EP. 06
1027 Words
ตอนที่ ๖
เห็นพ่อนกอนามัยนั่งแกะส้มกินอย่างเอร็ดอร่อย ตุลย์จึงเผลอยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว
ตั้งแต่เกิดมา เขาเพิ่งเห็นคีรีธรนี่แหละ ที่กินอยู่อย่างเรียบง่าย กินแต่ผักและผลไม้ ถือศีลกินเจไม่แตะเนื้อสัตว์ คนอะไร...เอ้ย...ไม่ใช่สิ คีรีธรมีสัญชาติเป็นเทพกึ่งนก ต้องบอกว่า เทพอะไร ช่างอนามัยจัดยิ่งนัก
จากที่พ่อนกเทพบอกมา เขาเป็นถึงโอรสแห่งพญากินนร สัญชาติจึงดูสูงส่ง การอบรมเลี้ยงดูจึงต้องมีแบบแผนที่ตรงต่อขนบธรรมเนียมประเพณีของชาวเมืองหิมพานต์
เมื่อได้พบกับคีรีธร ตุลย์ที่ดูแสนดี อยู่แต่ในร่องในรอย เก่งกล้าสามารถ นำชั้นขนาดเป็นหัวหน้าคนที่รักลูกน้อง ดูกลายมาเป็นคนเลวไปในถนัดตา
“เจ้ามองอันใดหรือ ตุลย์”
เหลือบเห็นว่าตุลย์แอบมองอยู่ พ่อนกอนามัยจึงทักขึ้น
“เปล่า...” เสียงสูง แสร้งเดินหยิบหนังสือบนโต๊ะหน้าโทรทัศน์แล้วเดินมานั่งฝั่งตรงข้ามกับคีรีธร “ฉันกำลังอ่านหนังสืออยู่น่ะ เดินออกมาเห็นนายแกะผลส้มกินพอดี”
“แต่เราเห็นเจ้าลอบมองเรามาสักพักแล้ว”
“แหม...ทำเป็นรู้ดีจังนะพ่อคุณ”
“เรามิอาจพูดปดได้”
“เออนี่คีรีธร...” เขามองคนหล่อกึ่งเทพแล้วหัวใจเต้นรัว บ้าไปแล้ว มาเกิดความรู้สึกอะไรตอนนี้นะ
“เจ้าอยากถามอันใดรึ”
“เมื่อตอนอยู่ที่ตลาด นายบอกว่าที่บ้านเมืองของนาย อยากได้อะไรก็หยิบไปกินไปใช้ได้ แสดงว่ารวมไปถึงมักกะลีผลด้วยใช่ไหม”
“ถูกต้อง”
“สวยไหมล่ะ...”
“บางนางก็งาม บางนางเติบโตไม่เต็มที่ก็ผิดแผกไปบ้าง แต่ทุกต้นนางทุกนางจะงามเหมือนกันหมด”
“แสดงว่านายก็เคยไปใช้บริการบ่อยใช่ไหมล่ะ”
“ใช้บริการ คืออันใดรึ”
“ก็...” ชั่งใจมองหน้าพ่อนกประหลาดนิดหนึ่งแล้วพาลคิดไกลไปถึงตอนที่คีรีธรใช้บริการนางมักกะลีผล “มักกะลีผลมีชีวิตไหม”
“มีสิ นางมีชีวิต มีจิตใจ เพียงแต่อายุไขของนางมีแค่เจ็ดวันเท่านั้น”
“แสดงว่าพอครบเจ็ดวัน พวกนางก็ตายใช่ไหม”
“ถูกต้อง ร่างกายของนางจะเน่าสลายไปเมื่อครบเจ็ดวัน”
“นายเคยเก็บมักกะลีผลไหม”
“เคย...เรามักเก็บอยู่ประจำ”
“เอามาทำไม ไหนลองบอกมาสิ” ตุลย์ยิ้มเจ้าเล่ห์ ในใจนึกอยากรู้ว่าคนที่ดูซื่อๆ อย่างคีรีธรจะใช้บริการนางมักกะลีผลอย่างไร
“เราก็เก็บพวกนางมากินอย่างไรล่ะ พวกนางหอมหวานเป็นยิ่งนัก แต่เสียดายที่เหลือแต่เพียงนางที่เติบโตไม่เต็มที่ เพราะพวกที่ผลงามๆ มักจะถูกทั้งพระฤๅษี นักสิทธิ์ วิทยาธรเอาไปบำเรอกามเสียหมด”
“นายเคยเอาพวกนางมาบำเรอกามบ้างไหม”
“เราไม่ได้มีตัณหาเหมือนอย่างพวกวิทยาธรเหล่านั้น”
“แสดงว่ายังซิงอยู่สินะ”
“มันคืออันใดหรือ ภาษาของเจ้าบางคำก็เข้าใจ บางคำก็ประหลาดนัก”
“เปล่าหรอก...ฉันขอตัวไปอาบน้ำก่อนก็แล้วกัน”
คนที่หน้าแดง กลับกลายเป็นตุลย์ไปอย่างเสียไม่ได้ เขาลุกขึ้นแล้วหายไปทางหลังบ้าน อาบน้ำชำระความรู้สึกทั้งปวงทิ้งไปแล้วกลับมายังห้องนอน เห็นคีรีธรเดินตามเข้ามาจึงทัก
“นายไม่อาบน้ำหรือ”
“เราจะอาบเฉพาะคืนพระจันทร์เต็มดวงเท่านั้น”
“อ้าว เข้าใจว่าเป็นนกอนามัยซะอีก ที่แท้ก็ซกมกเหมือนกันนี่”
“เราเป็นชาติกินนร กลิ่นกายของเราหอมจากบุญที่สั่งสมมา การอาบน้ำ เป็นแต่เพียงการชำระกายให้พร้อมต่อการดำรงชีพในอีกหนึ่งมาสเดือนเท่านั้น มิได้อาบทุกวันเช่นเจ้า ซึ่งก็คงจะมีจิตใจหยาบกระด้าง ถึงได้ต้องชำระคราบไคล ทุกเมื่อเชื้อวัน”
“อ้าวไอ้เวร มาว่าฉันได้ยังไง”
“เราพูดตามรูปการที่เป็นไป...”
“เออ...ฝากเอาไว้ก่อนเถอะ นายจะนั่งสมาธิใช่ไหม นั่งให้เป็นหินไปเลยนะ ฉันจะนอนแล้วล่ะ”
เดินแยกไปยังเตียงนอน ส่วนคีรีธรเขาจัดให้นอนตรงพื้น แทนเขาที่นอนไปเมื่อวาน ซึ่งเจ้าตัวบอกว่า ทั้งคืนจะนั่งสมาธิ มิได้หลับนอนเป็นเวลาเหมือนอย่างมนุษย์
บนเตียง เวลานี้ตุลย์จึงกลับมาครองที่นอนได้อย่างเต็มภาคภูมิ หลังจากที่ใจดีให้พ่อชาติกินนรครองไปทั้งคืน
แต่แล้ว ตุลย์กลับนอนไม่หลับสักที เขานอนกระสับกระส่าย ส่วนหนึ่งคงรู้สึกคล้ายว่ายังไม่ไว้วางใจคีรีธรมากนัก มีคนอื่นมาอยู่ร่วมห้อง จึงต้องตื่นตัวอยู่ตลอดเวลา
แต่อีกส่วนหนึ่ง เป็นเพราะกลิ่นหอมประหลาด ที่ติดอยู่บนที่นอน ซึ่งเขาประจักษ์เมื่อได้ใกล้ชิดกับคีรีธร กลิ่นหอมนี้คงจะเป็นกลิ่นกายของพ่อกินนรรูปหล่อเป็นแน่แท้
หลับตาลงข่มตาหลับ แต่ท้ายที่สุดก็ต้องลืมตาขึ้นมา เหลือบมองเห็นพ่อกินนรรูปหล่อเข้าสมาธิไปแล้ว
ลอบมองใบหน้าหล่อใสนั้นแล้วเผลอยิ้ม คนอะไรหล่อใช่ย่อย
เขานึกอิจฉาขึ้นมาอย่างทันที ที่เห็นว่าโอรสแห่งเมืองนอกฟ้า รูปงามราวกับเทพเทวาเสกสรรปั้นแต่งขึ้นมา
แบบนี้สินะที่เขาว่า คนเมืองเทพเมืองสวรรค์น่ะนะ
อิจฉาในรูปทรงอันองอาจของชาติกินนรหนุ่ม แต่อีกส่วนหนึ่งก็ยังรู้สึกสับสนในหัวใจอยู่ไม่หาย ที่จู่ๆ ดันมามีความรู้สึกแปลกๆ กับคีรีธรเข้าจนได้
ตัดสินใจหันหลังให้กับคนที่กำลังเข้าสมาธิอยู่ ข่มตาลงหลับ ลองนึกนับแกะในใจ นับหนึ่ง นับสอง นับสาม กระทั่งนับถึงตัวที่เก้าสิบเก้า กำลังจะเข้าสู่นิทรารมย์ พลันสติก็ตื่นเพริดขึ้นอีกครั้ง
“เจ้า...หลับหรือยัง”
- Writer
