กว่าดาเนียจะตื่นนอนก็เป็นช่วงเย็น เธอนอนนิ่งๆ บนเตียงเมื่อคาริยกอาหารมื้อแรกมาวางให้
ดาเนียมองอาหารหน้าตาสวยงามเหล่านั้นก่อนจะลงมือเริ่มทานมัน อีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะถึงเวลาการคัดเลือกองครักษ์ประจำตัวของเธอแล้ว ไม่รู้ว่าป่านนี้นิโคลัสจะเป็นอย่างไรบ้าง เขาน่าจะกำลังเตรียมตัวและตื่นเต้นจนกินไม่ได้นอนไม่หลับเป็นแน่
“มีเรื่องดีๆ อย่างนั้นหรือเพคะองค์หญิง”
ดาเนียหัวเราะเบาๆ เธอมองกระจกที่กำลังสะท้อนใบหน้าที่งดงามของตัวเอง ทว่าสิ่งที่สะดุดตามากๆ ในวันนี้มิใช่ใบหน้าที่งดงามอย่างที่ควรจะเป็นแต่มันคือรอยนิ้วมือที่อยู่บนคอของเธอ
ความรู้สึกมากมายถาโถมเข้ามาพร้อมกับอาการความเจ็บปวดตรงส่วนนั้นที่เป็นสาเหตุหลักว่าทำไมเธอถึงได้ทานมื้อแรกบนเตียง
เพราะว่าเธอเดินลงไปไม่ไหวยังไงล่ะ
เสด็จพี่ไคแลนไม่ยอมปล่อยให้เธอห่างจากอ้อมแขนของเขาเลยแม้แต่นิดเดียว เธอไม่รู้ว่าเขาไปสรรหาท่าทางที่แปลกประหลาดพวกนั้นมาทำจากท
