว เผียะ!”
“ขอโทษ” เขาบอกเธออีกครั้ง ตอนนี้รามสูรเข้าใจความรู้สึกของแก้วกาญจน์ดีว่าเธอรู้สึกยังไง เขายอมนั่งคุกเข่ากับพื้นให้เธอตบจนกว่าจะพอใจ
เผียะ! เผียะ! เผียะ!
“ออกไปจากห้องเดี๋ยวนี้! ฉันไม่ต้องการเห็นคนหน้าโง่ใจทรามอย่างคุณอีก ต่อไปนี้อย่าได้เจอกันอีกเลย ไม่ต้องไปส่งฉัน ให้พี่ป้อมไปส่งฉันก็พอ ส่วนคุณ...ฉันหวังว่าต่อไปนี้จะไม่เจอกันอีก ถ้าบังเอิญเห็นกันในระยะไกล ฉันขอให้คุณหลบหน้า หลบให้ฉันผ่านไปก่อนแล้วค่อยไป พอกันทีกับนรกขุมนี้
