เมียบำเรอหมอคราม

อารมณ์ไม่ดี(เมา)

"ตราบใดที่พวกเขาเป็นเพื่อนของคุณ ฉันไม่คิดจะยุ่งหรอกค่ะเพราะฉันรู้ดีว่าคงมีนิสัยไม่ต่างจากคุณ อย่างที่บอกว่าเป้าหมายของฉันคือไปทำงานต่างประเทศ" นี่เป็นอีกหนึ่งสาเหตุที่ทำให้เธออยากไปจากที่นี่มากๆ ไปที่ไหนก็ได้ที่ไม่ต้องเจอเขา..

"รู้แบบนั้นก็ดี ผมกับเพื่อนมีนิสัยเหมือนกันไม่มีใครแตกต่าง ออกไปใช้ชีวิตทำงานต่างประเทศตามที่คุณฝันไว้จะดีกว่า จะไปประเทศไหนก็บอกจะออกค่าเครื่องให้" ไปทำงานต่างประเทศอย่างที่ฝันไว้ดีแล้ว..ถ้าจะไปจริงๆ เดี๋ยวช่วยจ่ายค่าเครื่องบินให้เลย

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะฉันจ่ายเองได้ ขอใช้สมาธิทำกับข้าวเงียบๆ คนเดียวนะคะ" เธอกลัวว่าเธอจะเผลอเร่งเตาไฟจนทุกอย่างไหม้หมดเพราะตอนนี้อารมณ์เธอกำลังร้อนระอุ..

"คืนนี้จะได้กินไหมนะ ชักช้าจริงๆ มาเดี๋ยวช่วย" ไม่ได้สนใจที่เธอพูดว่าอยากอยู่เงียบๆคนเดียวแต่เลือกที่จะเดินเข้าไปช่วยหั่นผักที่วางอยู่ ถึงทำไม่เป็นแต่ก็พอทำได้..

"ไม่เป็นไรค่ะ คุณแค่ช่วยอยู่ห่างๆ ก็พอ" ก็บอกว่าอยากอยู่คนเดียว แล้วเธอก็กำลังอารมณ์ไม่ดี..

"เดี๋ยวนี้กล้าสั่งเจ้าหนี้??" เขาเลิกคิ้วสูงเดินเข้ามายืนข้างๆ ไม่สนใจ

"ฉันไม่ได้สั่ง แต่ถ้าคุณอยากจะช่วยก็ช่วยหั่นผักหั่นหมูที่อยู่ในตู้แล้วก็ช่วยปอกกระเทียมให้ด้วยค่ะ" อยากทำเธอก็จะให้ทำ

"เยอะไปหรือเปล่า ทำหลายอย่างขนาดนั้น ผมทำไม่เป็นหรอก" แค่หั่นผักก็หน้ามืดละ

"งั้นแค่ช่วยหั่นผักก็พอค่ะ" ภริตาปิดเตาที่กำลังทอดปลา..แต่ในจังหวะนั้นตัวปลาก็มีเสียงแตกดังผลุ ทำให้น้ำมันกระเด็นมาโดนแขนเธอ

"ว๊ายยย" ร่างเล็กสะดุ้งตกใจผวาเข้าไปกอดแขนคนข้างๆ ตามสัญชาตญาณ

"เฮ้ยๆ คุณ..มีดๆ" คนที่กำลังหั่นผักอยู่ก็กลัวว่าเธอจะโดนมีดในมือ เขาเองก็ตกใจไม่ต่างกัน เกิดมาเคยเข้าครัวที่ไหน ถ้าหิวก็แค่สั่งกิน..

"เจ็บตรงไหนหรือเปล่า" เมื่อตั้งสติได้เขาก็ถาม

"ไม่ค่ะ ฉันแค่ตกใจ" เธอไม่ถนัดเมนูทอดทุกชนิดแต่ทอดปลากะพงเป็นเมนูโปรดของเขากับเพื่อนเธอจึงต้องทำ...

"ปกติคุณทำกับข้าวทุกวัน ทำไมวันนี้ดูกลัวหรือว่าอยู่กับผม?" ผู้หญิงมีมารยาที่ผู้ชายตามไม่ทัน อย่าคิดมาใช่มุกนี้กับเขามันไม่ได้ผลหรอก

"ฉันทำกับข้าวทุกวันก็จริงแต่ก็ไม่ได้ทอดปลาทุกวัน ถ้าไม่ใช่เมนูโปรดของพวกคุณฉันคงไม่ทำหรอกค่ะ" ภริตารีบถอยห่างจากตัวเขาแต่พบว่าเขาเอาอีกมือมาโอบกอดรอบเอวเธอเอาไว้

"ผมรู้ว่าความจริงคุณกำลังอ่อยผมอยู่ คงหวังให้ผมเอาคุณคืนนี้ใช่ไหม อยากจะไปมากไม่ใช่เหรอ แต่เสียใจด้วยนะ ถ้าผมเมามันจะไม่แข็ง" ยิ้มอย่างผู้ชนะ ยิ่งเธออยากให้เอา เขายิ่งไม่ทำ..มันไม่แข็งหรอกเว้ย

"คุณจะคิดยังไงก็เรื่องของคุณ" สมองเขาคงมีแต่เรื่องแบบนี้ ไม่รู้เป็นหมอได้ยังไง..

ภริตาขยับตัวออกมาให้ความสนใจปลาทอดในกระทะ หยิบน้ำซอสที่ทำเอาไว้เมื่อช่วงบ่ายออกมาอุ่นราดลงบนตัวปลา เธอทำทุกอย่าง อย่างคล่องแคล่วโดยไม่ได้สนใจคนข้างๆ ที่อ้าปากถามนั่นนี่ตลอดเวลา

อันนี้หั่นยังไง ใช้มีดอันเดิมไหม อันไหนกระเทียมแล้วต้องปอกยังไง หมูต้องล้างไหมแล้วหั่นแบบไหน เรียกว่าถามทุกอย่าง..

ภริตาต้องใช้ความอดทนที่มีทั้งหมดเพื่อคุยกับเขา หยิบนั่นทำนี่ไม่สนใจเขามากจนทำเสร็จทั้งสี่เมนู..ออกมาหน้าตาสวยงามน่ากิน

จากแค่กับแกล้มกลายเป็นกับข้าวมื้อดึกที่ทำทุกคนร้องว้าวว อร่อยจนข้าวหมดหม้อ...ทุกคนต่างก็ติดใจฝีมือของเธอพูดชมไม่หยุดว่าอร่อยมากอยากจะมาฝากท้องทุกวันแต่จะมีอยู่หนึ่งคนที่ดูจะกินไม่ค่อยอร่อยเพราะเพื่อนเอาแต่พูดชมเธอหยุดโดยเฉพาะหมอดินที่พูดชมไม่หยุดว่าทั้งสวยทั้งเก่งอยากมีแฟนสวยเก่งเหมือนน้องฟ้าอะไรก็ว่ากันไปจนกระทั่งเธอเดินเข้าครัวก็ยังพูดชมตามหลังให้ได้ยิน...

"อร่อยที่สุดในโลกเลยครับน้องฟ้า"

เพลี๊ยยย!! ฝ่ามือใหญ่ของหมอครามตบเข้าที่หัวเพื่อนไม่แรงนัก

"มีให้แดกก็แดกไป อย่าพูดมากไอ้สัส" ไม่รู้อารมณ์ไม่ดีมาจากไหน หลังจากด่าเพื่อนเสร็จก็กรอกเหล้าเข้าปากยังกับน้ำเปล่าจนทุกคนงงว่าเป็นอะไร

"มึงเป็นเหี้ยอะไรไอ้คราม แม่งแดกเหล้ายังกับน้ำเปล่า เหลือไว้ให้พวกกูแดกบ้าง" ทำเอาคนที่กำลังนั่งกินข้าวงุนงงรีบกินข้าวกลัวเหล้าหมด...

ภายในครัว

ภริตาเข้ามากินข้าวคนเดียวในครัวเธอรีบกิน รีบทำกับแกล้มพวกยำต่างๆ กับผลไม้ที่ซื้อมาจัดออกไปเสิร์ฟให้คนเมาข้างนอก..พวกเขาเริ่มเมาตั้งแต่ยังไม่ได้กินข้าวเพราะกว่าเธอจะทำเสร็จก็ใช้เวลานาน

ทำกับแแกล้มเสร็จก็เข้ามาล้างจานในครัว ไม่ต้องถามว่าเหนื่อยแค่ไหน..ก็ทำเอาเมื่อยล้าอยู่เหมือนกันแต่เธอชินละ

"ล้างจาน..อึก เสร็จ..ออกไปชงเหล้าให้หน่อยนะ..อึก" คนเมาหน้าแดงยืนเซเกาะขอบประตูบอกให้เธอออกไปช่วยชงเหล้า ทุกคนเมาจนไม่มีใครชงเหล้าให้ใครได้แต่ก็ยังอยากนั่งดื่มกันต่อ..

"ค่ะ" ภริตาหันไปตอบก่อนจะเก็บของในครัวล้างมือเดินตามออกไป...

ห้องรับแขกกลางบ้าน...

เมื่อเห็นสภาพทุกคนเมาร่อแร่ก็ทำเอาตกใจ สองคนนั่งอยู่บนโซฟาคนละฝั่งอีกสองคนนอนนั่งเมานอนเมาอยู่กับพื้นแต่เมื่อเธอเดินเข้ามา หมอดินก็ลุกขึ้นนั่งตัวตรงหันมองมาที่เธอ

"เย้..น้องฟ้ามาแล้ว อึก ฟุบ!!" หมอดินลุกขึ้นพูดก่อนจะล้มตัวลงนอนเหมือนเดิมเพราะเมามาก..เมาขนาดนั้นเลยเหรอ

เจ้าของบ้านนั่งหลังพิงโซฟา ส่วนหมอเป้งนั่งอยู่อีกฝั่งเขาเอาแต่มองมาที่เธอไม่ละสายตาและดูเงียบที่สุดในกลุ่ม พอเมาแล้วไม่พูดเงียบกริบ..

"มานั่งนี่มา.." หมอครามขยับให้เธอมานั่งลงโซฟาข้างๆ ใบหน้าแววตาของเขาแดงก่ำจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ดื่มไปค่อนข้างมาก

ภริตาเดินตัวเล็กตัวน้อยเข้าไปใกล้ๆ เธอกำลังคิดว่าจะอยู่ชงเหล้าให้เขาดีไหม ทำไมถึงได้ดูเมากันหมดแล้วปกติไม่เคยเห็นเมากันขนาดนี้ โดยเฉพาะหมอเป้ง...

เธอจะชงเหล้าให้คนละแก้วแล้วจะเก็บเหล้าเข้าตู้ให้หมด ตอนนี้ฟุตบอลนัดสำคัญได้จบไปแล้ว..ภริตาเดินเข้าไปนั่งลงตรงที่ว่าง

"ว๊ายยยย!! คุณคราม" ร่างสมส่วนถูกดึงลงมานั่งบนตักของหมอครามเจ้าของบ้าน..

"อือ ไอ้คราม ทามไมมึงม่ายให้น้องเขานั่งดีดี" เคย์วิศวกรพยุงตัวลุกขึ้นนั่งพูดบอกเพื่อน ส่วนหมอดินเมาคอพับหลับไปแล้วถ้าไม่หลับคงได้โวยวายบ้านแตก..ด่ายับแน่

"กูจะให้เธอนั่งตรงไหนก็ด้าย ยายนี่เด็กกู..! ชงเหล้าห้ายหน่อยเร็ว เลว" มือใหญ่สอดเข้าไปโอบกอดรอบเอวบางบังคับให้เธอนั่งอยู่บนตัก

"ขะ..คือฉันไม่ค่อยถนัด" นั่งแบบนี้แล้วเธอจะชงยังไง..ปกติเขาไม่เคยทำแบบนี้สงสัยจะเมาจนขาดสติถึงได้กล้าให้เธอนั่งบนตักต่อหน้าทุกคน..