sample

I close my eyes as I enter my home.Our home!I miss my husband. I miss my son.Finally,after three years. Hila hila ko ang aking malaking maleta na puno ng pasalubong.Nilibot ko ang tingin sa buong garden. Marami ng nagbago mula ng umalis ako. Maraming ligaw na d**o sa dating well maintained na garden at halos tuyo na ang ilang bulaklak. I made a mental note to list the garden as top priority in my wifely schedule. Dumagundong yong puso ko habang palapit ng palapit sa main door. It's 1 am.Tahimik ang bahay at madilim ang paligid,luminating the house aura and unsettling ambiance. It's dark and not very welcoming. Unlike before. Dahan dahan kong binuksan yong pinto at hindi na nag abala na buksan pa yong ilaw.Parang may pagkakaiba naman sa akin yong maliwanag at madilim. Tumambad sa akin ang aming sala. Ang sofa, ang grandfather clock, appliances at makinis na tiles. I was embrace by the familliarity.Gusto kong sampalin yong sarili ko para marealize na hindi lang ito basta panaginip at talagang nakauwi na nga ako. I'm home! Im really home! Oh God! Hinawakan ko ang bawat bagay na madaanan ko. Ang floormat, ang lumang teddy bear ni Zammy na nakadisplay sa isang gilid,at ang railing ng hagdan. Dinama ko yon sa kamay ko.Ito yong paulit ulit kong inaalala noon.Hindi na ito katulad ng dating larawan sa isip ko, malinis na ito, organize at wala ng nagkalat na kung ano anong laruan at milk bottles sa paligid..My son was three years old when I left him. He should be six by now. Maybe he start attending kindergarten early this year. Napakadami kong namiss. Pero babawi ako. Excited akong umakyat sa pangalawang palapag para makita ang anak ko. Natitigilan ako at napapangiti sa tuwing madadaanan ang ilang bahagi ng hagdan at maliliit na sulok kung saan madalas akong angkinin ni Thunder.Oh how much I miss him. Inuna kong puntahan yong dating kuwarto ni Zam. Excited akong pumasok.Binuksan ko yong ilaw at nagulat sa nakita. Wala na ang crib, ang stroller at ilang laruan nalang ang natira doon. Malaki na talaga yong anak ko. But he's not in his room. Maybe in his father's room.Mahilig parin itong tumabi sa tatay niya.Naalala kong madalas itong umiyak kapag walang nagisnan na kahit sino sa amin ng ama niya sa umaga. Lumabas ako doon at tinalunton ang kuwarto naming mag asawa.I miss him.Gusto kong ikulong yong sarili ko sa mga bisig niya at ikuwento ang lahat ng nangyari.Ano kayang reaksyon niya pag' nakita niya ako. Natigilan ako ng makarinig ng halinghing habang papalapit sa kuwarto namin. Kumuyom yong kamao ko.Ilang spekulasyon ang pumasok sa isip ko. No!please Thunder no. Palakas na palakas yong halinghing na naririnig ko.Nagsimula akong pagpawisan. Don't do this to me..please Thunder. .. Pikit mata kong binuksan yong kuwarto namin. Bumungad sa akin ang pamilyar na silid na magkasama naming denesign. And there I saw him in the middle of our bed, naked with a woman on top of him.Rinig na rinig ko ang ungol ng babae mula sa kinatatayuan ko. "ah! Ah! Ah! Thunder ohh! " "Move more Love" Nanigas ako .Hindi ko magawang gumalaw kahit pa sinisigaw ng isip ko na sugurin silang dalawa. Parang nag slo mo ang lahat. Pumatak ang luha sa mga mata ko.Rinig na rinig ko kung paano iungol ng asawa ko ang pangalan ng ibang babae.. Im brave, Im strong, Im a warrior. Pero nong mga sandaling iyon, nawalan ako ng lakas at nagawa kong pagmasdan sila habang pinagsasaluhan ang isang bagay na kami lang dapat ang gumagawa. Pinagmasdan ko sila hanggang sa naabot nila ang rurok at isigaw ang pangalan ng isat isa. "oh Thunder.Happy anniversary baby! " "Georgia ohh!! " Thunder close his eyes as he cum.He hold the woman like it was the most important thing to him. He open his eyes and its lock into mine. Wala akong nakitang reaksyon.Walang pagkabigla, walang kahit ano. Na tila ba wala lang ako don. Na parang hindi niya ako kilala. Anong nangyari? Bumalik ang tingin niya sa babae at hinalikan ito sa ulo tsaka inayos sa kama. Kinumutan niya ito at muling hinalikan. "sleep love.Happy anniversary" Napakamasokista ko dahil nagawa ko silang panoorin hanggang sa tagpong iyon.Pakiramdam ko hindi ako makahinga. Sa dami ng pinagdaan ko, sa pakikipaglaban para mabuhay.. Ay ito ang madadatnan ko. What happened? Nang sa wakas ay nagawa kong ialis ang sarili doon at basta nalang napasandig sa pader sa labas ng kuwarto. Napahawak ako sa bibig at tuluyang humagulgol. Wala akong pakialam kong marinig nila ako. Sobrang sakit ng nararamdaman ko.Walang wala ang mga tama ng bala at sugat na hindi pa masyadong magaling. Dito sa laban na ito hindi ko magawang maging matapang. Sa laban na ito masyado akong apektado.Sa laban na ito hindi ako isang tao na handang protektahan ang lahat. Dito talo ako. Dahil alam ko ng mag oras na iyon. Tuluyan na silang nawala sa akin.