เธอยืนสบตากับผมที่ทิ้งไม้ถูพื้นลง ถอนหายใจและหยิบมือถือออกมาโทรหากู้ภัยให้มาจับงูซึ่งยังคงอยู่ใต้เครื่องซักผ้า และเดินไปหยุดตรงหน้าเธอที่ก้มหน้ามองอย่างสงสัย
“ลงมาได้ล่ะ ฉันโทรหากู้ภัยแล้ว”
“จริงเหรอคะ” ผมพยักหน้ารับ ก่อนจะมองเธอที่ลงจากเก้าอี้แต่ก็ยังคงหวาดกลัวอยู่เล็กน้อย เธอเดินนำผมไปหากแต่ทว่าคำพูดของเธอทำให้ผมคว้าต้นแขนเธอไว้อีกครั้ง
“เมื่อกี้ที่พูดคือกลัวฉันจะตายเพราะงูจริงๆ หรือแกล้งพูดให้ฉัน...”
“หนูพูดเพราะเป็นห่วงพี่จริงๆ ค่ะ ตอนที่พ่อหนูเจองู ท่านก็จะตีงูแบบนี้ล่ะค่ะ แต่งูมันฉกพ่อหนูซะก่อนแต่ดีที่งูไม่มีพิษ”
“...” เวลาเธอพูดทำไมสายตาของผมถึงได้เผลอจับจ้องไปที่ริมฝีปากเล็กบอบบางนี่ด้วยนะ
“ระวังไว้ไม่ดีกว่าเหรอคะ เพราะเราก็ไม่รู้ว่างูมันมีพิษหรือเปล่า หนูกลัวว่าพี่บอลอาจจะไม่ได้โชคดีเหมือนกับพ่อของหนู ก็เลยให้ป้องกันไว้ก่อน” เหมือนเธอจะรู้ว่าผมเอาแต่จับจ้องเธอมากกว่าสนใจคำพ
