4
1554 Words
“นายจะนอนท่านี้อีกนานไหม ฉันเมื่อย เป็นอะไรมองอยู่ได้” เธอสะบัดหน้ากลับมา มองสบตาเขา เฮ้ย! ทำไมตาเขาเยิ้มแปลกๆ แล้วทำไมเธอต้องใจสั่นด้วย
“อยากนอนมองแบบนี้นานๆ”
“มองทำไม” เธอถามอย่างขัดใจ
“สวย”
“หือ...” พวงชมพูขมวดคิ้วเข้าหากัน
“คุณสวยจัง”
“เฮ้ย!” คราวนี้เข้าใจแล้วหน้าแดง เสมองไปทางอื่นเมื่อเห็นตาเยิ้มๆ ทำท่าเหมือนจะกลืนเธอลงท้อง พวงชมพูใจสั่นแปลกๆ เป็นไปไม่ได้น่า เขาเป็นโจร เธออย่าหวั่นไหวเชียวนะ
“คุณชอบผมเหมือนกันล่ะสิ”
“แค่กๆๆๆ” พวงชมพูสำลักน้ำลายตัวเองหูตาแดง
“หลงตัวเอง” เธอไม่รู้จะสรรหาคำใดมาว่าเขาดีแล้ว
“หรือต่อไปจะให้หลงคุณดี”
“ไม่เอา อย่ามายุ่งกับฉัน อย่ามาหลงฉัน อย่ามาอะไรทั้งนั้น”
“ได้ตัวมาแล้ว ไม่ให้ยุ่งได้ยังไง”
“นายก็โจร มาช่วยแล้วมาจับตัวฉันแทน”
“ตอนแรกจะช่วย แต่เห็นสวยก็เลยคิดว่าอุตส่าห์ช่วยแล้ว เอามาทำเมียซะเลย” พูดแล้วหัวเราะจนเธออยากจะหาเข็มมาเย็บปากเขานัก
“เฮ้ย! ไอ้บ้า นายพูดจริงเหรอ ไม่เอา ฉันไม่อยากเป็นเมียโจร”
“ทำไมล่ะ”
“ก็นายต้องไปปล้นเค้าไง ไม่ทำมาหากิน ถ้าฉันเป็นเมียนาย ไม่อดตายก็โดนตำรวจจับน่ะสิ” เธอทำท่าจะร้องไห้
“เป็นห่วงผมเหรอ”
“อี๊... ไม่เลย ถ้าตำรวจจับนาย ฉันจะดีใจมาก” เธอเชิดคางเบ้ปากใส่
“พูดซะเสียอารมณ์เลย ตำรวจที่ไหนจะกล้ามาจับผม” เขายิ่งเบียดกายเข้าไปหาเธออีก พวงชมพูใจเต้นโครมครามจะทำยังไงดี หรือจะเสียท่าเขาตอนนี้
“อย่าเบียดมากสิ” เธอร้องปรามเสียงสั่น
“ทำไมล่ะ มีอารมณ์เหรอ”
“อะ... อารมณ์อะไร” ปากแข็งถามไปเสียงสั่นกว่าเดิม ทั้งๆ ที่เธอก็เสียวๆ วูบๆ ที่ช่องท้องแปลกๆ
“อารมณ์หื่นไง”
“บ้า”
“หึหึ! ทำเป็นมาว่า สาวๆ สมัยนี้ยังเวอร์จิ้นอยู่ก็แปลกแล้ว อาจจะผ่านมาอย่างโชกโชนแล้วก็ได้ ใครจะไปรู้ ผู้หญิงเดี๋ยวนี้ดูข้างนอกไม่รู้หรอก ข้างนอกสุกใสข้างในเป็นโพรง”
“ไอ้บ้า!” ผู้ชายอะไรปากคอเราะร้ายนัก เธอเกลียดเขาที่สุด เกลียดสุดบรรยาย!!!
“เอ้า... ตอบมาก่อนว่ามาทำไม”
“บอกว่ามาเยี่ยมพ่อ”
“ไม่เชื่อ”
“เอ๊ะ!”
“ไม่ตอบ... จูบ” เขาขู่ แต่แววตาขี้เล่น ไม่ได้ดุดันเหมือนโจร
เอ๊ะ! เธอชักจะบ้าอีกแล้ว ไปหาว่าเขาไม่เหมือนโจรได้ไง หน้าตาก็บอกยี่ห้อว่าโจรล้านเปอร์เซ็นต์ โจรชัดๆ เขาจับเธอมากักขังหน่วงเหนี่ยวอยู่นี่ไง
“อื้อ... ปล่อยนะ ฉันบอกก็ได้ ทำไมไม่เชื่อกันเลยนะ”
“ก็หน้าตาไม่น่าเชื่อ เค้าบอกผู้หญิงเดี๋ยวนี้เล่ห์เหลี่ยมเยอะ ชอบหลอกฟันผู้ชาย กินผู้ชายเป็นอาหาร”
“แค่กๆๆๆ” พวงชมพูฟังครั้งแรกก็ตาโต สำลักน้ำลายตัวเองอีกรอบ คิดไปได้นะ อีตาบ้า!!!
พอคิดตามคำพูดของเขาก็เผลอปล่อยก๊ากออกมาเต็มๆ เธอไม่เคยหัวเราะดังๆ แบบนี้มานานแล้ว หญิงสาวหัวเราะจนท้องคัดท้องแข็ง พอหยุดหัวเราะก็เห็นหน้าบึ้งๆ ของเขา เธอเลยกลั้นยิ้มจนเจ็บกราม
“หัวเราะอะไรไม่ทราบ”
“เปล่าหรอก”
“ตอบมาได้แล้ว เล่นลิ้นมาก มาที่นี่ทำไม ผมไม่เคยเห็นคุณมาก่อน ถ้ามีพ่ออยู่นี่จริงต้องกลับมาเยี่ยมบ่อยๆ สิ”
“ก็ได้ นายถอยออกไปก่อนได้ไหม หายใจไม่ออก”
“หายใจทางผิวหนังหรือไง” เขาถาม เธอทำหน้างง
“หายใจทางจมูกไม่ใช่เหรอ ผมทับคุณเอาไว้ แล้วหายใจไม่ออก หายใจทางผิวหนังหรือไง พอโดนทับแล้วหายใจไม่ออก” เขาขยายความ แต่แสนจะยียวนกวนประสาท เธอค้อนให้คนหน้ามึนที่ชอบพูดจาโยกโย้ ปากจัดร้ายกาจยิ่งกว่าผู้หญิง เกิดมาไม่เคยพบเคยเห็น
เขาพูดกวนแต่ยอมปล่อยเธอโดยดี พวงชมพูรีบผวาจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่ กระเถิบไปนั่งอีกด้าน มองเขาอย่างระแวงระวังเช่นเดิม
“กลัวดอกพิกุลจะร่วงจากปากหรือไง เล่ามาเร็วๆ สิ ว่ามาที่นี่ทำไม ที่นี่โจรเยอะจะตายไป ใครกล้ามาล่ะ ยิ่งผู้หญิงสาวๆ สวยๆ แบบนี้ด้วยแล้วยิ่งไม่น่าจะมา”
อุกฤษฏ์เอนตัวพิงกับผนังกระท่อมอย่างแสนสบาย เล่าความเท็จข่มขู่คนหน้าหวานให้หวาดกลัว แล้วเธอก็สะดุ้งทำท่าหวาดกลัวจริงๆ
“ฉันจะมาเจรจาถอนหมั้นกับคู่หมั้นของฉัน”
“แค่กๆๆๆ”
เสียงสำลักของคนตรงหน้าทำให้พวงชมพูขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความสงสัย เขาจะสำลักหรือตกใจทำไมนี่ ทำยังกับตัวเองเป็นคู่หมั้นของเธอเสียอย่างนั้น
“นายเป็นอะไร”
“เปล่า แค่อยากรู้ว่าคู่หมั้นคุณเป็นใคร” เขาถามเสียงราบเรียบ แววตาไร้ความขี้เล่นเหมือนเคย
“ไม่รู้เหมือนกัน น่าจะเป็นพวกบ้านป่าเมืองเถื่อนไร้การศึกษา โง่ๆ เซ่อๆ เชยๆ ป่านนี้คงมีเมียมีลูกเป็นโขยงแล้วล่ะ”
“แค่กๆๆๆ” อุกฤษฏ์สำลักหูตาแดงอีกรอบ เมื่อได้ยินหญิงสาวพูดออกมาแบบนั้น
“นี่ นายเป็นอะไรของนาย สำลักอยู่ได้ อ๋อ... หรือไปทำอะไรผิดมาอีก มีคนพูดถึงเลยสำลัก” เธอดักคอ พวงชมพูกลับมาเยี่ยมตายายที่ประเทศไทยบ่อยๆ มาอยู่กับท่านนานเป็นเดือนๆ ภาษาไทยจึงคล่องปรื๋อ
“นี่แม่คุณ รู้ได้ยังไงว่าคู่หมั้นเป็นแบบนั้น”
เขาถามคล้ายไม่สบอารมณ์ คราแรกแค่อยากจะแกล้งนิดหน่อยแล้วพากลับไปส่งให้พ่อของเธอ แต่ยัยหน้าหวานกล้าปฏิเสธคนอย่างเขา จะกักขังเอาไว้ที่นี่ ปล้ำทำเมียให้ท้องโย้ ดูสิ... ยังจะปฏิเสธเขาอีกไหม เดี๋ยวมีลูกเมื่อไหร่ค่อยพาไปกราบคุณพ่อตายังทัน หึหึ!!!
“เดาเอา”
“แค่เดา ไม่เคยเห็นตัวจริงเสียหน่อย พูดออกมาเป็นตุเป็นตะ” เขาว่าให้
“เปล่าหรอก แต่ถึงยังไง ฉันก็จะมาถอนหมั้น เราเข้ากันไม่ได้หรอก คนละระดับ อีกอย่างฉันก็มีแฟนอยู่แล้ว” เธอไม่เคยคิดดูถูกคน แต่คิดว่าผู้ชายบ้านป่าแบบนั้น รสนิยมและการใช้ชีวิตคงเข้ากับเธอไม่ได้แน่ๆ ที่สำคัญที่เธอพูดว่ามีแฟนอยู่แล้วก็เป็นข้ออ้างล้วนๆ
อุกฤษฏ์ได้ยินก็หน้าบึ้งตึงในทันที ยิ่งมีแฟนอยู่แล้วแบบนี้ เขาจะขัดขวางเต็มที่ ให้เลิกกับแฟนไปเลย จับทำเมียเสียให้เข็ด ให้เรียกหาแต่นายอุกฤษฏ์ อธิราชคนเดียวไปตลอดชีวิต
“ขับรถเข้ามาไม่กลัวหรือไง” เขาเอ่ยถามต่อ
“พ่อส่งคนมารับ เลยไม่กลัว”
“อ๋อ...” เขาลากเสียงยาว พยักหน้าทำท่ารับรู้ แล้วไม่พูดอะไรอีก พวงชมพูลอบมอง ก่อนจะคิดหาทางเอาตัวรอดให้จงได้
“คราวนี้นายจะปล่อยฉันไปได้หรือยัง”
“ไม่” เขาตอบสั้นๆ ได้ใจความ
“อ้าว...” เธอถอนใจเฮือก เหมือนพูดกันคนละภาษา พูดกันมาตั้งนาน สรุปคือเขาจะไม่ปล่อยเธอไปใช่ไหม แล้วจะคุยให้เสียเวลาทำไม
“ดูสภาพ นายเองก็คงปล้นกินได้ไม่เท่าไหร่ บ้านช่องถึงได้ทำจากมุงจาก ฝาเป็นแค่ไม้ไผ่แบบนี้ ถ้านายเอาตัวฉันไปส่งให้พ่อ รับรองว่าฉันจะตอบแทนนายอย่างงาม”
“ได้สิ แต่คุณต้องเป็นเมียผมก่อน”
“เฮ้ย! ไม่เอา”
“เอาน่า”
“ไม่เอาๆๆๆ นายโรคจิต” เธอตะโกนใส่หน้าอย่างโมโห เอามือปิดหูเอาไว้
“แสบแก้วหู ได้ยินแล้วว่าไม่เอาครั้งเดียว แต่เอาหลายๆ ครั้ง” เขาตอบยียวน
“ใช่ เอ๊ย! ไม่ใช่สักหน่อยไอ้บ้า”
พวงชมพูหน้าแดงเมื่อเผลอตัวตอบรับไปเพราะหลงกล เลยรีบปฏิเสธเป็นพัลวัน
เธอได้ยินเขาหัวเราะร่วน เขามีนิสัยแปลกๆ ชอบยั่วโมโห พอเธอโมโหก็สะใจชอบใจ หัวเราะใหญ่ แถมยังไม่ชอบให้ใครขัดใจ พอโดนขัดใจก็อยากเอาชนะ
หึ! สงสัยเป็นเด็กมีปัญหาตั้งแต่เด็ก ชิส์!
“เดี๋ยวก็รู้ อยู่ๆ กันไป อย่ามารักผมก็แล้วกันคุณ”
“หลงตัวเอง” เธอย่นจมูกใส่ เหลือเชื่อจริงๆ ผู้ชายคนนี้ หลงตัวเองเหลือเชื่อน่ะสิ!!!
“ด่าผมในใจเหรอคุณ”
“มีหูทิพย์หรือไงถึงได้ยิน” เธอสะบัดเสียงใส่
“ผมรู้ก็แล้วกัน คุณหิวหรือยัง จะอาบน้ำไหม เสื้อผ้าเดี๋ยวจะหามาให้”
เขาถามยืดยาว เห็นความเหนื่อยของคนตรงหน้าก็นึกสงสาร แต่ความที่อยากแกล้งยังมีอยู่มาก เขาเห็นผู้หญิงมามาก แต่ผู้หญิงน่ารัก แถมยังสวยหวานหยดย้อยนี่หายาก ไม่ว่าจะหน้าบึ้ง มุ่ยหน้า หรือเถียงอยากเอาชนะก็น่ารัก นี่ถ้ายิ้มคงทำให้เขาเพ้อเก็บไปฝันเลยละมั้ง ตัวจริงกับในรูป ตัวจริงสวยกว่าตั้งเยอะ นี่ขนาดในรูปทำให้เขาเก็บเอาไปฝันแล้วนะ ยิ่งกลิ่นกายของเธอ หอมกรุ่นนัก ตอนที่นั่งอยู่ด้วยกันบนหลังม้า เขาแทบไม่อยากปล่อยเธอไปไหนเลยจริงๆ
- Writer
