เจเซนถอดเสื้อคลุมของเขาออกมา เขาปูเสื้อของเขาลงบนโขดหินเพื่อให้ดาเนียได้นั่งพัก
เธอมองการกระทำที่แสนอ่อนโยนของเจเซนด้วยสายตาที่กระอักกระอ่วน เธอพึ่งจะปฏิเสธแถมยังด่าทอเขา ใครจะไปล่วงรู้ว่าจะต้องได้มาอยู่กันตามลำพังเช่นนี้กันเล่า
“ข้าชอบมานั่งมองที่นี่ ในยามที่ข้านอนไม่หลับ”
คืนนี้ค่อนข้างสว่าง เพราะว่าพระจันทร์เต็มดวง ภาพดวงจันทร์ที่เด่นชัดบนท้องนภากำลังสะท้อนกับผืนน้ำ เรียกได้ว่านี่คือความสวยงามที่ช่วยให้เธอรู้สึกดีขึ้นหลังจากพบเจอเรื่องแย่ๆ ได้มากพอสมควรเลย
“ถึงอย่างไรก็จะต้องขอบคุณเจ้า”
เจเซนส่งยิ้มให้ดาเนีย เขานั่งลงใกล้ๆ เธอโดยเว้นระยะห่างไม่ให้เข้าไปใกล้มากจนเกินไป เพราะเขากลัวว่าดาเนียจะรู้สึกไม่ชอบใจ
“ทุกเรื่องที่เกี่ยวกับเจ้า ข้ายินดี..ช่วยเหลือ”
เธอละสายตาจากลำธารเบื้องหน้าเพื่อหันมามองใบหน้าของเจเซน ดวงตาของดาเนียนั้นเบิกกว้างเล็กน้อยเธอเห็นรอยยิ้มของเขา มันคือรอยยิ้มที่เ
