สอนรักลูกสาวท่านประธาน

Chapter 10

....ร่างงามอวบอิ่มในจุดที่ผู้ชายทุกคนปรารถนาจะลูบคลำเพื่อสร้างความหฤหรรษ์ แทบจะแอ่นโค้งเมื่อถูกรุกรานจากท่อนเนื้ออวบใหญ่

ความร้อนผ่าวกำลังแทรกสู่แก่นกลางเนื้อกายสาวย่างช้าๆ

“อ๊าวว์”

เสียงครางแผ่วเครือเบาหวิว เต็มไปด้วยความวาบหวามมาจากปากบางห่อเป็นรูปตัวโอ

ชายหนุ่มก้มมองตรงจุดที่เชื่อมประสาน ภาพที่เห็นเพิ่มความคึกคะนองแก่ลำลึงค์ที่คาคับรูฟิตให้พองขยายขึ้นได้อีก

“อะ...อ๊าซ์!”

เสียงครางมาจากปากบางที่กำลังเผยอสูดลมเข้าปอดสลับขบเม้ม

เจ้าของท่อนลำที่กำลังสร้างความเสียวแก่ร่างขาวผ่องไม่รอช้า เริ่มเคลื่อนไหวด้วยการบดโหนกประดับขนหยาบรอบท่อนเนื้อเหยียดขยายเข้ากับเนินอูมหนั่นแน่น

“อูยสสสส...” โจนาธานสูดปากกับการตอดรัดของร่องรูสาวคนรักกระทำต่อหน่อเนื้อของเขาจนทนไม่ไหวต้องรีบถอยลำเนื้อโชกชุ่มออกมาตั้งหลักครึ่งๆ แล้วจึงโจนจ้วงกลับเข้าไปใหม่

เขาทำอย่างนั้นซ้ำๆ ถอนตัว กระแทกกลับ- ถอนตัว-กระแทกกลับ

ยิ่งจังหวะการเคลื่อนไหวเร็ว การบุกทะลวงทวีความหนักหน่วง เสียงครางประสานของหนุ่มสาวยิ่งดังขึ้น

พั่บ! พั่บ! พั่บ!พั่บ!

“โอว...อูยยยย!” เสียงหวานครางรัญจวน ใบหน้าส่ายสะบัดไปมา

“อู้ว! อ๊ายสสส!”

เสียงแหบห้าวสูดปากรับ ใบหน้าหล่อเหลาดุจเทพบุตรเหยเก เป็นสัญญาณให้รู้ว่าจุดสุดยอดแห่งความหฤหรรษ์กำลังจะมาถึงในวินาทีใดวินาทีหนึ่ง ทำให้หญิงสาวลืมตัวตอบโต้ เร่ง รับการโจนจ้วงอย่างไม่คิดชีวิต

เสียงคราง เสียงหอบหายใจกระเส่ารุนแรงขึ้น เสียงดังพั่บ! พั่บ! ระรัว

...................................

........................................

ทิราภาปิดหนังสือที่หล่อนหยิบมาจากโต๊ะกระจกในห้องนั่งเล่นมือไม้สั่นหน้าขาวนวลแดงก่ำ พร้อมกันนั้นหล่อนรู้สึกร้อนวูบวาบไปหมด ยิ่งจุดที่บ่งบอกความเป็นสตรีเพศ...

มือเรียวถูกยกขึ้นก่อนวางลงบนเนินอวบที่อยู่ข้างใต้ชุดนอนเนื้อนิ่มบางสีชมพูซีด

ยอดถันที่ไม่เคยถูกเผยแก่สายตาเพศตรงข้ามคนใดมาก่อน ห่อตัวแข็งเป็นไตอยู่ในฝ่ามือนุ่ม ด้วยความอยากรู้หล่อนใช้ส่วนปลายนิ้วบี้คลึง เพียงเท่านี้ความเสียววาบก็แล่นปรี่ลงสู่ใจกลางความเป็นหญิงที่กำลังเต้นระทึก

มือเรียวที่วางบนต้นขาเคลื่อนไหวช้าๆ ช้าอย่างยิ่งเข้าหาจุดกึ่งกลางลำตัว

เพียงแค่ลงน้ำหนักปลายนิ้วกดบริเวณรอยแยกผ่านเนื้อผ้าชุดนอนเนื้อบาง ความซ่านเสียวที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนแล่นลึกสู่ภายที่กำลังเต้นระทึก

ทิราภากระชากมือตัวเองที่กำลังจะรุกคืบมากขึ้น ตาปรือเกือบปิดสนิทเบิกโพลง

ความอับอายแผ่ซ่านที่มีอารมณ์ทางเพศขึ้นมาเพียงได้อ่าน...หนังสือบ้าๆ

มือเรียวคว้าหมับหนังสือรูปปกเป็นรูปชายหญิงตระกองกอดกัน มีป่า เถาวัลย์ น้ำตก เป็นฉากหลังที่เพิ่งโยนทิ้งข้างๆ ตัว มาเปิดเร็วๆ ไปที่ปกในหน้าแรก

พบว่ามีลายเซ็นหนักๆ ตวัดหางยุ่งๆ ของใครคนหนึ่งหราอยู่บนนั้น

ปากอิ่มได้รูปงามเม้มเข้าหากัน

ผู้ชายกวนโมโหที่บิดาให้ติดตามมาเป็นเพื่อนหล่อน จะต้องรู้ว่าหนังสือเล่มนี้เต็มไปด้วยบทเลิฟซีนที่บรรยายอย่างตั้งใจปลุกเร้าอารมณ์แก่คนอ่าน

ทิราภานึกถึงหน้าคนที่พักอยู่ห้องตรงข้ามที่เธอรู้สึกขุ่นเคืองอยู่บ่อยๆ

พลันใบหน้าสะอาดคมสัน ตาสีน้ำเงินเข้มจัดเหมือนสีราตรีตอนเที่ยงคืนแฝงแววรื่นรมย์ เรือนร่างสูงใหญ่ล่ำสันด้วยมัดกล้ามสมบูรณ์แบบอย่างชายหนุ่มที่ออกกำลังกายไม่ได้ขาด ก็ปรากฏขึ้นในมโนภาพอย่างรวดเร็ว

ทิราภาถือว่าเรื่องที่เธอมีความรู้สึกแปลกๆ เกือบจะเป็นความต้องการที่จะให้ใครสักคนอย่างพระเอกในหนังสือติดที่บรรยายฉากอย่างว่าอย่างโจ๋งครึ่ม มาปฏิบัติต่อตัวเองเยี่ยงบทที่เพิ่งอ่านไปหยกๆ เป็นความรู้สึกน่าอาย

ริมฝีปากที่ผู้ชายอาจยอมตายได้แค่ให้ได้ปากนั้นมาทำให้ตัวเองถึงจุดสุดยอดสักครั้ง เม้มเข้าหากันแน่นเกือบเป็นเส้นตรง

ขณะลงจากเตียง ออกจากห้องพักตรงไปยังห้องที่อยู่ตรงข้าม นัยน์ตาคู่สวยขุ่นขวางด้วยความเดือดดาล กระทั่งลืมไปว่าตนอยู่ในชุดนอนที่ไม่ควรเผยแก่สายตาผู้ชายที่ไม่ใช่สามี

ทิราภาเคาะประตูหนักๆ เร่งให้ผู้ที่อยู่ข้างในห้องมาเปิดด้วยความโมโห

ไม่ถึงสิบวินาที ประตูห้องพักชายหนุ่มที่กำลังจะโดนหางเลขจากความรู้สึกอับอายจากอารมณ์เร้นลับก็เปิดออก

ภานนท์จังงัง นัยน์ตาคมสีน้ำเงินเข้มจัดในกรอบขนตายาวดกหนาเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย

เขาสวมกางเกงนอนเพียงตัวเดียว ไม่มีเวลาแม้จะคว้าเสื้อคลุมมาสวมทับ

ร่างสูงยืนคับประตูกลืนน้ำลายลงคอขณะสายตาหลุบลงมองอกสาวเต่งเต้า สัณฐานทรงกลม ประดับติ่งตูมดันเนื้อผ้าชุดนอนบางเบาที่สะท้อนขึ้นลงตามจังหวะหายใจแรงของผู้เป็นเจ้าของ

เขาไม่ทันอ้าปาก ไม่ทันสังเกตสังกาสิ่งอื่นใดนอกอวบ อะไรบางอย่างในมือผู้มาเคาะประตูเรียกก็ลอยลิ่วในระยะใกล้

ภานนท์ยกมือขึ้นรับตามสัญชาตญาณ รับรู้ว่าเป็นหนังสือเล่มหนา

“หนังสือของคุณใช่ มั้ย? คนลามก!”

ทันทีที่หนังสือเจ้ากรรมพ้นตัว ร่างงามระหงอวบเฉพาะจุดที่สามารถเรียกเลือดลมชายให้แล่นพล่านได้ ก็หมุนตัวขวับพร้อมจะกลับเข้าห้องตัวเอง ทว่าไม่ทันได้ก้าวเดินสักกี่ก้าวก็ถูกกอดไว้มั่นด้วยลำแขนแข็งแรง

“ปล่อยฉันนะ! นี่นายจะทำบ้าอะไร”

“ไม่ได้ทำบ้า แต่เราต้องคุยกันให้รู้เรื่องก่อน อะไรกันอยู่ๆ มาเคาะประตูเรียกโยนหนังสือใส่หน้าผมพร้อมคำกล่าวหาแล้วก็จะไป”