องค์หญิงตัวปลอมคนนี้ ถึงทีต้องหาทางรอด

9.ยังไม่จบ

จุมพิตหวานล้ำที่คงเหมือนผลไม้ต้องห้าม.. มีสตรีมากมายที่เดินเข้ามาหาเขา มากมายจนแทบจะเป็นเลดี้ชนชั้นสูงทั้งหมดของจักรวรรดิฮาญาเลย

เพียงแต่ว่าไม่มีใครที่จะสร้างความเร้าใจและความต้องการได้เท่ากับดาเนียเลย นั่นคงจะเป็นเหตุเดียวกันกับอดัมที่เลือกจะคว้าผลไม้ต้องห้ามมากัดกิน..เพราะผลไม้ต้นอื่นๆในสวนเอเดนมันไม่ทำให้เขาตื่นเต้นเวลาที่ได้ลิ้มลอง

ไคแลนผละออกจากริมฝีปากนุ่มๆ ของดาเนียอย่างเชื่องช้า เขายกยิ้มเมื่อมองเห็นใบหน้างามขึ้นเป็นสีแดงระเรื่อจนดูน่าเป็นห่วง

“ดาเนีย..ดูเหมือนว่าเจ้าจะยืนไม่ไหว”

เธอกำลังหอบหายใจเอาอากาศเข้าปอดเพราะว่าเมื่อครู่เหมือนกับว่าเขาจะช่วงชิงลมหายใจของเธอไปเลย เสด็จพี่ไคแลนนั้นทั้งร้ายกาจและช่ำชองเรื่องอย่างว่ามากกว่าที่เธอคิดเอาไว้เสียอีก

“ข้า..ไม่เป็นไรแล้วเพคะ”

เธอทำท่าจะผลักไสเขาออก แต่ทว่าไคแลนมีหรือจะยินยอมปล่อยเธอไป เขาออกแรงอุ้มเธอขึ้นมาเล็กน้อยก่อนจะพาเธอเดินตรงไปที่โซฟาตัวยาว

“เสด็จพี่..”

“ชู่ว…มีพี่ชายกับน้องสาวที่ไหนกระทำการแนบชิดเช่นนี้ดาเนีย และพี่ต้องการหลักประกันเรื่องที่เจ้าสัญญาว่าจะส่งมอบชีวิตของเจ้าให้แก่พี่ เจ้าคงจะไม่ว่าอะไรหรอกใช่ไหม”

ได้ที่ไหนกัน ที่นี่คือวิหารศักดิ์สิทธิ์และรูปปั้นพระเจ้าก็ตั้งตระหง่านอยู่ในห้องโถงรับรอง จะกระทำเรื่องน่าเสื่อมเสียที่นี่ได้อย่างไร

“ที่นี่ไม่ได้เพคะ ไม่สมควรอย่างยิ่ง..”

ดาเนียยกมือขึ้นมากุมใบหน้าที่หล่อเหลาของไคแลนเอาไว้

“งานล่าสัตว์..ในคืนแรกของงานล่าสัตว์ข้าจะไปหาพี่เองค่ะ ข้าจะยืนยันคำกล่าวของข้าด้วยทุกอย่างที่ข้ามีเหมือนกัน ถึงแม้ว่าพี่จะดูเหมือนไม่เชื่อใจข้าก็ตามที..”

ไคแลนจ้องมองใบหน้าที่กำลังทำท่าทางน้อยใจของดาเนีย เมื่อเห็นดังนั้นความเจ็บปวดจางๆ ก็ก่อตัวขึ้นมาในใจ

“มิใช่ว่าพี่ไม่เชื่อ แต่ทว่าพี่ต้องการเจ้า..ดาเนียเจ้ารู้ดีว่าพี่ต้องการอะไรกันแน่”

เธอช้อนสายตามองหน้าเขาอีกครั้ง

“สิ่งที่พี่ต้องการข้าจะให้หลังจากที่ทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้ว ข้าเองก็ต้องการหลักประกันเหมือนกันว่าพี่จะไม่ทอดทิ้งข้าไปหากว่าได้เชยชมข้าแล้ว”

แทนที่จะโกรธเคืองแต่ไคแลนกลับหัวเราะ

“ดาเนีย เจ้ามีทางเลือกอื่นนอกจากพี่หรืออย่างไร ถึงได้มาอยู่ในฐานะที่กล้าจะต่อรอง..”

น้ำเสียงเยือกเย็นที่กดต่ำลงมาทำให้เธอรู้สึกหวาดกลัว แต่ถึงอย่างนั้นดาเนียก็ยังคงจ้องมองใบหน้าของเสด็จพี่ไคแลนอย่างไม่ลดละ เธอไม่อยากหลบตาเขา ไม่อยากให้เขารู้ว่าเธอหวาดกลัวและไร้หนทางเลือกเพียงใด

“หากว่าพี่ไม่ช่วย ข้าก็จะไม่ร้องขอสิ่งใดจากเสด็จพี่อีก เพียงแต่ความหวั่นไหวในหัวใจของข้ามันทำให้ข้าไม่อาจหลบหนีไปจากเสด็จพี่ได้”

เธอลูบไล้ใบหน้าของเขาเบาๆ ก่อนจะพรมจูบที่เปลือกตาไล่ลงมาบนแก้ม..และกำลังจะไล่ไปยังริมฝีปาก แต่ทว่าไคแลนไม่คิดรอคอย เพราะว่าเขากระชากใบหน้าของดาเนียเข้ามากดจูบอีกครั้ง และครั้งนี้มันรุนแรงจนในรสหวานของจุมพิตมีกลิ่นคาวเลือดขึ้นมาจางๆ

“อย่ามายั่วกันสิดาเนีย เจ้ารู้ดีว่าพี่ต้องการเจ้ามากแค่ไหน”

เขากอบกุมมือของเธอไปจับที่กางเกงตรงส่วนที่นูนขึ้นมา แก่นกายของเขาแข็งตึงดันกางเกงขึ้นมาจนมองเห็นเป็นรูปเป็นร่าง และมันร้อนมากถึงแม้ว่าจะสัมผัสผ่านกางเกงแต่ทว่ามันก็ยังคงแข็งและร้อน

“เสด็จพี่..ที่นี่มิได้”

“ก็เพราะรู้ว่ามิได้ พี่ถึงพยายามห้ามใจไม่ให้ตัวเองไม่ให้กระชากชุดเดรสที่เจ้าสวมอยู่ออกยังไงล่ะ ดาเนียพี่พยายามอย่างมากที่จะห้ามใจ ช่วยตอบแทนพี่ด้วยการทำให้มันสงบหน่อยสิ”

ทะ..ทำอะไรนะ แล้วเธอจะทำให้มันสงบได้อย่างไรกัน? ไวกว่าความคิดเขาก็จับมือของเธอแล้วพาเดินออกไปข้างนอก คาริที่ยืนรออยู่ยังคงก้มหน้าลงเหมือนเดิม

“องค์หญิงจะขึ้นรถม้าไปพร้อมกันกับข้า เจ้าล่วงหน้านำของใช้ของนางไปจัดเตรียมให้เรียบร้อยที่กระโจมล่าสัตว์เถิด”

“เพคะฝ่าบาท”

คาริทำความเคารพองค์รัชทายาทและองค์หญิงอีกครั้งก่อนที่เธอจะเดินจากไป ไคแลนพาดาเนียมาที่รถม้าแสนหรูหราของเขา.. เพราะว่าเป็นรัชทายาทรถม้าของเขาถึงได้ทั้งหรูหราและคันใหญ่มากขนาดหกคนนั่งสบายๆ เลย อีกทั้งยังมีม่านหน้าต่างที่มิดชิดอีกด้วย

เขาก้าวขึ้นไปก่อนจะยื่นมือส่งมาให้เธอจับ

“มาสิดาเนีย..”

รอยยิ้มที่แสนอ่อนโยนนั่นเป็นสิ่งที่เธอไม่ควรจะไว้ใจเลยจริงๆ ถึงแม้ว่าในใจของดาเนียจะสั่งให้เธอวิ่งหนีไป แต่ทว่าสมองกลับสั่งให้เธอก้าวเท้าเพื่อขึ้นรถม้าไปกับเขา

“ไม่ต้องเป็นกังวลเพราะว่าพี่จะสอนเจ้าเอง..ในทุกเรื่องเลยดาเนียแค่เจ้าอยู่เคียงข้างพี่ ไม่ว่าสิ่งใดพี่ย่อมหามาให้เจ้าได้ทั้งนั้น”

ไคแลนจัดการปิดม่านลงในทันทีที่รถม้าเคลื่อนตัว หลังจากนั้นเขาปูผ้าที่พื้นก่อนจะฉุดรั้งมือของดาเนียให้เธอนั่งลงบนพื้นรถม้า ไคแลนไม่รอช้าเขาถอดกางเกงที่สวมอยู่ออก..

ดาเนียชะงักเล็กน้อยกับแก่นกายแข็งตึงขนาดใหญ่ที่เขากำลังดึงมือเธอไปกอบกุมมัน ดาเนียรูดรั้งมันขึ้นลงเบาๆ เธอเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าเขาเมื่อได้ยินเสียงร้องครางในลำคอ

เขาน่าจะกำลังพึงพอใจ แต่ทว่ายังไม่ถูกใจสักเท่าไหร่ ดูเหมือนว่าไคแลนจะต้องการให้เธอสัมผัสเขามากกว่านี้..และคงจะไม่ใช่การให้เธอสัมผัสด้วยมือแต่ต้องการให้เธอใช้ริมฝีปากทำรักให้เขา

ดาเนียรู้ดีว่ามันจะต้องทำเช่นไร เพราะว่าเธอเคยแต่งงานมาแล้ว ขาทั้งสองข้างที่คุกเข่าอยู่พลันคลานเข้าไปใกล้เขามากกว่าเดิม ดาเนียยังคงมองหน้าเขาและจังหวะนั้นไคแลนก็ก้มหน้าลงมามองสบตาเธอเช่นกัน

ริมฝีปากนุ่มนิ่มนั่นกำลังอ้าออก หัวใจของเขาเต้นแรงจนแทบจะเก็บความดีใจเอาไว้ไม่อยู่..และเมื่อปลายลิ้นร้อนตวัดเลียบนปลายหัวบวมแดงเบาๆ เขาก็ร้องครางออกมาอย่างเก็บความดีใจเอาไว้ไม่อยู่

“อา..ดาเนียไม่ยักรู้ว่าเจ้าเคยใช้ปากมากก่อน”

ถึงจะน่าหงุดหงิดแต่ริมฝีปากเล็กๆ นั่นกำลังนำพาเขาเข้าสู้ห้วงแห่งความสุขสม ปลายลิ้นของเธอกำลังไล่เลียไปตามเส้นเลือดที่ปูดปนออกมาและในบางจังหวะเธอก็ดูดกลืนมันเข้าไปถึงแม้ว่าจะอมมันเข้าไปได้เพียงส่วนหัวแต่เขาก็รู้สึกเสียวมากจนแทบจะอดกลั้นเอาไว้ไม่ไหว..

ไคแลนคิดว่าเขาไม่ควรทำให้ใบหน้าสวยๆ หรือว่าชุดเดรสที่นางสวมอยู่เลอะเทอะ แต่ทว่าใช้แค่มือมันไม่เพียงพอให้เขาถึงฝั่งฝัน

“ดาเนีย..ถอดชุดเดรสออกก่อนได้ไหม พี่ไม่อยากจะทำชุดเจ้าเลอะ”

เธอเบิกตากว้างมองหน้าเขา

“มะ..ไม่เป็นไรค่ะ เพราะทันทีที่ไปถึงลานล่าสัตว์ ข้าย่อมจะต้องอาบน้ำเปลี่ยนชุดใหม่เพื่อเข้าร่วมงานเลี้ยงอยู่แล้ว..หากว่าพี่รู้สึกดีก็..ไม่เป็นไรเพคะ”

เธออ้าปากเพื่อดูดกลืนส่วนหัวบวมแดงนั่นเข้าไปอีกครั้ง ส่วนที่ริมฝีปากไม่อาจจะดูดกลืนได้ ดาเนียก็ใช้มือในการรูดรั้งมันเบาๆ

ไคแลนเป่าลมหายใจออกมาทางปาก เขากอบกุมใบหน้าของดาเนียเอาไว้ก่อนจะลุกขึ้นและกระแทกเอวเข้าไปในโพรงปากอุ่นๆ ของเธอ

“อื้อ!…อ่าห์!!”

เสียงร้องครางดังขึ้นมาพร้อมกับหยาดน้ำร้อนที่พวยพุ่งออกมาจากจุดอ่อนไหว ดาเนียหลับตาลงก่อนจะพยายามดันเอวเขาออก และเมื่อเขาดึงแก่นกายออกมาดาเนียก็สำลักอย่างรุนแรง..

ไคแลนรีบใช้ผ้าเช็ดที่ริมฝีปากให้เธอด้วยความอ่อนโยน ก่อนจะส่งถ้วยน้ำชาให้เธอดื่ม..ทว่าดาเนียกลับไม่รับ เธอกำลังจัดการกับของเหลวในปากอยู่

และเมื่อมองสบตาเขามันก็ทำให้เธอรู้ว่า มันไม่มีที่ให้บ้วนทิ้งเธอจะต้องจำใจกลืนมันลงไปในคอ..

รสชาติมันไม่ได้แย่แต่เธอก็ไม่อยากจะกลืนมันลงไปอีกแล้วในชีวิตนี้ ไคแลนจับคางของเธอให้เงยหน้าขึ้นมามองหน้าเขา..เป็นเช่นเคยคือใบหน้าที่หล่อเหลาของเขานั้นยังคงฉาบไปด้วยรอยยิ้มที่แสนอ่อนโยน

“ดาเนีย..ทำยังไงดีล่ะ เพราะดูเหมือนว่ามันจะยังไม่สงบน่ะสิ”