“เราจะไปเต้นรำกันสักเพลงไหมเพคะองค์ชาย..”
ซีลินเอ่ยถามองค์ชายมาร์โคที่นั่งอยู่ข้างๆ กัน เธอส่งยิ้มที่แสนจะคาดหวังให้กับเขา
“ไม่ล่ะ วันนี้ข้ารู้สึกว่าตัวเองไม่อยากเต้นรำ ขอตัวก่อนนะ”
มาร์โคเดินออกไปจากที่นั่งของราชวงศ์โดยทิ้งให้ซีลินนั่งอยู่ตรงนั้นเพียงผู้เดียว รอยยิ้มค่อยๆ จางหายไปจากใบหน้างดงาม ถึงจะตั้งใจเอาไว้แล้วว่าจะไม่ได้รับการปฏิบัติเหมือนวันแรกที่พบเจอกันแต่เธอมองว่านี่มันห่างเหินกันมากเกินไป เขาไม่มองมาที่เธอเลยด้วยซ้ำตลอดระยะเวลาที่เรานั่งอยู่ตรงนี้ สายตาขององค์ชายรองมาร์โคจ้องมองไปทางอื่น
หรือจะเรียกให้ถูกพระองค์กำลังจ้องมองไปที่สตรีอื่นมากกว่า ซีลินถอนหายใจก่อนจะลุกเดินออกไปด้านนอกงานเลี้ยง เธอคิดว่าตัวเองไม่รู้จะนั่งอยู่ที่นี่ต่อไปให้คนอื่นมาคอยหัวเราะเยาะทำไม สู้หลบออกไปบางทีอาจจะดีกว่านี้
“ข้าคิดว่าเจ้าทำเกินไป..”
“เกินไปตรงไหนกัน ข้ายังไม่หายโกรธพี่เพราะฉะนั้นอย่าได้ม
