ไม่ให้ก็ไม่เอา
861 Words
สายตาคมเข้มดุดันกำลังทอดมองออกไปยังยังทิวทัศน์ด้านนอกผ่านระเบียงห้องที่มีแสงจันทร์สาดส่องลงมา ควันบุหรี่สีขาวฟุ้งไปในอากาศเมื่อเจ้าพิภพพ่นควันออกจากริมฝีหยักหนา
ร่างสูงละสายตาจากทิวทัศน์ด้านนอกหันมาเหลือบมองร่างบางที่นอนหลับไหลบนเตียงนุ่มในขณะที่เขานั่งหันหลังให้เธออยู่ข้างเตียง ใบหน้าเย็นชาเรียบเฉยของเจ้าพิภพกำลังจ้องมองใบหน้าหวานจิ้มลิ้มที่หลับสนิทของซันไชน์ที่มีหยาดน้ำตาเกรอะกรังบนใบหน้าสวยที่ผ่านการร้องไห้อย่างหนักมา
'แผ่นดิน คิกๆ~'
เสียงหวานใสที่เคยเอ่ยเรียกชื่อเขาเมื่อตอนนั้นยังคงก้องดังอยู่ในหู เธอที่เคยเป็นดั่งแสงสว่างในชีวิตเขา
เจ้าพิภพดับบุหรี่ให้มอดดับก่อนจะขยับขึ้นไปยังบนเตียงนุ่มล้มตัวลงนอนข้างร่างบางที่ร่างกายเปลือยเปล่ามีเพียงผ้าห่มผืนใหญ่ปกปิดร่างกายให้ความอบอุ่นแก่เธอเพียงเท่านั้น
"เธอเป็นของฉัน ซันไชน์" เจ้าพิภพเอ่ยเสียงต่ำข้างใบหูเล็ก ในขณะที่มือหนาลูบเส้นผมนุ่มสลวยของเธอ
ภาพความทรงจำเก่าๆที่เธอกับเขาใช้เวลาร่วมกันช่างหอมหวานและมีความสุข นับตั้งแต่...
เพล้ง!!!
เจ้าพิภพคว้าแจกันเขวี้ยงไปกระทบกับผนังห้องจนเศษแจกันที่มีมูลค่าหลายล้านแตกกระจายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยจนไม่สามารถประกอบกลับคืนมาได้อีก เฉกเช่นเดียวกันกับหัวใจของเขาที่แตกสลายมาแล้ว จนไม่อาจกลับมาเป็นดั่งเดิมได้อีก
'แผ่นดิน~ ดูฉันสิ'
"ออกไปจากหัวของฉัน" เจ้าพิภพคำรามเสียงต่ำเมื่อเสียงเรียกที่เขาเคยหลงไหลเมื่อได้ยินมันกลับก้องดังขึ้นอีกครั้ง
สายตาคมตวัดมองเจ้าของเสียงใสในอดีตที่นอนหลับอยู่ข้างกายอย่างโกรธแค้น ในตอนที่เขาเจ็บปวดทรมารเธอกลับมีชีวิตที่ดีและมีความสุขเสียจนเขาอดไม่ได้ที่จะโกรธแค้นเธอ ผู้หญิงคนนี้ไม่คู่ควรได้รับความรักจากเขาสักนิด
แต่ทำไมร่างกายของเขากลับโหยหาเธอมาตลอด คงเป็นเพราะเขาอยากจะทำให้เธอรู้ซึ้งถึงความเจ็บปวดที่เขาได้รับ สิ่งที่เขาต้องเจอในวันที่สูญเสียเธอไป
"อือ~ " เสียงหวานอู้อี้อยู่ภายในลำคอเมื่อเธอขยับตัวเพียงเล็กน้อย ดวงตากลมโตปรือตามมองสิ่งรอบข้างเพียงนิด ภาพที่เธอโดนย่ำยีจากคนใจร้ายฝุดขึ้นมาอีกครั้ง ครั้นหยาดน้ำตาใสก็เอ่อล้นออกมาอีกครั้ง
"เสียใจอะไรนักหนา" เจ้าพิภพเอ่ยถากถางอย่างไม่สบอารมณ์ที่เห็นซันไชน์ตื่นมาแล้วร้องไห้ น้ำตาผู้หญิงมันมารยาเสียจนเขาไม่รู้สึกสงสารเธอเลยสักนิด
เมื่อได้ยินคำพูดของเจ้าพิภพดวงตากลมโตตวัดมองอย่างเคียดแค้น สิ่งเลวร้ายที่เขาทำกับเธอมันไม่น่าให้อภัย
"โกรธหรือไง" เจ้าพิภพสาวเท้ามาใกล้เตียงนุ่ม มือหนาของเขาเอื้อมไปตรงหน้าร่างบางหวังจะสัมผัสใบหน้าหวานสวย แต่ซันไชน์กลับเบือนหน้าหนีพร้อมกับขยับตัวถอยห่างจากเขา
"อย่ามาแตะตัวฉันนะ!" หญิงสาวตะคอกด้วยเสียงสั่นเครือ น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลกระทบกับฝ่ามือบางของเธอที่เอามาบังใบหน้าสวยของตัวเองเอาไว้
เจ้าพิภพยืนมองร่างบางที่สั่นเทิ้มไปด้วยความกลัว เสียงร้องไห้แทบขาดใจของเธอยังคงดังชัดดั่งในวันวาน คืนนั้น...คืนที่ทุกอย่างมันเปลี่ยนไป
"ฉันมันน่ารังเกียจนักหรือไง" เจ้าพิภพเอ่ยถามเสียงขุ่น สองมือหนากำหมัดแน่นพยายามข่มอาร์ที่กำลังปะทุภายในจิตใจ
"ใช่ นายมันน่ารังเกียจ ฉันเกลียดนายได้ยินไหม!" ความคับแค้นใจของซันไชน์ถูกเปล่งออกไปอย่างโกรธแค้น ดวงตากลมโตฉายแววเคียดแค้นอย่างเห็นได้ชัดเมื่อเธอเงยหน้าสบตามองกับดวงตาคมดุดันของเจ้าพิภพ
"ก็ดี เพราะเธอต้องอยู่กับคนที่เกลียดไปจนวันตาย..." เจ้าพิภพย่างกรายขึ้นไปบนเตียงนุ่มสองแขนแกร่งจับแขนเล็กทั้งสองของเธอเอาไว้ก่อนจะออกแรงกระชากเธอให้เข้าหาตัว
"...และไม่วันที่เธอจะหลุดพ้นจากฉันได้ ทุกอย่างในร่างกายของเธอ มีแค่ฉันที่เป็นเจ้าของได้แค่คนเดียว" เสียงเรียบเฉยแฝงความดุดันของเจ้าพิภพเอ่ยเบาๆให้เธอได้ยิน
"อยากได้ตัวฉันนักก็เอาไป แต่อย่าหวังว่าจะได้ใจของฉันอีก" ซันไชน์จ้องกลับไปในดวงตาคมแสนเย็นชาของเจ้าพิภพ เธอจะไม่ใจอ่อนและใจง่ายให้กับเขาอีกเป็นครั้งที่สอง เพราะครั้งเดียวที่เธอเคยมอบใจให้กับเขามันคือความผิดพลาดที่ทำให้ชีวิตของเธอต้องจมดิ่งอยู่ในเหวลึกจนไม่อาจร้องขอความช่วยเหลือจากใครได้เลย
"ใจเธอเหรอ? ไม่ให้ก็ไม่เอา"
- Writer
