“คุณไม่เอารึ! อย่าลำบากใจที่จะรับเลยคนสวย ผมไม่อยากติดค้างอะไรกับคุณ เพราะนี่เป็นเงินที่ผมให้คุณครั้งเดียวหลังจากนี้จะมาร้องขอผม ผมก็คงไม่สามารถมอบมันให้คุณได้อีก คุณจะได้สานฝันให้ตัวเองได้ยังไง นึกว่าผมสมทบทุนให้คุณทำสิ่งที่ต้องการได้เร็วขึ้นไม่ดีรึ!”
“เอามันไปให้พ้น! อย่าได้ดูหมิ่นศักดิ์ศรีของหนูแหวนมากนักค่ะ มิสเตอร์... ความฝันของหนูแหวนไม่ต้องการสิ่งชั่วช้าเข้ามาปลอมปน...พอได้แล้วค่ะ เชิญ!...”
พิชญ์สินีตัวสั่นเทิ้ม สองมือขยุ้มผ้าห่มคลุมตัวแน่น เธอกัดฟันไล่เขาไปให้พ้นก่อนที่สติจะขาดผึ่งแล้วจะฆ่าเขาเสียให้ตายคามือ เพราะความเสียใจกำลังจะแปรเปลี่ยนไป มันกำลังจะกลายเป็นความคลั่งแค้น ด้วยถ้อยคำเยาะหยันจากคนที่พึ่งจะกระชากพรหมจรรย์ ฉกสิ่งสำคัญไปจากตัวเอง ความหอมหวานละมุนละไมเมื่อค่ำคืนมันกระจายหายไปในอากาศ หลังจากที่เจ้าตัวเฉลยความในใจออกมาให้เธอรับรู้ เขาไม่เคยคิดจะรักเธอเหมือนที่
