บอลมีน #12
:: ห่วงใยกับหน้าที่ ::
ผมรู้สึกตัวขึ้นมาเพราะแขนซ้ายที่รู้สึกเจ็บปวดจนแทบจะหลับต่อไม่ไหว สายตาลืมขึ้นกวาดมองไปทั่วห้อง กลิ่นฉุนของยาทำให้ผมรู้ดีว่าตัวเองอยู่ที่ไหน กระทั่งสายตาเลื่อนมามองที่แขนซ้ายของตัวเองก็ต้องพบกับศีรษะของใครบางคนที่นอนอยู่ข้างๆ มือซ้ายของผมถูกกอบกุมด้วยมือเล็กที่อบอุ่นจนรู้สึกได้ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคนที่อยู่ตรงนี้เป็นใคร
ถ้าไม่ใช่... ว่าที่คู่หมั้นที่ผมไม่ยินดียอมรับ
เรื่องราวมันเกิดขึ้นเร็วเหมือนกัน วันที่เกิดเหตุเป็นเพราะมีนกลับบ้านดึก ผมทนต่อแรงรบเร้าของป้านิ่มไม่ไหว หรือเอาจริงๆ ตัวผมเองก็ด้วยมั้งที่มันร้อนรนแปลกๆ เมื่อเธอยังไม่ยอมกลับมา ขับรถออกไปยังไม่เท่าไหร่ก็เห็นเธอวิ่งหน้าตาตื่นมาถึงได้รู้ว่ามีนถูกปล้น
ผมไม่รู้หรอกนะว่าเพราะอะไร ทำไมตอนนั้นที่เห็นเธอกำลังถูกไอ้เวรนั่นเอามีดไปแทง ผมถึงเอาตัวเองบังเธอไว้ ใช่ ผมเองยังไม่รู้ตัวเองด้วยซ้ำว่าร่างกาย
