“ข้าเห็นนะว่าเจ้าส่งสายตาหวานชื่นให้กับลอร์ดอัชเชอร์..”
ดาเนียถอนหายใจ
“ข้าจำต้องสร้างความสัมพันธ์ดีกับผู้คนมากหน้าหลายตา..พี่เองก็เถอะควรจะขอบคุณที่ข้าไปช่วยพูดกับเสด็จพี่ไคแลนให้”
มาร์โคส่งเสียงร้องเหอะออกมา ตอนนี้เขากำลังนั่งอยู่ในสวนด้านหน้าของพระราชวังดัลลิส
“ขอร้องคนที่ทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นเนี่ยนะ ข้าควรจะขอบคุณเสด็จพี่ใช่ไหม?”
“ไม่เอาน่า ยังไม่สามารถพิสูจน์ได้สักหน่อยว่ามันคือฝีมือของเสด็จพี่ไคแลนจริงๆ พี่เองก็มีสตรีที่คับแค้นใจในตัวพี่อยู่ไม่น้อยเลยนี่นา”
มาร์โคยกแก้วเหล้าขึ้นมากรอกใส่ปาก
“เรื่องนั้นมันก็จริง แต่คนที่ได้ประโยชน์จากเรื่องนี้มันคือเสด็จพี่ไคแลนนี่”
ริมฝีปากของเธอพลันยกยิ้มขึ้นมา เมื่อท่านพี่มาร์โคกล่าวถึงเสด็จพี่ไคแลนว่าเขามิได้สนใจสตรีผู้นั้นแถมยังตวาดท่านหญิงซีลินเสียงดังจนนางตัวสั่นเทาไปหมด
เป็นบ้าอะไรเนี่ยดาเนีย จะมานั่งดีใจเพราะเรื่องแบบนั้นไปทำไมกั
