ดาเนียยื่นมือไปจับมือของเสด็จแม่ที่เย็นเฉียบ เธอหลับตาลงช้าๆ ก่อนจะจุมพิตที่หลังฝ่ามือของเสด็จแม่เบาๆ
ถึงแม้ว่าเราจะมีความผูกพันกันน้อยนิด แต่ทว่าอย่างน้อยเสด็จแม่ก็ให้กำเนิดเธอมา
“ข้ารู้สึกว่ามันน่าขำที่ตัวเองไม่อาจร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจต่อการจากไปของเสด็จแม่ได้จริงๆ..แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้นข้าก็คาดหวังว่าเสด็จแม่จะกลับไปสู่อ้อมกอดที่แสนอบอุ่นของพระเจ้า”
เธอค่อยๆ วางมือของเสด็จแม่ลง แล้วหันไปทางไมเนอร์ที่ยืนอยู่ ในห้องนี้มีเพียงแค่เธอและเขาสองคนเท่านั้นเพราะว่าคนอื่นๆ จะต้องไปจัดเตรียมงานพิธีของจักรพรรดินีผู้ล่วงลับ
“เสด็จแม่ของข้าถูกยาพิษใช่ไหมไมเนอร์”
เขามองเธอด้วยสายตาเคร่งเครียด ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ
“เรื่องรายละเอียดที่มากกว่านี้ กระหม่อมคิดว่าเราควรจะพูดคุยกันในภายหลังน่าจะดีกว่าพ่ะย่ะค่ะ ยามนี้พระองค์ควรจะไปจัดเตรียมร่างกายและสภาพจิตใจให้พร้อม ตามกฏของพระราชวังงานไว้อาลัยของจัก
