พิชญ์สินีเล่าให้ศรีนวลฟังทุกอย่างจนสาวใหญ่เข้าใจแจ่มแจ้ง เธอจึงเตรียมตัวทำงานตามหน้าที่ ใบหน้าหวานแอบอมยิ้มทุกครั้งยามเผลอตัว จนเวลาล่วงเลยถึงเวลาพักกลางวัน เธอจัดแจงล้างมือและเช็ดจนแห้งกับผ้าผืนน้อย หยิบกระเป๋าสตางค์เตรียมจะออกไปหาอะไรกิน
“พี่ศรีนวลฝากหนูแหวนซื้ออะไรขึ้นมาอีกไหมคะ หนูแหวนจะลงไปทานข้าวแล้วค่ะ”
“ไม่ล่ะวันนี้ พี่เตรียมมาเองหลายอย่าง อยู่ในช่วงไดเอทงดกินของจุบจิบจ้ะ”
“ค่ะๆ...หนูแหวนไปนะคะ” เธอเดินตัวปลิวจากไปเพราะไม่อยากขัดความตั้งใจของพยาบาลสาวรุ่นพี่ แม้จะอวบท้วมไปซักหน่อยแต่โดยรวมแล้วพี่ศรีนวลก็ยังดูดี แต่เมื่อมันเป็นความตั้งใจจริงของเธอ พิชญ์สินีก็ไม่อยากขัด
“รอตั้งนานคิดว่าหนูแหวนไม่ออกมาทานมื้อกลางวันเสียแล้วนะครับ” อเล็คซานเดอร์เอ่ยขึ้นเบาๆ เขาค่อยๆ เดินออกมาจากซอกตู้ ร่างสูงใหญ่เด่นตระหง่านและบนใบหน้าคมคายยังมีรอยยิ้มค้างอยู่
