บทที่3.นางฟ้าในชุดขาว...
1553 Words
“เออ...ครับ” ธีระรับคำงงๆ เขาค่อยๆ ลุกขึ้นยืนโดยไม่รับยาอะไรจากพยาบาลคนสวย กำลังงงงันที่ถูกปฏิเสธจนหน้าหงาย เพราะไม่เคยเจอเหตุการณ์เช่นนี้มาก่อนในชีวิต ส่วนมากผู้หญิงที่เคยเจอแทบจะถลาเข้ามาซุกอกหากมีหนุ่มหล่อมาเกี้ยวพา แต่! นางพยาบาลคนสวยตรงหน้ากลับปฏิเสธด้วยใบหน้านิ่งสนิท เธอกล่าวชัดถ้อยชัดคำและแววตาเด็ดเดี่ยวของเธอบอกความหมายตามคำพูดทุกประการ
“หนูแหวน! ใจกล้ามากเลยนะ ไม่กลัวคุณธีระเขาโกรธเอาหรือ หน้าที่การงานเขาก็ดี ที่สำคัญยังโสดนะจ้ะ ถึงจะเจ้าชู้มากไปหน่อยก็เถอะ รวมๆ แล้วเขาก็ Ok ไม่คิดรับไว้พิจารณาดูก่อนเหรอ” ศรีนวลขยับเข้ามาใกล้ๆ เธอเอ่ยถามด้วยความอยากรู้ปนความเป็นห่วง หากรุ่นน้องมีทีท่าพึงพอใจหนุ่มมากเสน่ห์เช่นธีระเธอจะได้ตักเตือนให้ระวังตัวเรื่องอะไรบ้าง
“หนูแหวนไม่อยากมีปัญหาค่ะพี่ศรีนวล หนีได้หนีก่อนดีกว่า เดี๋ยวมันจะทำให้หนูแหวนอยู่ที่ไทยรามานเอ็นเตอร์ไพรส์ได้ไม่นาน เรื่องชู้สาวหนูแหวนไม่ชอบ อย่างที่บอกไว้เพื่อนหนูแหวนทำงานอยู่ที่นี่ เธอเตือนหนูแหวนไว้แล้วว่า หากมาทำงานที่ไทยรามานเอ็นเตอร์ไพรส์หนูแหวนจะต้องเจออะไรบ้าง?”
“เพื่อนหนูแหวนอยู่แผนกไหนล่ะ อยู่มานานหรือยัง ดูเหมือนจะรู้จักไทยรามานเอ็นเตอร์ไพรส์ดีทุกซอกทุกมุม”
“นานแล้วค่ะพี่ศรีนวล นุชอยู่ไทยรามานเอ็นเตอร์ไพรส์ตั้งแต่เปิดใหม่ๆ ชวนหนูแหวนนานแล้วไม่ยอมมาเสียทีค่ะ”นุชนภาโผล่ใบหน้าหวานๆ เข้ามาภายในห้องเธอส่งเสียงเจื้อยแจ้วนำหน้ามาก่อนที่ตัวจะมาถึง ตามนิสัยช่างพูดช่างคุยของเจ้าตัว
“โธ่! นึกว่าใคร สาวนุชนภาคนสวยแผนกบัญชีนี่เอง พยาบาลกับบัญชีไม่น่าจะเป็นเพื่อนกันได้นะ คนละสาขาอาชีพเลยนี่นา”
“นุชกับหนูแหวนบ้านอยู่ใกล้กันค่ะ รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆ หนูแหวนเขามีเพื่อนน้อย มีนุชกับหนูแหวนนี่ล่ะค่ะที่ยังเกาะกลุ่มกันอยู่”
“อู้งานอีกล่ะซิ ไม่ใช่เวลาพักนี่นา” พิชญ์สินีเอ่ยทักเพื่อนรักเสียงใส
“แหม! นิดหน่อยน่า นาทีสองนาที ไม่โดนตัดเงินเดือนหรอก ฝ่ายบริหารที่นี่ใจดีจะตาย นุชแค่อยากแวะมาดูหนูแหวนนะ อยู่ได้ไหม ลำบากอะไรตรงไหนหรือเปล่า เดี๋ยวนุชช่วยเคลียร์ให้”
“ไม่ลำบากเลยนุช หนูแหวนอยู่ได้ เงินเดือนงามๆ แบบนี้หาอยาก ยังไงหนูแหวนก็จะเกาะติดไทยรามานเอ็นเตอร์ไพรส์อีกนานเลย”
“สบายมากนุช หนูแหวนอยู่ที่นี่ได้สบายใจหายห่วง ขนาดปลาไหลตัวพ่อยังต้องถอย รับรองได้อยู่ได้แบบสบายใจหายห่วง”
“ปลาไหล ใคร?ค่ะพี่ศรีนวล อ๋อ! มาแล้วหรือ จมูกไวตามเคย” นุชนภาพยักใบหน้าหงึกหงักเธอคิดตามคำพูดของพยาบาลสาวรุ่นพี่ ก่อนจะเปิดยิ้มกว้างแววตาขี้เล่นเต้นพราวระยับ
“อืม...โดนไปซะหน้าหงายเลย ไม่ได้เดินสวนกันรึ พึ่งออกไปเมื่อซักครู่นี่เอง...”
“เหรอคะ อิๆ...สม ไม่รู้จักหนูแหวนหน้าตายซะแล้ว คนอย่างหนูแหวนไม่ชอบใจก็บอกกันตรงๆ เห็นสวยๆ แบบนี้ปากคอไม่ใช่เล่นนะคะพี่ศรีนวล ตอนสมัยเรียนไม่มีใครกล้ามาจีบหนูแหวนหรอกค่ะ เธอตอกซะหน้าหงายแบบนี้ทั้งหมดแหละค่ะ แหม! เป็นนุชหน่อยก็ไม่ได้ มีหนุ่มๆ มาเข้าคิวจีบแบบนี้นุชคงภูมิใจพิลึกเลยค่ะ เกิดมาไม่ได้สะสวยเหมือนหนูแหวน นุชเลยยังหาแฟนไม่ได้เสียที ดูอย่างหนูแหวนซิคะพี่นุช สวยขนาดเป็นถึงดาวประจำรุ่นยังหาแฟนไม่ได้ แล้วนุชจะไปหาแฟนได้ยังไงขี้เหร่ซะแบบนี้” นุชนภาเล่ายิ้มๆ เธอไม่ได้รู้สึกน้อยใจตามที่พูดซักนิด เมื่อเนื้อคู่ยังไม่มาเกิดก็ขออยู่เป็นโสดแบบนี้ดีกว่าต้องทนทุกข์กับสามีจอมเจ้าชู้ที่คอยแต่จะสร้างเรื่องให้ปวดหัว หาความสุขในชีวิตคู่ไม่ได้ซักขณะจิต
“หนูแหวนไม่ได้สวยงามอย่างที่นุชพูดหรอกจ้า หนุ่มๆ พวกนั้นมองแค่ภายนอกมันไม่ใช่อย่างที่หนูแหวนตั้งความหวังไว้ นุชก็รู้หนูแหวนไม่มีอะไรเหมือนทุกคน หนูแหวนก็ต้องระวังตัวไว้ก่อนซิ หากพลาดพลั้งไปหนูแหวนก็เสียใจคนเดียวเพราะฉะนั้นทางที่ดีหนูแหวนปกป้องตัวเองเอาไว้ก่อนดีกว่า ที่จะมาเสียใจภายหลัง”
“ถ้าหนูแหวนหน้าตาไม่ดี คงไม่มีผู้หญิงคนไหนในโลกนี้หน้าตาดีแล้วล่ะจ้า...นุชไม่ได้อิจฉาหนูแหวนนะที่เกิดมาสะสวยแบบตอนนี้ แค่เป็นห่วงน่ะ บางทีหน้าตาดีก็ไม่ค่อยดีเหมือนกัน เพราะมีแต่คนมอง และคอยสร้างเรื่องปวดหัวให้ตัวเราตลอด เป็นแบบนุชก็สบายดีเหมือนกัน อยู่เรียบๆ เรื่อยๆ ไม่มีอะไรมาคอยกวนใจ”
“หนูแหวนก็คิดเหมือนกันนะนุช บางครั้งก็อยากให้ตัวเองมีหน้าตาแย่ๆ เหมือนกัน เบื่อพวกผู้ชายชีกอที่มองเราเหมือนเป็นขนมขบเคี้ยว เพศหญิงก็เป็นมนุษย์คนหนึ่งเหมือนกับเพศชาย ทำไมพวกเราต้องเป็นฝ่ายต้องทนด้วยล่ะ หากจะมีคู่ครองที่เจ้าชู้รักสนุก คอยแต่จะหาความสุขใส่แค่ตัวเอง หนูแหวนขอบายดีกว่า อยู่เป็นโสดแบบนี้ไปเรื่อยๆ ก็ยังได้ ยังไงหนูแหวนก็ยังมีนุช มีน้องๆ ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเป็นเพื่อนอยู่แล้วนี่ หนูแหวนจะต้องไปขวนขวายหามาให้ตัวเองเดือดร้อนทำไมกัน” เธอระบายความในใจบอกกล่าวเพื่อนรักด้วยความอึดอัดที่ฝังลึกอยู่ข้างใน เกิดเป็นคนหน้าตาดีก็ไม่ได้จะดีตลอด เมื่อเธอไม่คิดจะใช้ความสวยเป็นใบเบิกทาง ขอแค่มีความสุขร่วมกันพี่ๆ น้อง เพื่อนๆ ในโลกก็พอ
“มีพี่ด้วยหนูแหวน พี่อีกคนขออยู่ในกลุ่มด้วยคนนะ ถึงพี่จะมีสามีแล้วก็เถอะ ถ้าย้อนเวลาได้ก็อยากจะอยู่เป็นโสดตัวคนเดียวเหมือนกันจ้ะ ปวดหัวจากเรื่องงานแล้วพอกลับเข้าบ้านนึกว่าจะได้พักผ่อน กลับต้องไปปวดหัวกับเรื่องที่พ่อเจ้าประคุณสามีสร้างเอาไว้อีก ต้องคอยตามเช็ดตามล้างไม่จบไม่สิ้น!! แต่ตกลงปลงใจไปแล้วก็ต้องทน... หากจะแยกกันอยู่ก็สงสารลูกตาดำๆ เลยต้องทนๆ ไปก่อน จนกว่าจะทนไม่ไหวนั่นล่ะ” ศรีนวลร่ายยาวเหยียดให้ฟังถึงปัญหาภายในครอบครัว เธอเหนื่อยหน่ายกับสามีจอมสร้างเรื่องอยู่เหมือนกัน แต่เมื่อก้าวเดินเข้าสู่วิถีชีวิตเช่นนั้นแล้วก็ต้องอดทน ไม่อยากเป็นอีกครอบครัวหนึ่งในจำนวนอีกหลายๆ ครอบครัวที่สามีภรรยาหย่าร้าง เป็นปัญหาเพิ่มภาระให้สังคมเพิ่มมากขึ้น
“เหอ! นุชฟังพี่ศรีนวลแล้วคิดว่าตัวเองโชคดีเลยแฮะ ตอนแรกเริ่มก็มาดีสมบูรณ์แบบทุกคน พอเราหลวมตัวตกบ่วงไปแล้ว ทีนี้ล่ะ...ลายเริ่มออก อยู่แบบนี้ละค่ะดีที่สุด” สาวหน้าใสกล่าวยิ้มๆ
“นานแล้วนุช มัวแต่ฝอยอยู่ได้ เดี๋ยวเจ้านายก็เขม่นเอาหรอก เอาเวลางานมาอู้...”
“ไปก็ได้จ้า...พักเที่ยงนุชแวะมารับไปทานข้าวนะ ทีนี้ล่ะหนุ่มๆ คงแวะเวียนไปหานุชจนปวดหัวเชียวล่ะ เพราะนุชเป็นเพื่อนสนิทของนางพยาบาลแสนสวย จับพลัดจับพลูอาจจะมาตกหลุมรักนุชบ้างซักคน จะได้มีแฟนเป็นตัวเป็นตนซักที” นุชนภาเอ่ยยิ้มๆ เธอแซวเพื่อนรักไปอย่างนั้นเอง แต่สิ่งที่เธอพูดถึงเป็นจริงเสมอเพราะหนุ่มๆ ส่วนมากที่เข้าหาพิชญ์สินีไม่ได้เขาจะมากะลิ้มกะเหลี่ยที่เธอแทน ใช้เธอเป็นสะพานที่ทอดไปหาพิชญ์สินีอีกที
“นุชนะอัธยาศัยดี อารมณ์ก็ดี นิสัยก็ดี ทำไม! ไม่มีใครเข้ามาจีบล่ะหนูแหวน”
“ใครว่าล่ะพี่ศรีนวล นุชเขามีคนที่ชอบแล้วค่ะ เลยไม่มีสายตามองใครๆ เพียงแต่ว่าทั้งคู่ยังไม่กล้าเอ่ยปากบอกรักกัน คงเป็นเพราะเห็นกันมานานตั้งแต่เด็กๆ น่ะค่ะ เลยไม่อยากทำให้ความสัมพันธ์ดีๆ เปลี่ยนไปหากเปลี่ยนสถานะ พี่หมอก็ยักท่ารอให้นุชเอ่ยปากก่อน ส่วนนุชก็ไม่กล้ารีๆ รอๆ เลยเป็นความสัมพันธ์ครุมเครือไม่ชัดเจน”
“อุต๊ะ! มิน่านุชก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่...ออกจะน่ารัก ไม่มีคนมาสนใจซิแปลก!!”
“ค่ะ...เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กๆ บ้านก็อยู่ใกล้ๆ กัน ต่างคนเลยต่างไม่กล้า หนูแหวนลุ้นจนตัวโก่ง ก็ลุ้นไม่เคยขึ้น ทั้งพี่หมอทั้งนุช”
“พี่หมอ! เป็นนายแพทย์หรือจ้ะหนูแหวน”
- Writer
