ฉันนั่งเอนเอียงคอพับไปมาอยู่บนรถของคนใจร้าย ถึงฉันจะเมามายแต่ฉันก็รู้นะว่าคนที่ลากฉันขึ้นรถคือใคร
เสียงฉันยังคงสะอึกสะอื้นอย่างแผ่วเบา แต่ไม่เสียงดังเหมือนก่อนหน้าตอนที่ขึ้นมาบนรถแรกๆ เพราะฉันรู้สึกเหนื่อยที่จะร้องไห้มันออกมา
"จะพาฉันไปไหน~"
"..." เขาไม่ตอบฉัน แต่กลับถามฉันกลับ
"อยากอ้วกไหม" ฉันส่ายหัว "ม่าย ฉันอยากไปหาขนมปัง พามิไปหาเพื่อนเดี๋ยวนี้~"
"เพื่อนกลับไปแล้ว"
"กลับไปไหน~"
"..." เขาเงียบไม่ตอบฉัน
ถึงฉันจะเมามายยังไง เรื่องภายในจิตใจมันคงลบออกไปได้ยาก ที่ปังบอกให้ฉันดื่มเพื่อลืมเขา แต่ยิ่งดื่มไปมากเท่าไหร่มันก็ยิ่งกลับจำมากขึ้นเท่านั้น
"ฮึก~ จะพาฉันไปไหน"
"..."
"ถามก็ตอบสิ จะไปไหน~"
"คอนโด"
"ฮึก~ ฉันไม่ได้อยู่ที่คอนโด ฉันอยู่หอ~"
"วันนี้ต้องมีเด็กโดนลงโทษ"
"ฮึก~ลงโทษอะไร ลงโทษทำไม ฉันไปทำอะไรคุณไม่ทราบ~"
"ตอนที่อยู่ในร้านพูดอะไรไปบ้างจำได้ไหม"
"จำได้สิ"
