รอยอาญา

EP 20

แพงเล่าด้วยความไม่รู้ตื้นลึกหนาบาง แต่มันก็ทำให้ระพีพรรณอดที่จะหดหู่ใจไม่ได้ จนเธอเองก็อดคิดไม่ได้ว่าการที่สองแม่ลูกเกลียดชังเธอนั้น มันก็สมควรแก่เหตุผลไม่น้อย

“ขอบคุณป้าแพงนะคะ ที่เล่าให้เพลงฟัง”

เธอบอกไปแค่นั้น และก็ไม่ได้ปริปากเล่าหรือให้ความกระจ่างในข้อสงสัยของแพงแม้แต่อย่างใด เพราะเธอคิดว่ายิ่งแพงรู้เรื่องของเธอและครอบครัวนี้น้อยเท่าไหร่ ก็ยิ่งจะทำให้แพงปลอดภัยมากขึ้นเท่านั้น

“เอ่อ!  ป้าเกือบลืมค่ะ คุณนิตยาบอกว่าให้คุณเพลงตื่นไปช่วยป้าทำอาหารเช้าด้วยค่ะ ที่นี่จะตื่นกันประมาณตีห้า กว่าป้าจะเข้าครัวก็จะประมาณตีห้าครึ่ง เตรียมอะไรเสร็จและตั้งโต๊ะก็เจ็ดโมงค่ะ แต่ความจริงคุณเพลงไม่ต้องไปก็ได้ รำพึงมันก็ไปช่วยป้า” แพงบอกเพราะได้รับคำสั่งมาจากแตนอีกที

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะป้าแพง งั้นเพลงจะไปหาป้าที่ครัวตอนตีห้าครึ่งนะคะ แล้วห้องป้าแพงอยู่ที่ไหนคะ” 

“ห้องป้าอยู่ห้องที่สองค่ะ และห้องก็ใหญ่กว่านี้ด้วย มีเตียงด้วย ข้าวของเครื่องใช้ก็มีครบนะคะ แต่ทำไมห้องคุณเพลงถึงมีข้าวของน้อยจังคะ เตียงก็ไม่มี ห้องก็เล๊ก เล็ก ที่นอนก็เก๊าเก่า หมอนก็เก่า ปกติคุณดำจะให้ความสำคัญกับความเป็นอยู่ของคนในบ้านดีนะคะ พวกเราก็มีสวัสดิการเหมือนๆ กับพวกคนงานที่บริษัทค่ะ เงินเดือนก็เอาเข้าบัญชีด้วย โบนัสอะไรๆ ก็มีให้ครบค่ะ” แพงอดสงสัยไม่ได้

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะป้า แค่นี้เพลงก็พอแล้ว เขาคงจะหาไม่ทันก็ได้ค่ะ เพราะมันฉุกละหุก เอ่อ! ป้าแพงคะ เพลงมีอะไรอยากจะบอกป้าค่ะ”

“อะไรคะ” “เพลงอยากให้เราอยู่ที่นี่ในฐานะที่เป็นเหมือนคนไม่เคยรู้จักกันมาก่อนค่ะ แล้วป้าแพงก็ต้องเลิกเรียกเพลงว่า ‘คุณ’  ด้วยนะคะ” เธอรีบบอก

“ทำไมล่ะคะคุณเพลง” “เพลงเองก็ไม่รู้ค่ะ มีอะไรหลายๆ อย่างที่เราสองคนอาจไม่รู้ก็ได้ คนเราเขาว่ารู้หน้าไม่รู้ใจ เพลงกลัวถ้าเกิดมีคนรู้ว่าเรารู้จักกันมาก่อน ป้าแพงจะเดือดร้อนค่ะ ถ้าเป็นอย่างนั้น เพลงคงไม่สบายใจแน่ๆ เลย นะคะ เชื่อเพลงเถอะ”

“ป้าเรียกคุณเพลงจนติดปากแล้ว จะให้เปลี่ยนกันง่ายๆ มันก็ยากอยู่นะคะ แล้วป้าเองก็ไม่เห็นว่ามันจะผิดตรงไหน ก็ในเมื่อคนเรามันจะรู้จักกันมาก่อนไม่ได้เชียวหรือคะ” แพงไม่วายที่จะแย้งเพราะไม่เห็นด้วย

“เชื่อเพลงเถอะค่ะ หรือถ้าไม่อย่างนั้น ป้าแพงก็ต้องระวัง อย่าเรียกเพลงให้คนอื่นได้ยินก็แล้วกันนะคะ จริงสิคะ ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว เพลงว่าป้ากลับไปห้องเถอะค่ะ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้าจะเดือดร้อนกันเปล่าๆ เดี๋ยวเจอกันพรุ่งนี้เช้านะคะ”

“ได้ค่ะคุณเพลง งั้นป้าไปนะคะ คุณเพลงก็พักผ่อนเถอะ” ทันทีที่แพงคล้อยหลังไประพีพรรณรีบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋า เพื่อโทรไปหากำพลทันที เพราะความเห็นห่วงพ่อ

ตอนที่ 4

ใบหน้าคมสัน ดวงตาคมเข้มฉายแววที่ปรีดายิ่งนัก เมื่อดนุพรอ่านกระดาษที่อยู่ในมือเสร็จ

“ไอ้กำพล รออีกไม่นานหรอก แกก็จะได้รู้ว่าลูกที่แกรักต้องอยู่ในสภาพยังไง” เขารำพึงกับตัวเองพร้อมแววตาฉายแววที่เกลียดชังคนที่เขาพูดถึงเป็นที่สุด แต่มันก็ถูกซ่อนเอาไว้ด้วยสายตาที่ปกติ เมื่อมีเสียงเคาะประตูห้องทำงานของเขา

“คุณดำเรียกนิดเหรอคะ” นิตยาเยื้องกายเข้ามาในห้องทำงาน ดนุพรหันไปมองก็ถึงกับตกตะลึงกับภาพที่เห็นของญาติห่างๆ เพราะใบหน้าของนิตยานั้นนวลผ่อง ถึงแม้จะแต่งหน้าค่อนข้างเข้ม แต่ก็ทำให้ดูดีในสายตาเขา เสื้อผ้าที่สวมใส่ก็ดูจะมีแต่ของแบรนด์เนมแทบทั้งนั้น นิตยาตอนนี้ดูดีแทบจะไม่มีที่ติ ผิดจากเมื่อก่อนที่เขาพบกับเธอครั้งแรก

โดยแม่บอกว่านิตยาเป็นญาติทางพ่อซึ่งเขาเองก็ไม่รู้จักมาก่อน เพราะห่างกันมาก แล้วนิตยาก็กำลังเดือดร้อนไม่มีงานทำ เขาก็เลยรับเข้ามาอยู่ในบ้าน และให้ทำงานในตำแหน่งแม่บ้าน ซึ่งนิตยาเองก็ช่วยเขาได้มากทีเดียว แต่สิ่งหนึ่งที่เขารู้สึกไม่ชอบใจในบางครั้งก็คือ นิตยามักจะพยายามสื่ออะไรๆ ออกมาให้เขาได้รู้ความในอยู่บ่อยครั้ง แต่ก็ไม่มากจนน่าเกลียดเขาจึงไม่ค่อยได้ใส่ใจอะไรนัก

บวกกับนิตยาเองก็พอจะรู้ตัวว่าเขามีความรู้สึกยังไงกับเธอ เพราะเขาจะแสดงออกด้วยความเฉยเมย และจะคุยเฉพาะเรื่องงานกับเรื่องที่จำเป็นเท่านั้น พร้อมๆ กับไม่แสดงท่าทางที่สนิทสนมมากเกินไปกว่าฐานะนายจ้างกับลูกจ้างเท่านั้น จนบางครั้งก็ทำให้นิตยาถึงกับอายหน้าถอดสีไปก็มี เพราะสะพานที่ทอดไปหาเขานั้น ไม่ได้รับการตอบสนองนั่นเอง

“ใช่ นิดช่วยเอานี่ไปให้ระพีพรรณด้วย ตารางงานที่เขาจะต้องทำ” เขายื่นกระดาษในมือให้เธอ

“ทำไมมันมากมายนักคะคุณดำ ผู้หญิงคนเดียวจะทำได้เหรอคะ” นิตยาอดที่จะถามเขาไม่ได้ หลังจากอ่านรายละเอียดทั้งหมด

“ผมอยากให้แม่นั่นทำให้มากว่านี้ด้วยซ้ำ อย่าลืมที่ผมสั่งนะ อย่าปล่อยให้แม่นั่นว่างเด็ดขาด คุมให้ดี แล้วมีอะไรให้มาบอกผมโดยตรง” เขาบอกด้วยแววตาที่เกลียดชังทายาทกำพลยิ่งนัก

“ค่ะ แต่นิดก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าทำไมคุณดำถึงให้เขาทำงานเยอะจังล่ะคะ เอ่อ! นิดขอโทษค่ะ ที่ละลาบละล้วง” นิตยาอดที่จะอยากรู้ไม่ได้ แต่ก็นึกขึ้นได้ว่าดนุพรไม่ชอบให้ใครมาถามโน่นนี่

“ก็ไม่มีอะไรนี่ แค่อยากจะให้แม่นั่นทำงานมากๆ และก็ให้ทำตามที่ผมจัดตารางไว้ให้ทุกวันนะ คนที่จะเปลี่ยนแปลงได้ก็มีผมกับคุณแม่เท่านั้น” 

“ค่ะคุณดำ มีอะไรอีกหรือเปล่าคะ” นิตยาหยุดความสงสัยไว้แค่นั้น