17+ MARRIED :: CHAPTER 1 [100%]
1238 Words
พี่บอลพูดเสร็จก็พยักหน้าให้กับผู้ชายในสระที่ฉันตั้งตัวไม่ทันเลยเมื่อพวกเขาพากันต้อนฉันจนแผ่นหลังติดกับขอบสระ ฉันกลืนน้ำลายลงคอ ทั้งที่หัวใจมันหวาดกลัวจนแทบบ้า แต่ฉันก็เลือกที่จะไม่ขอร้องให้เขาช่วย หรือให้เขาหยุด
เพราะถ้าทำแบบนั้น เท่ากับว่าฉันต้องยอมแพ้ และนั่นหมายถึงพ่อกับแม่ของฉันอาจจะลำบากมากกว่านี้
“น้ำอย่างอื่นที่มึงว่านี่ยังไงวะไอ้บอล”
“อย่ามาทำไม่รู้เลยพวกมึง”
“ฮ่าๆ งั้นให้กูกินว่าที่คู่หมั้นมึงได้ใช่มะ?”
“ถ้ามึงไม่กลัวว่าจะหลวมก็เอาเลย เพราะให้เดาคงโดนไปหลายแล้วล่ะ” ฉันหลับตาลงพยายามที่จะไม่เถียงเขา หากแต่ว่าผู้ชายที่อยู่ในสระพากันกรูเข้ามาเพื่อลวนลาม จนฉันหมุนตัวปีนขึ้นสระทันทีโดยที่พวกเขาตามไม่ทัน เมื่อลุกขึ้นยืนก็จับจ้องร่างสูงที่มองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า
“ทำไม ทนไม่ได้เหรอ... ไปสิ”
“จะไล่หนูอีกกี่ครั้ง คำตอบคือ ไม่ไปค่ะ” พี่บอลกระตุกยิ้ม เขาถอนหายใจออกมาคว้าต้นแขนฉันและลากกลับเข้าไปในบ้าน ผลักฉันจนล้มลงกลางบ้านและเพื่อนของเขาที่กำลังดื่มกันอยู่
“ใครอยากกินเหล้าบ้าง?”
“ถามเหี้ยไรแบบนั้นไอ้บอล ก็กูแดกอยู่นี่ไง”
“หึ หมายถึงเหล้าหวานต่างหาก”
“เหล้าหวาน?”
อย่าว่าแต่เพื่อนของเขาเลยที่มึนงง ฉันเองก็ไม่ต่างกัน พี่บอลหันไปหยิบขวดเหล้าที่วางอยู่บนโต๊ะมาหลายขวดก่อนจะส่งให้กับผู้หญิงข้างกายถือไว้ ฉันมองการกระทำของเขาที่ค่อยๆ เปิดฝาขวดเหล้าออกมาชูเหนือหัวฉันและเทเหล้าราดตั้งแต่ศีรษะของฉัน บนตัวจนฉันตกใจ
บ้าที่สุด! ทำไมฉันจะต้องถูกผู้ชายสารเลวอย่างเขาทำแบบนี้ด้วย ทำไมกัน!
“เอามาอีก”
“ไอ้บอล เหล้าหวานที่มึงบอก...”
“ใช่ ใครอยากกินเหล้าหวาน ก็ใช้ลิ้นเลียบนตัวยัยเด็กนี้สิ หึ” ฉันเงยหน้าสบตากับเขา แน่นอนว่าพี่บอลไม่มีท่าทีว่าจะสำนึกเลยสักนิด เขายังคงเอาเหล้ายี่ห้อดีหลายขวดราดบนตัวฉันจนมีกลิ่นแอลกอฮอล์ลอยคลุ้งไปหมดทั้งตัว แถมยังได้ยินเสียงหัวเราะดังออกมาไม่ขาดสาย
“ไอ้บอลแม่งเหี้ยจริงนะ แค่ไม่ยอมรับว่าที่คู่หมั้น มึงต้องทำถึงขนาดนี้เลยเหรอ?”
“หึ กูไล่แล้วเสือกไม่ไป หน้าด้านทนได้ก็ทนไป กูไม่จบแค่นี้แน่!” พี่บอลโยนขวดเหล้าใส่ฉัน และนั่งลงช้อนปลายคางฉันขึ้น เราสองคนสบตากันอย่างไม่มีใครยอมใคร แน่นอนว่าฉันเองก็ไม่ยอมเขาหรอก จะไม่แสดงความอ่อนแอให้เขาเห็นแม้แต่นิดเดียว
“ขอให้สนุกกับลิ้นไอ้พวกนี้นะ”
“พี่บอล”
“อะไร? หรือไงทนไม่ไหวแล้วเหรอ”
“พี่จำการกระทำที่ทำกับหนูไว้นะ” ไม่ได้พูดขู่ แต่ฉันแค่อยากให้เขาจำกับสิ่งที่ทำกับฉันไว้ทุกอย่าง ฉันไม่คิดจะเอาคืนเขาหรอก เพราะถึงยังไงตอนที่ฉันไป เขาก็ไม่มีทางรู้สึกอะไรอยู่แล้วล่ะ
“จำทำไม อย่างเธอมีอะไรให้น่าจดจำ”
“ค่ะ หนูรู้ดีว่าเข้ามาทำให้พี่ต้องลำบากใจ แต่หนูบอกไปแล้วแค่ทำตามหน้าที่ที่แม่พี่สั่ง”
“ฉันรู้ แต่ฉันไม่ได้ต้องการไง... ถ้าทนได้ก็ทนไปมีน เธอยังต้องเจออีกเยอะนะ ฉันไม่ใช่ผู้ชายแสนดีเหมือนในนิยายที่เธออ่านหรอกนะ”
“...”
“แต่ฉันมันเป็นตัวร้าย ที่พร้อมจะทำร้ายนางเอกอย่างเธอไง จำไว้!” นิ้วชี้จิ้มลงศีรษะของฉันอีกครั้ง และโอบเอวหญิงสาวขึ้นไปบนห้องโดยทิ้งฉันไว้อยู่กับพวกหื่นกระหายที่พร้อมจะทำตามคำสั่งของเขา
เพล้ง!
“ใครเข้ามาใกล้ฉันแม้แต่นิดเดียว อย่าหาว่าฉันไม่เตือน” ขวดเหล้าที่เขาโยนมาให้ถูกฉันเขวี้ยงจนแตกกลายเป็นเครื่องป้องกันให้ฉันพ้นจากคนพวกนี้ แน่นอนว่าพวกเขาถอยหลังหนีฉันที่เดินขึ้นบันไดไปอย่างเร่งรีบและปิดประตูล็อคห้องอย่างโล่งอก
Rrr
เสียงมือถือดังขึ้นทำให้ฉันรีบถลาไปดูก็ต้องยิ้มออกมาเมื่อปลายสายเป็นเบอร์ของแม่ ฉันสูดลมหายใจเข้าเพื่อปรับเสียงของตัวเองให้เป็นปกติที่สุด
“แม่”
(“มีน เป็นยังไงบ้างลูก ลูกชายคุณบุษบาเขาดีกับลูกไหม?”) เพียงแค่แม่ถาม ฉันก็นึกไปถึงวันแรกที่เราเจอกัน แค่วันแรกที่เจอกัน ทำเอาฉันถึงกับเหนื่อยแล้วกับภารกิจครั้งนี้
“ดีค่ะ” กัดฟันพูดออกไปถึงแม้จะไม่ใช่อย่างที่พูดก็ตามที
(“เฮ้อ แม่โล่งอก ถ้าเขาดีกับลูกแม่ก็สบายใจ แม่ขอโทษนะที่ทำให้ลูกต้องลำบาก ความจริงลูกไม่น่าตกลงทำอะไรแบบนี้เลย พ่อกับแม่หาเงินมาให้พวกเขาทันนะ”)
“แต่หนูตกลงไปแล้วนี่คะ หนูอยากให้พ่อกับแม่ไม่ต้องเครียดที่จะหาเงินมาคืนคุณบุษบา อย่างน้อยการที่หนูมาที่นี่ก็ทำให้พวกเขาลดระยะเวลาการค*****นนานขึ้นนี่คะ”
(“แต่ลูกก็ต้องไปลำบาก ต้องไปเป็นว่าที่คู่หมั้นปลอมๆ เพื่อดูแลลูกชายของเขา มันยากมากเลยนะ”)
“ใช่ค่ะ มันยาก แต่คุณบุษบาก็บอกแล้วนี่คะ ถ้าเขากลับมาหนูก็ต้องเป็นฝ่ายไปอยู่ดี เพราะเขาแค่อยากดัดนิสัยลูกชายตัวเอง”
(“เฮ้อ พ่อกับแม่รอวันที่ลูกจะกลับมานะมีน อยากให้รู้ไว้ว่ารักลูกมาก พ่อกับแม่จะรีบหาเงินมาคืนพวกเขา”)
“ถึงหาคืนครบ หนูก็ต้องรอคุณบุษบากลับมาอยู่ดีนะคะ” ฉันถอนหายใจออกมา และนั่นก็ไม่รู้ว่าจะนานแค่ไหน แต่คุณบุษบาบอกไว้ว่าไม่เกินสองเดือน ซึ่งนี้ผ่านไปแค่สองวัน ฉันยังจะตายเลยคิดดูสิว่าจะอยู่ถึงสองเดือนไหมเนี่ยมีน?
(“มีน ลูกเข้มแข็งมากนะ ไม่ว่าจะเจออะไรที่นักหนา แม่ขอให้ลูกอดทน”)
“ค่ะ หนูจะอดทน” เพียงได้ฟังคำพูดของแม่ ฉันก็รู้สึกมีกำลังใจขึ้นมาก หลังจากวางสายแม่ไป ฉันก็ไปอาบน้ำเตรียมตัวที่จะเข้านอนหากแต่ว่าฉันกลับเดินไปหยิบขาตั้งไม้สำหรับวาดรูปที่ฉันเอามาจากบ้านที่เมืองนอก ก่อนจะเอาแผ่นกระดาษที่จะวาดภาพออกมาวาง เป็นภาพดินสอที่ฉันสเก็ตช์ค้างไว้ก่อนจะมาที่นี่ คือภาพเหมือนรูปคู่พ่อกับแม่ของฉันเองล่ะ กะว่าจะให้พวกท่านตอนที่ฉันเรียนจบไฮสกูล แต่ก็เกิดเรื่องซะก่อน
“บอล อ๊ะ”
“อา อีกนิดฉันใกล้แล้ว!”
ตุ้บ
เลิกวาด...
-MEEN TALK END-
- Writer
