ไคแลนคงไม่ทันได้เห็นเพราะว่าดาเนียกำลังซบใบหน้าลงบนไหล่ของเขา เธอกำลังยกยิ้มขึ้นมาราวกับว่าแผนการได้สำเร็จลุล่วงแล้ว
ดาเนียตั้งใจว่าวันพรุ่งนี้เธอจะไปหาเขาเพื่อพูดคุยเรื่องนี้อยู่พอดีเลย แต่ไหนๆ เขาก็มาหาเธอถึงที่นี่แล้ว เพราะฉะนั้นก็ชิงพูดมันออกมาเลยน่าจะดีกว่า
“เสด็จพี่ ข้าง่วงแล้วเพคะ”
ทั้งที่ไคแลนตั้งใจว่าเขาจะกระทำเรื่องที่เป็นการเกินเลยไปมากกว่านี้แต่ดาเนียกลับร้องไห้ออกมาอย่างหนักจนต้องปลอบใจอยู่พักใหญ่ๆ ยามนี้ยังร้องงอแงเป็นเด็กๆ ว่าง่วงนอนอีก
เขาถอนหายใจก่อนจะพาเธอไปที่เตียง ไคแลนวางดาเนียลงบนเตียงด้วยความแผ่วเบาแต่ทว่าเธอกลับไม่ยอมปล่อยมือที่กอดเขาออก
“ดาเนีย..”
“ข้าลืมบอกเสด็จพี่ไปเลยว่าข้ายังมิได้อาบน้ำ จะนอนได้อย่างไรในเมื่อข้ายังมิได้ชำระล้างร่างกาย”
เธอจงใจช้อนสายตามองหน้าเขาด้วยสายตาแห่งความยั่วยวน ดาเนียไม่คิดประวิงเวลาอีกแล้วเธอผลัดเขามามากเกินไป ไม่ทำวันนี้เสด็จพี
