15 นาทีต่อมา...
“ถึงแล้วค่ะ” อันนาบอกก่อนจะก้าวออกจากรถ หลังขับมาถึงตลาดขายของที่มีทั้งชาวบ้านและชาวเขาเอาผัก ผลไม้ และของหายากตามฤดูต่างๆ มาวางขายเรียงกันเป็นแถวยาว
ม่านรดาก้าวลงจากรถ แล้วหันไปมองรอบๆ อย่างตื่นตาตื่นใจ “ว้าว! มีทั้งเห็ดและหน่อไม้ขายเต็มไปหมดเลยนะคะ”
“ใช่ค่ะ ส่วนใหญ่จะเป็นของป่า ไข่มดแดง ไข่แมงมัน เห็ดหูหนู เห็ดตับเต่า หน่อไผ่หวาน หน่อไร่ ผักหวาน ผักกูด ผักเสี้ยว ชะอม และน้ำผึ้งป่า” อันนาบอกยิ้มๆ ก่อนจะออกเดินคู่ไปกับคนรักของเจ้านาย
“แหม...เมนูกับข้าวลอยมาเต็มหัวไปหมดเลยค่ะคุณอันนา” ม่านรดาหันไปตอบพลางนึกไปถึงตอนที่อยู่กับตาและยาย ซึ่งได้ทานเมนูอาหารพื้นเมืองอยู่เป็นประจำ
“เอ่อ...เรียกพี่ก็ได้นะคะหากคุณม่านไม่ถือ”
“ค่ะพี่อันนา เรียกน้องม่านนะคะ” เธอฉีกยิ้มตอบอย่างดีใจ
“ค่ะน้องม่าน เราไปเหมากับข้าวกันเถอะค่ะ” อันนาบอกก่อนจะชี้ให้ดูเห็ดป่าที่วางขายอยู่ข้างหน้าอย่า
