"พี่พัฒน์" ฉันครางชื่อผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างๆอย่างอ่อนแรง
"พี่จะถามมิอีกครั้ง มิแน่ใจใช่ไหมว่าจะขึ้นไปบนห้องพี่" พี่พัฒน์เน้นย้ำที่ละคำอย่างช้าๆ พร้อมกับจ้องเข้ามาในดวงตาฉันทั้งสองข้าง เหมือนกำลังจะสื่อว่าสิ่งที่พัฒน์พูดไม่ใช่เรื่องเล่นๆ
"พี่พัฒน์ถามย้ำกับมิมาสามครั้งแล้วนะคะ"
"พี่ต้องแน่ใจ และมิก็ต้องแน่ใจตัวเองด้วยเช่นกัน เพราะถ้าเกิดอะไรขึ้นมา พี่จะได้ไม่ต้องมานั่งรู้สึกผิด" ใบหน้าคมที่ฉันเฝ้ารอที่จะเจอมาตลอดหลายวันทำไมมันถึงได้ดูเย็นชาแบบนี้นะ
"ถ้าไม่คิดจะเปลี่ยนใจและรับกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นได้ก็ลงจากรถ ส่วนกระเป๋า เดี๋ยวพี่ถือให้" พี่พัฒน์เปิดประตูลงจากรถ เพื่อลงไปเปิดประตูที่อยู่ฝั่งคนขับแล้วหยิบกระเป๋าใส่เสื้อผ้าใบเล็กของฉันจากเบาะหลัง
ฉันจึงค่อยๆเปิดประตูก้าวลงจากรถ และมองการกระทำของพี่พัฒน์ต่อจากนี้
"มายืนๆข้างๆพี่สิ" ฉันเดินไปยืนข้างๆตามคำบอก
พี่พัฒน์ยื่นมือหนามาจับมือฉ
