ให้ตายซิ! อะไรมันจะบังเอิญได้ขนาดนี้
ผู้หญิงคนที่เขาเคยเจอในตอนนั้น! มายืนพูดกับเขาเมื่อครู่นี้ ประชากรพลเมืองคนกรุงเทพฯ มีเป็นสิบล้านแต่เขาได้เจอเธออีกครั้งต้องไม่ใช่เรื่องธรรมดาแน่ แต่เขาก็ช้าไปเพียงก้าวเดียวรถไฟฟ้าขบวนนั้นพาเธอหายไปลับสายตาเขา ชายหนุ่มแหงนหน้ามองดูที่ป้ายบอกทาง ‘หมอชิตใหม่’ กระเป๋ากางเกงยีนของเขาสั่นจนต้องรีบหยิบมันออกมารับสายทั้งที่สายตายังมองไปตามรถไฟฟ้าขบวนนั้นอยู่
“มีอะไร!”
“ผมจะเรียนคุณชายว่าได้เวลาที่เรานัดไว้แล้วครับ”
“เหรอ...เอ่อ...กำลังจะไป...”
“คุณชายจะไปคนเดียวหรือครับ”
“เฮ้ย! ไอ้ธนา! นายเห็นหน้าตาฉันบ้านนอกขนาดไปไหนเองไม่ได้เลยเหรอ”
“มิได้ครับ แต่มันเป็นหน้าที่ของผม”
“ช่างเถอะ เดี๋ยวฉันไปเอง ขอบใจที่โทรมาเตือน”
ศิริชัชเก็บโทรศัพท์เข้าที่อย่างหงุดหงิดแล้วก็ได้แต่ระบายลมหายใจหนักๆ เมื่อพบความว่างเปล่าตรงหน้า นี่เป็นของขว
